'Clap along if you know what happiness is to you'.

Pharrell en zijn Happy-song gaan de hele wereld over, maar weten we wat geluk voor ons is?

Onlangs volgde ik een workshop van Max Strom, yogadocent en inspirator uit Amerika. De titel was ‘There is no App for happiness’, net als de titel van zijn nieuwe boek overigens. Als er geen App is, geen knopje of techniek die ons instant geluk brengt, wat dan wel?

Het begint bij een simpele vraag: Wat is jouw definitie van geluk? Begin maar te schrijven, vier minuten,
eerder niet stoppen en dan lees je terug.

Vanaf dat we naar school gaan, stellen we onszelf vragen, wordt ons geleerd problemen op te lossen,
situaties in te schatten, actie te ondernemen. Maar die ene vraag wordt ons nooit gesteld, wanneer staan we nu eigenlijk echt stil bij wat voor ons geluk is?

Natuurlijk, we zijn bezig met wat we denken dat ons gelukkig kan maken: die nieuwe bank, een nieuwe baan, een ander huis, een geliefde of een kind. Maar eigenlijk slaan we daarmee een belangrijke stap over: wat is onze definitie van geluk? En vraag je wel eens aan anderen wat voor hun geluk is?

Affijn, wat ik opschreef was het volgende (samengevat): Geluk is voor mij verbinding, met de mensen om me heen, familie, vrienden, collega’s, maar soms ook met wildvreemden. En het belangrijkste, verbinding met mezelf.

Dit weekend had ik bergen van die momenten, geluksvogel als ik ben. Met vrienden uit Australië, Frankrijk en Nederland kwamen we samen om naar Pinkpop te gaan, maar meer dan dat om samen te zijn, met elkaar,
met onze kinderen, na al die jaren.

We huilden bij Thé Lau (Ik hef het glas op jouw gezondheid, want jij staat niet alleen), we dansten en sprongen en zongen uit volle borst bij The Rolling Stones (Angie, ain’t it good to be alive?), we maakten ruzie als vanouds, met veel te veel bier op.

We legden het bij, we haalden oude verhalen op, lachten, aten en dronken samen op het gras in de avondzon, we draaiden talloze rondjes in El Molino met een glaasje sangria en schuilden met duizenden samen voor de storm.

Bij het afscheid dacht ik: zal ik ze ooit nog zien? Maar toen dacht ik terug aan Thé Lau, wetende dat zijn laatste uur geslagen heeft, zong hij daar uit volle borst. Ik dacht aan de Stones, die ouwe knarren die desondanks als een dolle op het podium stonden te spelen.

Als je doet wat je het liefste doet, heeft tijd geen vat op je, dan leef je nu, dan ben je gelukkig en is de dag van morgen niet van belang. En dus tel ik mijn zegeningen, want wat ik het liefste doe, wat mij gelukkig maakt is met mensen zijn van wie ik hou en de verbinding voelen die ik met ze heb.

Dit weekend mocht ik weer een vinkje zetten op mijn bucket list, maar belangrijker nog: ik was gelukkig!
‘So clap along if you feel like happiness is the truth'!