Delen was voor mij altijd een moeilijk ding.
Ik deelde in het verleden nooit zo snel iets,
ik was een éénling.
Ja, ik deelde wel de leuke dingen die ik ervoer in mijn leven, maar niet de minder leuke dingen.
Ik wilde een beeld neerzetten van een 'perfecte Sherina' die ik zelf had gecreëerd, wat ook wel iets robot-achtigs had.
Ik was namelijk erg goed geworden in het wegstoppen, heel diep wegstoppen van emoties.
Als ik op een begrafenis was, stond iedereen te huilen behalve ik. Ik voelde de pijn van het verdriet wel, maar ik liet het niet toe. Ik voelde een gigantische brok in mijn keel, die ontzettend pijn deed. Ik deed alsof ik geen pijn voelde, want die wilde ik niet voelen. De pijn zou te heftig zijn, dacht ik. Misschien wel zo heftig dat ik het niet zou overleven, dacht ik.
Ik leed alleen, voelde me eenzaam. Ik leerde om het leuk te hebben met mezelf. Ik wilde nooit iemand tot last zijn. Daarom vroeg ik ook nooit iemand om hulp. Soms nog weleens bij praktische zaken, maar nooit als het ging om emotionele zaken. Die emoties droeg ik zelf.
En ook de problemen van dierbaren droeg ik op mijn schouders mee. Ik gaf iedereen die het moeilijk had de ruimte om zijn/haar verhaal kwijt te kunnen, zodat zij weer opgelucht verder konden. Ik gaf mijn ruimte als het ware weg. Ik zette mezelf opzij, zodat ik anderen in het licht kon zetten. Je zou haast kunnen zeggen dat ik mezelf heb opgeofferd. Ik heb mezelf jarenlang weggecijferd.
Eerste angstaanval
Door dit jaren te doen, is mijn emmer uiteindelijk volgelopen. Zo'n 14 jaar geleden kreeg ik voor het eerst een angstaanval. Dat gebeurde 's nachts in bed. Ik wist toen nog niet wat het was en nam wat Valdispert pilletjes om mezelf te kalmeren. Ik ben er verder niet mee bezig geweest.
Totdat ik ongeveer een jaar later vast kwam te zitten in een lift met mijn nicht. Mijn nicht was heel emotioneel. Ze liet duidelijk merken dat zij bang was en moest veel huilen. Ik daarentegen was op dat moment heel koel.
Ik deed mij juist heel stoer en sterk voor. Ik herinner me nog dat ik letterlijk tegen haar zei dat ik wel
'voor hetere vuren had gestaan', terwijl zij stond te huilen stijf stond van de angst.
Ik had nergens last van, dacht ik. Dat is in ieder geval wat ik tegen mezelf zei. Ik had de angst diep weggestopt, zodat ik het niet hoefde te voelen op dat moment.
Tweede angstaanval
Een paar weken na het lift-incident kreeg ik een angstaanval op mijn werk tijdens een werkoverleg. Ik wist toen nog steeds niet dat het een angstaanval was. We zaten in een vergaderruimte met veel collega’s en ik voelde de paniek over me heen komen.
Ik wist mezelf te kalmeren door aan een mooie weide te denken. Automatisch visualiseerde ik een mooi grasveld met mooie bloemen waarin ik stond te dansen en heel blij was. Aan dat gevoel besteedde ik eigenlijk verder geen aandacht meer.
Een aantal maanden later kreeg ik vaker last van angstaanvallen en ik voelde me met name opgesloten in ruimtes die in werkelijkheid niet gesloten waren. Zo durfde ik gedurende een langere tijd geen liften meer in.
Ik nam dan standaard de trap. Logisch natuurlijk, na die negatieve ervaring in de lift.
Maar ik kon me ook opgesloten voelen in een huiskamer op een verjaardag, in het winkelcentrum of op een bijeenkomst voor mijn werk.
Meer en meer angstaanvallen
Een paar jaar later merkte ik dat de angstaanvallen zich meer en meer uitbreidden. Ik voelde me vaker niet goed en ik had vaker dat nare gevoel. Dat zorgde er onder andere voor dat ik slecht sliep. Soms sliep ik een hele nacht niet. Ik had last van spanning en overmatig zweten.
Tijdens de winter hoefde ik de verwarming niet eens aan te doen, zo warm had ik het steeds. Daardoor wist ik op een gegeven moment dat er iets ernstigs met me aan de hand was en besloot ik om naar de huisarts te gaan. Die constateerde meteen dat ik last had van paniekaanvallen en dat ik direct hulp moest krijgen van een psycholoog. Ik werd adequaat doorverwezen en de behandeling begon.
Goede en slechte fases
Gedurende die periode had ik goede en slechte fases. De psycholoog concludeerde dat ik niet alleen angstaanvallen had, maar dat ik leed aan een paniekstoornis. Dat houdt in dat je paniekaanvallen in verschillende situaties en op verschillende plekken hebt. Ik durfde namelijk ook niet meer door een tunnel te rijden of met een tram te reizen.
