Sightseeing Woerden. De meesten van mijn generatie kennen het liedje nog wel: ‘busje komt zo’ van Roelius* (1995). Het was indertijd een grote hit.

Omdat ik geen auto meer kon rijden en toch regelmatig naar het ziekenhuis moest, was ik tot 2 jaar geleden aangewezen op vrienden of op
'het busje'.

En dan bedoel ik de regiotaxi. Ik heb hier jaren geleden ook een blog over geschreven.

Deze ritten gingen soms wel eens goed, vaker kreeg ik ongevraagd een gratis rondje ‘het Groene Hart’ of ‘sightseeing Woerden’, hetgeen betekende een (te) lange rit en te laat komen op de afspraken.

Selluf doen

Gelukkig kan ik sinds 2 jaar wel gewoon met het openbaar vervoer. De afstand station en ziekenhuis is geen probleem meer. Niet omdat deze 2 dichter bij elkaar zijn gekomen, maar omdat ik verder kan lopen dankzij de looppil. Ik ben hier zo blij mee, omdat dit me de vrijheid geeft te kiezen.

Een mens, tenminste ik, is het liefst zo zelfstandig mogelijk. 'Selluf doen', ik hoor het mijn kinderen nog zeggen; vooral bij het eten c.q. knoeien. Ik wil ook het liefst alles wat ik nog kan zelf doen. Dus zelf met de ‘echte’ bus gaan behoort daar ook bij.

Rustig aan

Donderdag had ik weer een afspraak in het ziekenhuis (voor de receptioniste ben ik al een goede bekende). Omdat de bustijden niet goed aansloten op mijn afspraak en omdat het zou gaan regenen, dacht ik: ik ga weer eens met de regiotaxi. Laat ik het mijzelf maar eens makkelijk maken. Ik de dag ervoor een drukke dag gehad en besloot, door met de regiotaxi te gaan, mezelf een beetje te ontzien.

Eerst even rekenen

Ik zal jullie eerst uitleggen hoe zoiets in zijn werk gaat, pak er maar een rekenmachine bij: de variabelen zijn:

• de taxi mag er 2x zo lang overdoen
• de taxi mag een kwartier eerder, maar ook een kwartier laten komen
   

En nu gaan we rekenen:

• ik moet om 12.00 uur in het ziekenhuis zijn
• de duur van de rit is 30 minuten; taxi mag er dus 60 minuten over doen
• 12.00 uur minus 1 uur = 11.00 uur
• Taxi mag een kwartier later komen: dat betekent ik de taxi uiterlijk 10.45 uur moet reserveren
• De taxi mag ook een kwartier eerder komen; ik moet dus om 10.30 uur klaar zitten
   

Samenvattend: de taxi kan komen tussen 10.30 en 11.00 uur en mag er maximaal 60 minuten over doen.
Snap je?

Busje komt niet

Goed... ik reserveerde de taxi (ik heb via de WMO daar een speciaal pasje voor). Ik zat dus tijdig (10.30 uur) klaar (was ook tijdig naar het toilet gegaan, je weet maar nooit, zit je net en dan belt de taxi aan…).

Toen de taxi al 10 minuten te laat was, besloot alvast te bellen met de centrale. De dame aan de telefoon kon de rit eerst niet vinden in het reserveringssysteem. Daarna zei ze: ‘de taxi is onderweg, belt u later nog maar eens'.

Dat zeggen ze namelijk altijd, de gevleugelde woorden: ‘busje komt zo’.* Ik begon een beetje de kriebels te krijgen, ik wil toch liever niet te laat komen en zat al een tijdje te wachten. Weer bellen: 'de taxi is om 11.15 uur ingedeeld'; dat was een kwartier te laat of eigenlijk een half uur. En ik zat daar maar.

Donald Duck

Ik voelde zo’n Donald Duck-achtige woedeaanval aankomen, maar besloot op een zo’n vriendelijk mogelijke manier te benadrukken dat ik om echt 12.00 uur in het ziekenhuis moest zijn. Weer bellen: 'de taxi is iets vertraagd en kan om 11.30 uur bij u zijn'.

Nu kon ik de Donald-Duck woedeaanval niet onderdrukken. 45 Minuten later dan afgesproken en tegen de tijd dat de taxi zou komen, wachtte ik al een uur. Ik besloot ter plekke dat dit de laatste keer was dat ik met de regiotaxi zou gaan.

