Weet je nog toen we klein waren? We konden elkaar niet luchten of zien. Jij trok aan mijn haren en ik pikte jouw geliefde singeltjes. Ik liet jou opdraaien voor dingen die ik deed.

Weet je nog dat er guldens lagen op mama’s nachtkastje? Ik jatte er elke dag 1 om ijsjes te kopen. Toen mama er achter kwam gaf ik jou de schuld.

Natuurlijk geloofde ze mij niet en moest ik met de billen bloot en voor straf 30 velletjes volschrijven met: ‘ik mag niet stelen’. Wat een kinderleed.

Naarmate wij ouder werden groeiden we naar elkaar toe.  We werden serieuzer, kregen onze kinderen en wij werden closer en closer. Jij voelde wanneer ik pijn had en ik voelde dat bij jou. Zonder een woord te zeggen wist ik wat je dacht. Weet je die lange nacht nog in Griekenland? We hebben uren gesproken, net zo lang tot er weer voorzichtig een straaltje daglicht naar binnen gluurde. Ik geloof oprecht dat dat het moment was in ons leven, waar wij een onuitgesproken verbintenis voor altijd zijn aangegaan. Een zussenverbond.

Ontstoken knie

Ik maakte grapjes over het feit dat je niet snel kon lopen door die verrotte knie van je. Je knie was zo groot, dat het mij deed denken aan zo’n lamp in de vorm van een bol die je vaak op een toilet ziet. Ik kon bijna mijzelf zien in die knie, zo veel pijn had je, zo ontstoken was je knie. En wij maar lopen naar het ziekenhuis om papa te bezoeken. Waarom hebben wij destijds niet gewoon een taxi gebeld? Dat was misschien wel het behoud geweest van je been. Dat is iets wat ik mij altijd zal blijven afvragen.

Amputatie

Toen kwam de grote beslissing. Ik zal het nooit meer vergeten. Ik kan er nog van huilen. Het moment dat jij vertelde dat je besloten had je been te amputeren. Dat de pijn ondraaglijk was geworden. Na alle operaties en knieprotheses zou jij gewoon je been weg laten halen. Onvoorstelbaar. Ik heb altijd gedacht, wat moet je een pijn hebben wil je tot zo’n beslissing komen.

Ik weet nog dat ik je geliefde man aan de telefoon had, later die week. Ik vroeg aan hem: ‘Wat als de operatie nou niet goed gaat?’ Zijn antwoord was zo bijzonder. Dat kwam recht mijn hart in. Hij zei: ’Ach Denise,  dan draag ik je zus toch door het leven!’

Respect

In april 2007 was het zover. Je been ging eraf. Och, och... lieve zus, wat vond ik het verschrikkelijk. Daar lag je dan. Ik had op dat moment alle pijn van je weg willen nemen. Ik weet nog dat ik naast je stond en ik wilde gaan zitten op het randje van je bed. Maar ik durfde niet, immers daar zou je been gezeten hebben. Dat voelde zo raar, dat ik ben blijven staan. Je knapte letterlijk met vallen en opstaan op. Wat vind ik je een dapper mens!
Wat heb ik een respect voor je.

Wijzer geworden

Inmiddels zijn we weer vele jaren verder. Onze kinderen zijn inmiddels groot. Het leven is er overheen gegaan. We zijn door vallen en opstaan wijzer geworden. Wij zijn nog meer van elkaar gaan houden. Ik vertrouw jou mijn kinderen toe. Ik vertrouw jou mijn diepste gevoelens toe en alleen aan jou. Ik ga je missen lieve zus.
Jouw support  is zo waardevol voor mij. Ik weet dat je vaak bij mij gaat komen.

Lieverd, Ik ga mijn vleugels uitslaan op een plek ver bij jou vandaan. Ik ga mijn dromen waarmaken,
maar ondanks de grote afstand zijn wij met elkaar verbonden in ons hart. Ik wil je zeggen dat ik zoveel van je hou.
Ik wil je zeggen dat ik trots ben om jou als mijn zus te hebben. Mijn prachtige lieve zus! Vele tranen gaan nog vloeien, maar ach, wat is nou 9000 km op een leven lang zusterliefde.