Hebben jullie wel eens bemerkt dat er hele vreemde dingen gebeuren als bijvoorbeeld een doos overheerlijke bonbons opengemaakt wordt?
Du moment dat het desbetreffende item is geopend, begint het te roepen 'pak mij, eet mij'. Nooit gehoord?
Ga even mee met de visualisatie
Doos bonbons, overheerlijke Belgische pralines, gekregen, goudkleurig doosje, Leonidas, strikken erom, niets aan het handje. Ok. ergens weet je wel dat hij mooi staat te zijn in de koelkast, maar hij is dicht en dus ongevaarlijk.
Nou ja, ongevaarlijk, je weet hoe ze smaken, vooral die witte, die met een zachte 'knak', hun goddelijke zachte zoete slagroomvulling prijsgevend aan je smaakpapillen en dan die pure met marsepein en een noot of die melkchocolade met zachte canache vulling. Hmmmmm, het water loopt je al in de mond, maar nee, hij is dicht.
Het diner was heerlijk, de koffie geserveerd, strikken worden losgemaakt, gouden doosje vol verwachting geopend. Hmmmmmm de chocoladegeur vermengt zich met de geur van de meest perfecte koffie.
Voorzichtig drapeer je ze op je strakke witte design schaal.
Je trippelt met schaal en al terug naar de woonkamer waar de stemming er goed in zit na de nodige glazen wijn. Jij bent echter 'broodje' nuchter want je bent op dieet en eerlijk gezegd begin je je mateloos te ergeren aan het vrolijke gezelschap en het liefst zou je die fles witte wijn zo aan je mond zetten en de koele inhoud in je verlangende keel laten glijden.
'Kijk eens,' roep je ietsiepietsie te hard tegen de visite, 'bonbons' neem maar lekker hoor.' 'Mag jij niet', vragen ze aan jou. Verwoed begin je in je zwarte koffie te roeren, zonder suiker of zoetje, dus waaróm roer je eigenlijk nu je erover nadenkt.
Je had trouwens veel meer trek in Cappuccino of Latte Machiato. En een likeurtje erbij zou er ook wel in gaan. Grrrrr grom je stilletjes en een stemmetje zegt heel zachtjes: Wacht maar, als ze weg zijn en er zijn er nog een paar over, dan... hmmmmmmmm NEE, NEE, NEE, je doet het niet.
Je kijkt wel uit zeg, is de hele dag weer verpest en over een paar dagen sta je weer voor gek bij Luusje op de weegschaal, bovendien kost het al genoeg zo'n dieet. Bovendien wil je de komende zomer nu eens eindelijk fatsoenlijk in je beeldige bikini passen en je niet hoeven te schamen voor de foto's.
Eén voor een zie je de zoete heerlijkheden in de monden van de visite verdwijnen. Shitterdeshit, je ziet die irritante altijd slanke buurvrouw de lekkerste opeten, zij wel grom je stilletjes terwijl je liefjes glimlacht.
Nee, je let er niet meer op, stomme bonbons, laat ze ze lekker allemaal op(vr)eten dan heb jij er tenminste geen last meer van. Maar een ander stemmetje zegt: ik hoop wel dat ze wat overlaten. Als ik dan straks in de keuken sta op te ruimen, stop ik er lekker eentje, een kleintje hoor, stiekem in mijn giegeltje zonder dat iemand het ziet.
Volgende scène
Einde avond, glazen en kopjes worden naar de keuken gebracht, vaatwasser ingeruimd, restjes weggegooid, overgebleven bonbons weer in het doosje gedaan. Maar het doosje is nu OPEN... GEVAARLIJK!
Volgende scène
Het is avond, TV aan, open haardje, kaarsjes, kids op bed, man naar de sportschool (althans dat zegt hij) maar WTF, wat kan het schelen, jij hebt het rijk alleen, heerlijk. Je favoriete serie op, dekentje, mok thee.
En ploep... ineens plopt er een beeld op van het GEOPENDE doosje bonbons in de koelkast, geen idee waar dit nu weer vandaan komt. Niet aan denken, geen aandacht aan geven, maar hoe meer je er NIET aan probeert te denken, hoe hardnekkiger het opdoemt. En verdorie, wat is dat nu weer voor een geluid wat je hoort vanuit de koelkast.
Kleine zachte stemmetjes, verleidelijk en zoet
Hallooooo lieverd, we zijn hier hoor en we zijn lekker, hmmmmmm. Ahhhh... wil je ons even uit dit doosje halen please? Eerst negeer je het nog, maar ze gaan steeds harder roepen, net zo lang tot het zo vreselijk irritant wordt dat je wel naar de keuken móet lopen. Je kunt je potjandikkeme niet eens meer concentreren op dat lekkere ding uit je serie.
Je beent geïrriteerd naar de keuken, rukt de koelkast open, pakt het glanzende doosje, propt de bonbons in je mond, ik zal jullie leren mij zo te pesten. Ik stop jullie één voor één in mijn mond. Drie liggen er nu nog,
inmiddels stilletjes na al dit geweld te hebben aanschouwd, te wachten. Ja, dat slaat ook nergens meer op.
Je kunt eigenlijk niet anders dan ze ook opeten dan zijn ze maar weg en je bent nu tóch al verkeerd bezig geweest. Herkenbaar?
Leermomentje
Geef de visite de overbleven bonbons mee. Voer ze aan je man, mannen worden toch (bijna) nooit dik of gooi ze weg. Ja, je hoort het goed. GOOI ZE WEG! Anders gooi je ze namelijk weg in jezelf en zeg nou zelf, jij bent toch meer waard dan een KLIKO?
En hoe lang zitten ze nu eigenlijk in je mond? Een minuut? En je weet het hè? Een minuut in je mond, een week op je kont (haha).
Liefs van Luusje
