Deel 1: Bucket List, BBRacing (enne… Bang).
Nee, BB staat niet voor een dagcrème, wel een beetje voor BBRacing, maar in deze (en de volgende) blog staat BB voor Bucket List en Bierbuiken.
Bucket List en Bierbuiken waren een soort van thema tijdens onze recente vakantie naar Italië.
Ik zal in deze blog beginnen over Bucket List.
De Bierbuiken volgen nog.
Bucket List
Toen ik nog jong was en fysiek nog alles kon, had ik weleens van een Bucket List gehoord. Maar de toepassing was voor anderen, ouderen en mensen met een beperking. Straks val ik (pas in 2015) in beide groepen.
Mijn leeftijd begint nu nog met een vier en door mijn MS heb ik ondanks mijn nog jonge leeftijd, toch al een paar beperkingen.
Zo doen mijn benen en ogen niet altijd meer wat ik wil. Vandaar dat ik toch over een Bucket List ben gaan nadenken. Wat wil ik nog in het leven en wat kan ik nog. Mijn lijst is lang.
Pink Ladies
In een grijs verleden heb ik veel gekart. Vooral op buitenbanen, maar ook op binnenbanen. We hebben ooit met een meidenteam meegedaan aan een zes-uurs race. Inclusief pitstops en wissels. De Pink Panther was onze ‘teammanager’, het Pink Panther muziekje begeleidde (tot frustratie van de andere mannelijke deelnemers) onze opkomst en onze wissels.
We waren uiteraard allemaal in het roze gekleed: overall, sokken en helmen. Onze pitbox hadden versierd met roze lingerie. We hebben de race niet gewonnen, maar hadden enorm veel plezier en hebben menige mannelijke deelnemer, tot hun frustratie, achter ons gelaten.
BBRacing
Manlief kartte vroeg ook veel en onze trouwdag hebben we heel toepasselijk op een kartbaan gevierd. Uiteraard heb ik toen mijn trouwjurk even verwisseld voor de roze overall om in die hoedanigheid als kersverse bruid te gaan karten.
Omdat de achternaam van manlief met een B begint, net zoals de mijne en omdat we allebei in de racerij actief waren, hadden we ons huwelijk aangekondigd namens BBracing.
Zelf racen
Ik heb ook nog meegedaan als navigator bij een paar rally’s. Omdat ik snel wagenziek werd (en word), was dit minder succesvol. Het was voor de bestuurder (en eigenaar van de auto, een Opel Ascona) niet zo makkelijk om geconcentreerd te blijven rijden met het (sorry, nu wordt het even onsmakelijk, mensen met een zwakke maag kunnen beter overgaan naar de volgende alinea) het geluid (en de lucht) van een overgevende navigator naast zich.
Dat was ik dus. Ik zei in de intercom tegen hem: ‘ik heb overgegeven’. ‘Ja’, zei hij, ‘ik heb het gehoord en ik ruik het’. Hij had gelukkig een hele sterke maag. Maar goed, einde navigatorcarrière dus.
Ik mocht, na dit incident, nog wel zijn auto lenen om er zelf mee te gaan racen. ’s Ochtends mijn werk doen op het circuit en ’s middags meedoen aan de training .cq. de race. Er was in die klasse 1 coureur die altijd laatste werd: Piet.
Piet was heel blij dat ik drie races heb meegedaan. Dat waren de enige races dat hij een na laatste werd.
Die laatste dat was ik. Einde racecarrière dus. Maar het was wel héél leuk.
Maar goed, het racevirus is nooit echt weggeweest. Ik kan het nog steeds niet laten op mijn scootmobiel andere scootmobielrijders (en soms ook fietsers) in te halen of in ieder geval om de achtervolging in te zetten.
Toch weer karten
Toen ik begin dit jaar mijn zoon en zijn vriendje naar de lokale kartbaan bracht, kwamen er allemaal herinneringen naar boven; het geluid, de lucht van rubber, de spanning. Ik voelde me zo thuis op deze kartbaan.
