Hoe ga je daarmee om? Kijk niet achterom en kijk niet te ver voor uit. Mia Bakker heeft MS, zij deelt haar ervaringen met FemNa40.
Een koorddanseres, die niet weet hoe sterk het koord is
Een koorddanseres, die toch dansen wil
Die toch de balans zoekt
Een koord, dat soms zomaar, toch breekt
Een koorddanseres die valt, zich zeer doet, schrikt en opnieuw moet beginnen
En wederom niet weet of het dunnere koord haar nog wel zal houden
Dan toch maar voorheen belangrijke, normale dingen, los moet laten
Het oude, vroeger, ligt in scherven op de grond, kan niet meer gemaakt worden
Maarja, en toch wil zij dansen
En toch zal zij weer vallen, de vraag is alleen hoe hard en wanneer
En toch zal zij weer een nieuwe balans moeten zoeken
Om niet weer ter vallen zal zij wederom dingen achter zich moeten laten
Haar favoriete schoentjes zijn te zwaar, de draaglast is immers al zo groot
Zonder schoenen dan toch maar weer verder
Andere mensen kunnen zich niet voorstellen dat je zonder die schoenen kunt dansen, maar zij moet wel, heeft geen keuze, haar is niets gevraagd
Ze zoekt wederom de balans en laat wederom los
De enige zekerheid is zij heeft is dat alles onzeker is, haar touw zal altijd dunner zijn dan dat van andere koorddansers
Een schaatser, die niet weet hoe dik het ijs is
Toch wil hij schaatsen, dat heeft hij zijn leven lang gedaan
En dan zomaar, ineens, zakt hij door het ijs
Vreemd, het ijs hield de andere schaatsers wel
Hij had toch een goede balans, die is nu weg
De schrik is groot, het water is diep en koud
Eerst uit dit wak klimmen, klauteren, terug op het ijs
Even uitrusten, het kost tijd, heel veel tijd
De schaatser heeft al veel in het wak verloren zien gaan
Dan weer het ijs op, maar de schaatser weet nog steeds niet hoe dik het ijs is
Hij zoekt een nieuwe balans, want de schaatser wil toch schaatsen
Maar waar vindt hij die balans
Er is al zoveel weg, moet hij niet nog meer weglaten, loslaten
De andere schaatsers schaatsen gewoon, op hetzelfde ijs
Toch zal de schaatser vaker door het ijs zakken,
Steeds opnieuw uit het wak moeten klimmen
Steeds opnieuw een balans moeten vinden
Steeds opnieuw moeten loslaten
De enige zekerheid die hij heeft is dat alles onzeker is, zijn ijs zal altijd onbetrouwbaarder zijn dan bij de andere schaatsers
Balans, verlies en loslaten
Toch geven ze allebei niet op, ze willen door. Kijken liever niet naar wat ze achter hebben moeten laten en denken liever niet aan dat wat ze nog los zullen moeten laten. Ze zoeken mogelijkheden, want onmogelijkheden zijn er al teveel. Tegen de stroom in, vechten ze door. Ze hebben geen keus. Ze vinden begrip bij elkaar, een woord, een blik, is al genoeg. Ze zijn vaak gevallen, letterlijk en figuurlijk. Toch gaan ze door. Ze hebben geen keus. Een koorddanseres moet immers dansen en een schaatser moet immers schaatsen. De lol, het gemak van vroeger is weg. Er zitten veel knopen in het touw, veel scheuren in het ijs. Vroeger bestaat niet meer. Ligt in scherven op de grond, gezonken in het wak. Maar af en toe is er het verdriet, om dat wat niet meer is. Verdriet om dat wat niet meer kan. Dan doet het pijn anderen te zien dansen, anderen te zien schaatsen, wetende dat ze nog mogen kijken, maar niet meedoen; dat mag niet meer. Meedoen is voor altijd anders dan voorheen.
