Lieve Storm,

Vandaag, terwijl ik dit schrijf, lig je al twee weken in het ziekenhuis.

Wat ben ik trots op jou lief klein meisje.

Ik zie je inmiddels weer flink je kleine voetjes bewegen.

Je lacht voortdurend en het lijkt erop dat je inmiddels gewend bent aan de vele gezichten die voortdurend aan je bed staan. Van de Clinic Clowns, die je in eerste instantie best een beetje eng vond, tot aan artsen en verpleegkundigen. Iedereen vind je zo super schattig maar vooral erg dapper.

Ik heb nog steeds last van die bewuste dag die mis ging. Ik hoor je nog steeds huilen en met recht kermen van de pijn. Ik probeer al twee weken het beeld uit mijn hoofd te verbannen toen ik jou samen met je papa en mama op de eerste hulp zag. 

Door al je tranen heen kreeg ik toch nog een klein lachje van je. Hoewel het lachen jou compleet vergaan was en dat ook nog even zou duren. Pas 5 maanden oud en nu al zo’n pijn.

Mama belde mij en ik hoorde je hard huilen op de achtergrond. Ik zat op dat moment bij de kapper en aan de stem van je moeder wist ik dat het ernstig was en er iets ergs gebeurd was. Jouw mama zei dat ze je beentje hoorde breken. Gewoon zomaar en ineens. Je zat heerlijk bij haar in de draagzak.

Ik ben naar buiten gevlogen met de folies nog in mijn haar en kapkleed om. Ik ben jouw papa gaan bellen en gezegd dat hij direct naar jullie toe moest gaan. Dat deed hij natuurlijk. Ik ben ook mijn auto ingevlogen en met een noodgang het eiland over gereden op weg naar het ziekenhuis.

Lang wachten

Het werd een lange dag. Je moest zo lang wachten voordat je geholpen werd. Eerst waren de foto’s verkeerd gemaakt en pas een paar uur later werden er weer foto’s gemaakt. Je bleef namelijk zo huilen en kon je beentje niet meer bewegen. Jouw gehuil was zo intens dat bij mij de tranen ook over mijn gezicht liepen. Mijn lieve kleine meid. Niets is zo erg om jou pijn te zien hebben.

Mijn vermoedens waren aan 't einde van de dag waarheid. Je bovenbeen was gebroken en niet zo’n klein beetje ook. Met de mededeling dat je minstens 2 a 4 weken in het ziekenhuis moest blijven met beiden beentjes in een tractie, dus beentjes omhoog, begon voor jou een fase in je leven die ik mij niet zo had voorgesteld.

Zolang omhoog betekent niet knuffelen in mijn armen, betekent niet lekker aan de borst bij je moeder, betekent gewoon op je ruggetje liggen net zolang totdat het bot genezen is.

Je doorstaat dit met inmiddels een schaterlach op je mooie kleine snoetje. Elke dag ga ik naar je toe. Elke dag slaapt je lieve mama in het ziekenhuis afgewisseld met papa. Elke dag staan we met opa en je grote oom Noah naast je bedje. Elke dag zien we je groeien en elke dag hoop ik op goed bericht dat je naar huis mag.

Maar ook elke dag maak ik mij grote zorgen. Maandag wordt er bloed afgenomen en dat wordt opgestuurd naar Nederland om te kijken of je de aandoening osteogenesis imperfecta hebt. Een soort broze botten ziekte.

Huilend hart

Stilletjes huilt mijn hart. Ik zou het allemaal van je over willen nemen als dat kon. Samen met je lieve mama zingen we Nina Bobo een oud indisch slaapliedje. Je lach is dan van onschatbare waarde en dan realiseer ik mij weer waar het leven echt om gaat. Ja... JIJ lieve kleine Storm.

Ik heb de eer gehad om bij je geboorte aanwezig te zijn. Ik heb de eer om op jonge leeftijd jouw grootmoeder te mogen zijn, zo kan ik heel lang van jou genieten. Elke lach die ik van jou krijg, beschouw ik als een cadeautje mijn lieve schat.

Ik hoop met alles in mij dat het niets anders is dan alleen een ongelukkig voorval en dat er geen nare aandoening aan de orde is. We moeten 5 a 7 weken wachten voor de uitslag. In de tussentijd stel ik mij voor hoe we samen dansen, bloemetjes plukken en je ondeugend achter de hondjes aan rent in de tuin.

Morgen ga ik weer naar je toe lieverd, dan kus ik je en ruik ik even aan je kleine bolletje. Dan knuffel ik je geweldige moeder en vertel haar hoeveel ik van haar hou en hoe trots ik ben op mijn dappere meisjes.

Drumi Dushi!