Zes jaar geleden ging mijn man naar de dokter en kreeg de diagnose borstkanker.

Mijn blog is een manier om de dingen te relativeren en van mij af te schrijven.

‘Ieder huisje heeft zijn kruisje’; ons huisje had dit kruisje. Richard is er gezond en wel doorheen gekomen en graag wil ik met een lach en een traan mijn ervaringen delen.

De aardige oncoloog had buiten zijn eigen behandelingen nog een aantal andere voor Richard in petto.
Het eerste bericht was dat hij chemo moest ondergaan. Wat zijn dan de gevolgen?

Van chemo word je ziek, van chemo word je kaal, van chemo word je letterlijk uit het veld geslagen en nou ja,
je weet wel alle ellende die we allemaal wel ergens in onze omgeving hebben gezien of via de zijlijn hebben vernomen.

Maar eerst staat nog bestraling op de agenda. Dit is bij vrouwen pas na de chemo, bij de mannen doen ze het eerst.

Zo was het dat hij voor de bestraling naar het AVL moest. Hm, het AVL is toch weer net even anders dan het ‘gewone’ streekziekenhuis. Zo gingen we naar het AVL om een gesprek te hebben met de uitvoerende arts.

Binnenkomend in het AVL schrok ik me een hoedje. Want het is letterlijk een kankerziekenhuis. Dus iedereen die daar loopt heeft het best pittig zeg maar… En dat zie je ook, dat voel je, dat ruik je…

Het is volgens mij het enige ziekenhuis waar ze langskomen in de wachtkamer met koffie en thee, zelfs een koekje erbij! Heel lief en aardig, ik voelde me er dermate ongemakkelijk bij dat de rillingen over mijn rug liepen bij het besef dat mijn man kankerpatiënt was.

Want mocht het nog niet duidelijk zijn voor mij, deze dag kon ik er met geen mogelijkheid omheen. 
Wederom de tranen die onbedwingbaar over mijn wangen liepen, een arm van mijn troostende man om mij heen waarvoor wij notabene in dit ziekenhuis zaten!

Na enige tijd wachten werd Richard opgeroepen om kennis te maken met de radioloog. Het was een wat stroef gesprek. Hij ging uitleggen hoe de behandeling zou verlopen, hoeveel behandelingen, hoe de bestraling zou plaatsvinden en wat het voor hem als patiënt betekent.

Tijdens de uitleg hoe de bestraling zou plaatsvinden, kwam er een bijzondere dialoog op gang. In de beleving van Richard zou bij zijn aanpak een groot risico zijn dat de longen door de bestraling aangetast zouden worden, terwijl de arts aangaf dat dit niet zo was.

Hij wuifde het een beetje van de tafel in vorm van, ik weet echt wel wat ik doe. Dat hoop je ook oprecht als je bij een arts zit en we twijfelen niet aan zijn kundigheid. Echter, een millimeter verschil bij deze precieze werkzaamheden kunnen levenslange gevolgen hebben.

De kwaliteit dat Richard goed analyses kan maken en grafieken kan lezen, kwam in deze dus uitstekend van pas! Mijn gedachten gingen even naar assistent Mieke en de chirurg als ook de prettige oncoloog die je altijd een warme bad geven, dit was een koel bad om in te zitten…

Er vond een tweede gesprek plaats waarbij hij inderdaad zijn plan van aanpak had aangepast omdat hem dat beter leek. We kregen een rondleiding in de immens grote behandelkamer, gingen ze meteen inmeten voor het te behandelen gebied op het lichaam.

Met een borstkas vol strepen leek deze inmiddels meer op een dambord dan een mooie borstkas.

Bij de afspraak van de eerste behandeling kon hij rechtsomkeert naar huis. De wond was niet voldoende klaar om de behandeling aan te kunnen. Een paar dagen wachten, ik moest een watervaste stift aanschaffen en hiermee de strepen bijtekenen dat bij het moment dat de behandeling kon plaatsvinden ze wel op de juiste plekken zouden bestralen.

Een zeer serieuze klus dus! En probeer je lachen maar in te houden als je je breeduit met een stift kunt uitleven.

1ste bestraling

Bij de eerste bestraling was ik aanwezig. De grootste uitdaging bij het bestralen is dat je echt stil moet liggen. Bij de geringste bewegen wordt de behandeling gestopt met gevaar voor verkeerd bestralen van gezonde vitale delen van het lichaam.

De verpleegkundigen komen dan weer naar binnen om de patiënt wederom op de juiste wijze te positioneren. Iedere millimeter is van belang.

Hij lag, alleen, in die immens grote behandelruimte. Na het vinden van liggen in de juiste positie gaat iedereen de kamer uit om in de ruimte van de behandelaars uiteindelijk de behandeling uit te voeren. In mijn beleving een heuse uitdaging, dat stilliggen.

Richard zou Richard niet zijn om van dit moment gebruik te maken om even een powernap te nemen, zo ook bij deze behandeling!

Met knikkende knieën sta ik met de behandelaars via beeldschermen te kijken hoe de behandeling plaatsvindt, hoe hij dit bijzondere traject wederom individueel doormaakt, hij gewoon heerlijk een dutje ligt te doen!

Met respect kijk ik naar het feit dat hij zijn emoties kan parkeren en ondergaat wat noodzakelijk is. Er volgen er nog 24, in totaal 5 weken iedere dag op weg naar het AVL.

En zo went alles, de eerste keren nog meegaand om een soort van ondersteuning te zijn voor hem bij deze behandeling, wat ook geadviseerd wordt, heeft Richard nergens last van en gaat na de 3e behandeling gewoon alleen…

Wordt vervolgd…