Waar mijn vorige blog eigenlijk alleen maar over mijzelf ging (ook niet aardig), gaat deze blog over een paar waarnemingen die ik deed vanaf mijn luie ligstoel op de veranda van ons vakantiehuis aan het Garda meer.

Vakantie naar Italië

We waren dit jaar voor het eerst met de kinderen op vakantie naar Italië. Een leuk vakantiepark gevonden met mooie stenen vakantiehuisjes op een ruim park met 3 zwembaden en een Nederlandse receptioniste. Naar het meer was het ongeveer 15 minuten lopen (manlief deed er 5 minuten over, maar dat is iets anders).
Prima, ik had de rolstoel bij me, helemaal prima.

We moesten via een camping naar het meer zelf. Deze camping hoorde ook bij ons park, we hadden zelfs speciale pasjes gekregen om over de camping naar het meer te kunnen lopen. Er was nog  wel een kleine afdaling nodig om daadwerkelijk bij het meer te komen. Een meer met een kiezelstrand, dat was iets minder, maar het uitzicht was fenomenaal.

Het viel ons op dat de leefruimte op camping veel minder was dan op ons park. De stacaravans stonden dicht op elkaar en leken niet al te groot en verschillen in prijs niet veel met ons huisje. Hoe dichter bij het meer,
hoe duurder. Wij zaten prima in ons huisje met een mooi terras en 3 zwembaden, dan maar een stukje lopen c.q. rollen.

Zwemmen en cappuccino’s

Omdat manlief ’s ochtends op zijn laptop eerst de krant ging lezen en de kids nog sliepen, ging ik lekker zwemmen. Zo was ik de meute pubers voor die ’s middags het zwembad bevolkten. Heerlijk gezwommen.

Ik had daarom geen enkel schuldgevoel als ik, al die lekkernijen die de Italiaanse keuken te bieden heeft,
tot mij nam. ’s Ochtends zwemmen, dan ontbijten en daarna naar het cafeetje voor een overheerlijke cappuccino. De dag kon beginnen.

In Italië zijn en alleen maar Duits horen

Er waren op dit park heel veel Duitsers. Kennelijk hadden zij ook in deze periode (we waren in de laatste 2 weken van augustus) vakantie. Die Duitsers leken elkaar allemaal te kennen, de volwassenen en de kinderen ook. Het leek wel een grote vriendengroep. Het gaf me toch af en toe een raar gevoel om een boekje lezend in mijn luie stoel in Italië, alleen maar Duits te horen. Ik vind de Italiaanse taal gewoon mooier, al versta ik er niets van.

Barbeknoeien

Er stonden op het park ook diverse stenen barbecues klaar. Houtskool toevoegen en klaar. Nu zijn wij zelf niet zo van die barbecue-ers; manlief houdt er helemaal niet van en bij mij wordt het al snel barbeknoeien.
De Duitsers waren niet weg te slaan van de bbq.

Terug naar de steentijd: mannen en vlees

Het was iedere avond een soort van ‘terug naar de steentijd’: ‘mannen en vlees’. Iedere avond stonden ze daar. Het vlees bakkend en onderwijl ongetwijfeld de wereldpolitiek bespreken. De vrouwen hadden ook een rol. Heel traditioneel; zij dekten de tafels, maakten de salades klaar en zorgden voor de logistiek. Dat wil zeggen het rauwe vlees brengen en het bereidde vlees ophalen. De mannen bleven trouw op hun plek, daar waar ze horen, achter het aanrecht, in dit geval bij de barbecue.

Bierbuiken: wie heeft de grootste

Wat leuk is aan vakantie is mensen kijken. Ik zag het bb-tafereel dus zeer regelmatig. Daarnaast viel me iets anders op. Bierbuiken. Daar waar ik zelf (ik weet, heel tuttig van mezelf), als ik badtenue loop, probeer mijn buik in te houden, doen die bb-mannen dat helemaal niet.
Ik zag van menig man eerst de zongebruinde bolle buik, dan kwam de desbetreffende manspersoon in beeld. Het leek wel een wedstrijdje ’wie heeft de grootste’.

Vanaf mijn terras zag ik ze ongegeneerd door het park lopen, trots leken ze op hun buik. Daar kan ik nog wat van leren. Misschien moet ik volgend jaar, voordat ik op vakantie ga, eerst mijn buik een kleurtje laten krijgen op de zonnebank (mijn buik is nu nog maagdelijk wit).

Vervolgens draag ik volgend jaar geen badpak maar een bikini en loop dan vol trots met mijn buik vooruit
(i.p.v. ingehouden) door het vakantiepark. Net zoals mijn Duitse medevakantiegangers, met een klein broekje (echt waar) i.p.v. de shorts die de jongere jongens aanhebben.

Sixpacks

Ergens heb ik het gevoel (of is dat mijn eigen kronkel) dat het meer geaccepteerd is dat mannen trots hun bierbuik laten zien dan als vrouwen dit zouden doen. Nogmaals, dat kan ook een gedachtespinsel van mijzelf zijn. En over bierbuiken gesproken, het spreekt voor zich dat de bb-mannen tijdens hun harde werken menig biertje verorberden.

Ik heb, om het zomaar te zeggen, heel wat sixpacks gezien. Geen spieren, maar blikjes bier. En wij, wij hebben op ons terras ook heerlijk gegeten, in de Italiaanse supermarkten was genoeg lekkers te vinden. De dagelijkse BB-show door de bierbuikmannen kregen we er gratis bij.

Jan Steen

Het zou een mooi Jan Steen tafereel zijn: 'Mannen met bierbuik bij de barbecue'. Straks te zien in het Rijksmuseum. Jammer dat ik zelf niet kan schilderen, anders had ik dat zeker gedaan.