Ik vermeed drukke bijeenkomsten en ging liever niet meer op zaterdag winkelen. Want elke keer voelde ik me dan opgesloten en wilde ik meteen weg kunnen. Mijn wereldje werd steeds kleiner en eenzamer. Ik begon me dat te beseffen en realiseerde me dat dat niet was wie ik werkelijk ben.
Tijd voor verandering
Op dat moment wist ik ook dat er iets moest veranderen en ben ik me gaan verdiepen in het fenomeen angsten om er alles over te weten te komen. Wat er precies gebeurt en hoe je er vanaf komt. Dat heeft mij enorm geholpen om stappen te maken naar een leven zonder paniekstoornis.
Tijdens dat onderzoek-proces heb ik ontdekt dat ik heel gevoelig ben en dat ik heel goed mijn grenzen moet bewaken. Dat ik mezelf vooral op de eerste plaats moet zetten en mijn emoties niet moet wegstoppen. Maar wat ook een belangrijk ontdekking was, was dat ik mijn perfectionisme moest gaan loslaten. Want door mijn perfectionisme maakte ik het mezelf alleen maar moeilijker.
Ik legde de lat hoog en maakte alles zwaarder dan nodig. Ik leerde dat ik me niet meer hoef te schamen, dat ik niet de enige ben met paniekaanvallen en dat het mij maakt tot wie ik ben. Dat ik een mens ben van vlees en bloed, die ook kwetsbaar is net als alle andere mensen.
Ik ben daarom niet meer bezig met de angsten weg te willen hebben of ertegen te vechten, wat ik voorheen wel altijd deed. Ik laat ze nu meer toe, ze mogen er zijn. Ik erken ze en probeer me eraan over te geven. Ik heb ontdekt dat ertegen vechten alles erger maakt en het later harder bij mij terug komt.
Ik houd er rekening mee dat ik nog weleens een paniekaanval zal krijgen. Maar ik weet nu precies wat het is en wat ik kan doen om het óf te voorkomen óf om te zorgen dat ik er zo weinig mogelijk last van heb.
En daarom deel ik dit
Ik ben nu zover dat ik deze ervaring wil delen, omdat ik hoop dat andere mensen die nu lasten hebben van angsten, schaamte of perfectionisme zich hierin herkennen en zich realiseren dat zij niet alleen zijn. Dat zij niet raar of gek zijn. Je bent niet alleen met je angsten, pijn en verdriet. We zijn allemaal kwetsbaar en iedereen heeft wel iets in zijn of haar leven meegemaakt wat heel moeilijk was.
Misschien zit je nu middenin zo'n periode. Het heeft geen zin er in je eentje mee rond te blijven lopen. Het delen met mensen die je dierbaar zijn, die om je geven is een goed begin om het zware gevoel lichter voor jezelf te maken. Om jezelf te helen, zodat je weer jezelf kunt zijn. Geef jezelf die ruimte, laat het toe.
Op het internet kwam ik een filmpje tegen van Anna Clendening die ook heeft geworsteld met een paniekstoornis. Toen ik het filmpje voor het eerst zag, zat ik met tranen in mijn ogen. Ik herkende namelijk haar verhaal en kon mij zo goed voorstellen hoe zij zich moest voelen. Ik had mij immers ook jaren zo gevoeld.
Later raakte ik nog meer geëmotioneerd omdat ik een lid uit de jury hoorde zeggen dat hij ook last had van een paniekstoornis. En dat hij ook herkende waar Anna doorheen ging. Voor mij was dat weer een bevestiging dat ik hier niet alleen in ben en dat er zoveel mensen zijn die last hebben van hetzelfde. Die er alleen niet openlijk over praten en aan wie je het zeker niet kunt zien. Aan mij kon je het ook niet zien en ik deed altijd net alsof er niks aan de hand was.
Praat erover!
Door meer over mijn paniekaanvallen te praten, heb ik ontdekt dat er heel veel mensen zijn die ermee worstelen. Maar we zien het niet aan elkaar. We zijn namelijk zo goed in het verbergen, een masker opzetten en net doen alsof alles perfect is. Maar ondertussen zijn we diep van binnen heel bang en verdrietig en willen we het liefst dat iemand een arm om ons heen slaat die dan tegen ons zegt dat alles goed komt.
Het liefst willen we ons vrij voelen om kwetsbaar te mogen zijn. En het enige dat wij daarvoor hoeven te doen, is onszelf toe te staan om kwetsbaar te zijn.
Ik heb op een hele harde en zware manier moeten leren dat het veel krachtiger is om kwetsbaar te zijn. Ik hoop vrouwen met mijn verhaal te inspireren om het niet zover te laten komen. Ik hoop dat jij jezelf vandaag toestaat om jezelf te zijn met al je emoties en gevoelens. Ze niet meer wegstopt en ze niet meer veroordeelt.
Wil je met mij werken? Op zaterdag 13 juni 2015 organiseer ik een mooi Event voor vrouwen. Ik nodig je uit om je aan te melden. Kom je met een vriendin, dan is het 2e ticket voor de helft van de prijs (tot en met 26 maart 2015). Meer informatie & aanmelden.