Eind goed al goed

Het busje kwam inderdaad pas om 11.30 uur. Tot mijn opluchting zei de chauffeur dat hij linea recta naar het ziekenhuis zou gaan. We raakte aan de praat en hij vertelde dat zijn vrouw ook MS heeft, het werd nog gezellig ook. Hij gaf wat extra gas en zette mij net op tijd af bij het ziekenhuis.

Kopje koffie

Retour met de regiotaxi, geen haar op mijn hoofd die daar aan dacht. Nu gaan de reguliere streekbussen ook niet zo regelmatig of beter gezegd niet zo vaak: 1x per uur. Ik had nadat ik bij de arts vandaan kwam net de bus gemist (nee, het was niet vrijdag de 13e).

Gelukkig hebben ze in het ziekenhuis lekkere koffie en had ik een boek bij me. De tijd zou ik wel doorkomen, ook altijd leuk: de roddelbladen bekijken.

Estelle en Sylvie

Ik las dat Sylvia haar nieuwe vriend (ik ben de tel van het aantal nieuwe vrienden even kwijt) aan haar ouders voorstelde. Wat ontzettend fijn voor die ouders, je zal maar zo’n dochter hebben.

Ook las ik dat Estelle het voortaan moet doen met slechts 3500 euro per maand (alleen voor haar dus).
Zo zielig, ik moest echt een traantje wegpinken. Nu moet ze nog kiezen ook: zal ik deze maand de Dior-tas kopen of een maandje sparen, ga ik dit jaar 6x op vakantie of maar 3x. Geen giro 555, maar ‘redt Estelle’ of zoiets.

Bizar eigenlijk. Hardwerkende thuiszorgmedewerkers, agenten, etc.  kunnen alleen maar dromen van zo’n salaris. Maar ja, die hebben het voordeel dat ze tenminste een erkend vak hebben geleerd en relevante ervaring hebben opgedaan.

Alhoewel Estelle op haar CV kan zetten: ‘ex-voetbalvrouw' en ‘ex-kickboxer-vriendin'. Geen idee of Randstad een kaartenbak heeft met daarin dit soort vacatures.

Prinsen op witte paarden

Ik dwaal af en ben nog aan roddelen ook. Syvlie heeft ongetwijfeld een privé-chauffeur c.q. piloot. En die betreurenswaardige Estelle kan zich vast nog wel een oud barrel veroorloven. Zij zullen geen last hebben van te laat komende busjes. Hooguit van te laat komende ‘prinsen op witte paarden’.

Nieuwe afspraak: blubberbenen

Deze week moest ik uiterlijk om 10.15 uur in het ziekenhuis zijn. Wijs geworden door mijn vorige ervaring ging ik deze keer met de reguliere streekbus. Ik was van plan om vanaf het station te gaan lopen. Helaas was dit zo’n dag dat mijn benen geen zin hadden.

Ik had van die blubberbenen om het zomaar te zeggen (nee, ik bedoel niet mijn cellulitus). Mijn benen voelden heel slap, deze keer ik zag op tegen de wandeling station-ziekenhuis.

Bejaardenvervoer

Als ik normaliter naar het ziekenhuis liep, stond er altijd wel zo’n klein personenbusje bij het station te wachten. Met daarin een oudere heer.

Omdat ik mijn buik vol had van busjes en ik vermoedde dat dit een soort van bejaardenvervoer was en ik mij (met mijn grijze haren en met een stok lopend) absoluut geen bejaarde voelde, liep ik het busje altijd voorbij.

Selluf doen, rug recht, borst vooruit en op pad, dat was en is mijn motto.

Busje rijdt op tijd

Helaas, die benen die wilden niet. Toch maar even naar het busje gelopen. De oudere meneer bleek een hele aardige man. Hij vertelde dat dit busje ieder uur precies om ‘1 minuut over het hele uur’ vertrok, 1e halte: ziekenhuis.

Het was inmiddels 09.58 uur. En stipt om 1 minuut over elf vertrok het busje en twee minuten later was ik bij het ziekenhuis. Nooit geweten dat het ook makkelijk kan. Altijd te verwaand geweest om het überhaupt te proberen. Nu was hij mijn reddende engel.

Je bent nooit te oud om te leren zeggen ze en dat klopt.

*Busje komt zo, Roelius, 1995