Maar, het was de beurt aan zoonlief.
Of het aan zijn vele uren op zijn PlayStation ligt of dat het racen toch in zijn genen zit, weet ik niet, maar hij had als snel de snelste rondetijd van zijn sessie te pakken en de 3e dagtijd. Ik natuurlijk hartstikke trots.
Deceptie
Sinds die dag staat karten op mijn Bucket List. Autorijden lukt helaas niet meer, maar een paar ronden karten dat wil ik echt proberen. Mijn kans kwam tijdens onze vakantie in Italië. Van een vriend (ook oud-coureur) hadden het adres doorgekregen van een mooie outdoor kartbaan.
Ruime bochten en dito uitloopstroken (heel belangrijk): moest lukken. Zoonlief ging er natuurlijk zelf ook karten, manlief en jongste hadden een 2-zitter, manlief reed en jongste was de passagier en voor mij stond er ook een kart klaar.
Ik had me erop voorbereid dat ik mogelijk, na slechts een paar ronden, al af zou moeten haken. Mijn ogen en brein kunnen een hoge snelheid niet meer aan. Dan ga ik wazig en dubbel zien en verlies ik het overzicht.
Da’s niet zo handig. Maar proberen kan altijd.
Ik kan me nog zo goed de kick voorstellen die je krijgt bij het racen. Zo laat mogelijk remmen, met hoge snelheid de bocht ingaan, inhalen. Ergens diep in mij zit verborgen zit dat gevoel nog.
Maar tot mijn grote verbazing heb ik het in plaats van 1,5 ronde, maar 1,5 bocht volgehouden. Ik was bang.
Ik wist niet wat ik met mijn voeten moest doen (‘gasgeven’ bij mijn scoot doe ik met mijn handen) en zag ik na 1 bocht van de zenuwen al hartstikke dubbel. Maar, ik was vooral heel bang.
Ik begreep en begrijp nog niet waarom ik op die kartbaan zo bang was. Ik had het karten van mijn Bucket List af willen strepen. Op naar de volgende uitdaging. Maar nu kan ik dat nog niet. Ik wil het nog één keer proberen, desnoods onder begeleiding van een coureur én met de kartbaan voor mijzelf alleen, zodat ik me niet druk hoef te maken om andere bestuurders of beter gezegd, dan hoeven de andere karters zich niet druk te maken om mij.
‘Je moet loslaten’ zeggen mensen weleens’, ‘niet vasthouden aan dat wat was’. Dat is makkelijk praten, soms te makkelijk (zij hoeven het namelijk zelf niet te doen). Maar ik kan en wil het nog niet altijd; dit in ieder geval niet.
DreaMS Award
Het MS fonds heeft de DreaMS Award in het leven geroepen. MS patiënten kunnen een droom insturen. Ik ga mijn wens, om het karten nog 1x te proberen, insturen. Het moet me nog een keer lukken, ik wil nog 1x die kick ervaren. Als het dan nog niet lukt, dan kan ik me erbij neerleggen, dan kan ik het loslaten. Nu nog niet.
Pas op: roze vlag
En als het wel lukt… dan ga ik vaker, dan vraag ik voor mijn 50e verjaardag een abonnement op de kartbaan en ga ik op de zolder op zoek naar mijn roze overall en helm. Ik hou jullie in dat geval op de hoogte, dan weten jullie wanneer je niet moet gaan karten.
Pas op: 'knalroze, oudere jongere, kartster in de baan'. Aan het vlaggenpallet* dat bij een racebaan cq kartbaan hoort) wordt dan een nieuwe vlag toegevoegd: de roze!
* op circuits (zo ook bij kartbanen) worden vlaggen gebruikt om de coureurs informatie te geven: de bekendste vlag is natuurlijk de zwart/wit geblokte finish vlag. Verder zijn er nog: rode vlag (race stilgelegd), zwarte vlag (volgende ronde binnenkomen en melden bij de wedstrijdleider), gele vlag (gevaar), blauwe vlag (blokkeren snellere rijder), etc.
