Hèhè het is gelukt, mijn eerste column voor FemNa40 is klaar.

Zoals altijd stuur ik deze eerst naar mijn collega Wendy.

Zij leest altijd met een kritische blik mijn schrijfsels en schrijft kromme zinnen recht.

Dit keer hoor ik haar vanachter haar scherm vragen: 'Wat wil je nu eigenlijk zeggen? Waar wil je naartoe met dit verhaal'? Dacht ik een beresterk verhaal geschreven te hebben, krijg je dat.

Beledigd, boos en resoluut dirigeer ik de column richting prullenbak. Wendy zegt niets en laat me in mijn sop gaarkoken. Na een korte adempauze begin ik opnieuw en ja hoor halverwege deze nieuwe poging gaat mijn computer spontaan, uit weg schrijfsel!

'Wat is dit?' hoor ik mijzelf vertwijfeld roepen. Ik ben er even helemaal klaar mee en loop met een kop koffie naar buiten.

Terwijl ik stevig in- en uitadem, vraag ik me af waar ik last van heb. Ben ik dezelfde persoon die een paar dagen geleden op een beurs op de vraag ‘wat vind jij leuk aan jezelf'? spontaan reageerde met ‘Alles!?’

Op dat moment was dat ook zo, ik voelde mij goed, sterk en zelfverzekerd. Is die optimistische persoon dezelfde als dat stuk chagrijn dat hier vandaag beledigd een nieuw stuk zit te schrijven? Ja dus. Hoe kan dat?  Waar is mijn opgewekte ik gebleven?

Ik vond het zó leuk dat ik hiervoor gevraagd werd, maar nu twijfel ik of ik het wel kan. Heb ik wel wat te melden? En als ik dan eindelijk na het nodige uitstellen eindelijk aan de schrijf ga, wordt mijn schrijfsel afgekeurd.

Ik wéét dat Wendy er niet op uit is om mij af te kraken, maar waarom voelt het vandaag dan zo alsof zij dat heel bewust doet om mij te pesten, terwijl ik er alle vorige keren wel tegen kon als zij geen leuke feedback gaf?

Zij leest en bewerkt al jaren mijn stukjes en geeft altijd eerlijke feedback. Daar heb ik nog nooit problemen mee gehad, omdat ik wéét dat zij eerlijk meent wat zij zegt.

De oorzaak zit in mijzelf. Het schrijven van een column voor FemNa40 maakt mij onzeker. De feedback van Wendy bevestigt mijn onzekerheid en twijfel. En daar zit je dan, als uitgever van boeken op het gebied van zelfkennis en ontwikkeling te mokken en te twijfelen aan jezelf.

Ik denk dat ik dringend eens een paar van onze boeken moet herlezen! Als ik weer terug kom op kantoor staat er een dampende kop thee klaar en kijk ik tegen het grijnzende hoofd van mijn collega aan.

'Uitgemokt'? Ik lach en duik achter mijn computer, ik heb een column te schrijven!