Ik nam 5 jaar geleden een groot besluit. Iets wat menig man niet begrijpt en ook niet zal begrijpen.
Al vanaf mijn 13e had ik een flinke borstpartij.
Op mijn 14e een flinke C-cup, op mijn 16e een
D-cup en eenmaal volwassen een E-cup.

Mooi hoor zulke grote borsten, zeker met een wespentaille en altijd goed voor de legio vriendjes die ik vroeger had.

Toen ik eenmaal wat ouder werd, merkte ik al snel dat mijn borsten een obstakel werden. Voornamelijk in mijn zakelijk leven. Zodra ik een gesprek had met een man, was het een soort van onmogelijk om mij recht in mijn ogen aan te kijken.

Vrijwel direct  gleden de ogen naar beneden en mijn borsten werden zo ongeveer mijn blouse uitgekeken.
Vaak meteen volgend met de vraag of ze echt waren. Waarop ik assertief zei: 'Dat is voor jou een vraag en dat zal altijd zo blijven'. Op zichzelf was de vraag natuurlijk op het brutale af en had ik tegen menig man een rechtszaak kunnen aanspannen tegen seksuele intimidatie.

Ik zou een huichelaar zijn als ik niet zou bekennen dat ik voor 80% toch wel genoot van die aandacht en ik daarom natuurlijk nooit dergelijke stappen heb genomen. Over het algemeen behoorde ik altijd tot 'one of the guys' en op den duur verdwenen de blikken, omdat ze mij inmiddels te goed hadden leren kennen en het niet in hun hersens zouden halen om er op wat voor wijze dan ook misbruik van te maken.

Toch maakte ik er ook graag gebruik van. Tijdens mijn evaluatie met een partner van een groot bedrijf waar ik jaren gewerkt heb, wist ik dat als ik net ff dat ene shirtje aandeed, ik op slag beter beoordeeld werd.
Erg? Welnee, ik deed mijn werk goed en werkte me de tering. Dus met grote borsten of niet, ik had deze loonsverhoging gewoon verdiend.

Plastisch chirurg

Ondanks de voordelen van grote borsten had ik er toch fysiek last van. Pijnlijke nek, rug en onmogelijk om eens een leuke bikini te kopen. Via de huisarts had ik een verwijzing gekregen voor de plastisch chirurg. Datum werd gepland! Mijn borstverkleining zou een feit worden, maar toen… Toen bleek ik ziek te zijn en echt erg ziek. Onderzoeken volgden. Eerst in het lokale Gooische ziekenhuis, toen in het UMC en uiteindelijk in het Radboud ziekenhuis. Van internisten naar neurologen, van immunologen naar cardiologen, ergo het was even goed mis.

Ineens leek de wereld stil te staan en stond mijn leven in het teken van ziekenhuizen en dacht ik dat ik mijn laatste jaren in gegaan was. Dezelfde mannen waar ik voor en mee werkten droegen mij op handen en ik kreeg alle tijd om aan herstel te werken. Wel 1000 keer kreeg ik  de vraag of ze ook maar iets voor mij konden doen. Dat was de zachte andere kant van deze heerschappen.

Liefste vriend

Er was één man waar ik de laatste jaren intensief mee werkte in het bijzonder, inmiddels één van mijn liefste vrienden. Hij regelde de beste arts van Nederland, eentje waar je minstens een jaar voor op de wachtlijst moest. Zoals hij zei: 'Het gaat er niet om wie je bent, maar wie je kent'.

Deze arts is zijn beste vriend. Binnen week zat ik in zijn spreekkamer en ging de bal rollen. Niemand kon verder iets doen, dit moest op eigen kracht. Onder begeleiding van de beste artsen, de juiste medicatie en heel veel wilskracht.

Totaal van slag was ik vanwege de enorme rollercoaster waar ik inzat en dus vergeten dat er nog ergens een borstverkleining stond gepland in een privékliniek. Deze moest natuurlijk geannuleerd worden. Mijn  hoofd was er totaal niet meer mee bezig en mijn prioriteiten lagen natuurlijk bij herstel i.p.v. een cosmetische ingreep. Inmiddels had ik al zoveel naalden in mijn lijf gehad, dat ik er ook niet aan moest denken.

In de loop van de jaren herstelde ik. Langzaam zag ik weer wat licht aan het einde van de tunnel. Met de juiste infusen elke drie weken, kan ik gewoon heel oud worden. Ik loop, ik sport, ik lach, ik heb weinig of geen pijn.
IK LEEF! Doordat alles weer een beetje bij het oude werd, vergeet je snel de pijn en gelukkig maar! De dageraad keerde terug en bloemen gingen weer bloeien en mijn borsten bleven groot!

Reconstructie

Exact 5 jaar na het afzeggen van de eerste afspraak voor mijn borstverkleining, zat ik weer bij de plastisch chirurg. Dit keer in het ziekenhuis i.p.v. een privékliniek. Vanwege medische redenen en een injectiekamer die in mijn borstkas geïmplanteerd is, moest dit keer de operatie gedaan worden door een arts die zeer gespecialiseerd is in reconstructies. Dit om te voorkomen dat deze injectiekamer zou verschuiven.

De datum werd gepland en daar ging ik. Ik wilde graag een mooie C-cup. Vooraf werd ik goed ingelicht, ik zou een morfinepomp krijgen tegen de pijn en ik moest rekening houden met heel veel pijn en minstens 6 weken herstel.

Ik werd wakker na de operatie, het eerste wat ik deed was voelen. Wauw wat was dit gaaf. Ik had geen pijn en dat zonder morfine. Ik had kleine borsten. Drie uur na de operatie zat ik op het randje van mijn bed en trots mijn mooie borsten te bewonderen. Deze arts had absoluut vakwerk geleverd. Wat ben ik hem dankbaar.

Na de volle 6 weken mij volledig aan het protocol van het ziekenhuis gehouden te hebben, ben ik gaan shoppen. Nieuwe bh’s van mooi zwart kant tot aan sexy korsetjes en setjes in alle kleuren die er te koop waren en dat voor een klein bedrag van 500 euro. Dat klinkt veel, maar dan heb ik er wel een stuk of 10 gekocht. Voorheen was 1 bh die er een beetje gezellig en spannend uitzag al rond de 150 euro.

Al terugdenkend aan de jaren hiervoor, realiseer ik mij dat mijn borstverkleining een afsluiting is geweest van een periode van ziek zijn, pijn en angst. Ik weet dat ik voor de rest van mijn leven aan het infuus moet en dat een terugval ook tot de mogelijkheden bestaat.

Daar waar het ooit begon, heb ik het 5 jaar later laten eindigen, met een dikke tien van en voor mijn Neuroloog. Mocht het nou toch nog misgaan, dan in ieder geval met mooie kleine tieten. Zie het resultaat op de foto.