Dag 1 na de chemo

Geen probleem, meneer zat fluitend aan tafel.

'Niet misselijk?' 'Nee'! 'Pijn?' 'Nee'. 'Iets anders?'

'Nee'! 'Ok, dat is een mooie start.'

Dag 2 na de chemo

Deze dag kwam er wederom een hele aardige verpleegster langs die een injectie toediende. Deze zorgt ervoor dat het lichaam snel de witte bloedlichaampjes weer kan aanmaken die door de chemo waren afgebroken.
Of iets 'van deze orde', dit is in ieder geval wat mij is bijgebleven.

Voel je je nog goed?' Jazeker'! 'Nou, dat is mooi zeg.' Misschien fietst hij zo door dit traject in tegenstelling tot vele anderen. Want we hebben al zo vaak te horen gekregen met welke vraag we ook stelde: ja hoor, dan kan… Waarom zou dit dan niet kunnen?

Dag 3 na de chemo

'Voel je je goed?' 'Ja'. 'Mooi, dan kunnen we gewoon doorgaan met de normale dingen van de dag…' In de loop van de middag begon hij zich moe te voelen. Hij kreeg rugklachten en nekklachten, pijn bij de zwakste delen/gewrichten in zijn lijf zeg maar.

Hij ging al vroeg na het eten (toch eten en dus niet misselijk!) naar bed en is daar ook in blijven liggen. Ik heb hem die avond niet meer beneden gezien. Ik liep wel elke half uur, elk uur, elke 10 minuten, geen idee meer, naar boven om te kijken hoe het met hem ging.

Hij sliep veel die avond. Toen ik naar bed ging, werd hij wakker met veel pijn, echt serieus heel veel pijn.
De vermoeidheid had zich omgezet in pijn en het leek werkelijk alsof hij weeën had!

Met golfbewegingen kwam de pijn en de daarbij behorende oerkreten, alsof hij een kind aan het baren was. 
Met grote ogen van verbazing zat ik inmiddels in bed in afwachting wat er ging gebeuren, maar ook te bedenken wat ik hiermee aan moest.

Ik had werkelijk geen idee. En even iemand bellen, liet het tijdstip niet meer toe. En om hem een auto in te krijgen richting ziekenhuis was in dit geval echt geen optie.

De kreten bleven, ik voelde al weer een soort van slappe lach aankomen die ik gelukkig kon onderdrukken.
Wat kun je toch raar reageren, maar ja, er was ook niets normaals aan dit moment.

Ineens bedacht ik mij dat Ibuprofen met zijn spierontspannende werking wel eens iets zou kunnen betekenen in deze. Op zoek naar de tabletten en even kijken ondertussen bij de kinderen of die nog wel sliepen met de oergeluiden galmend door het huis, kom ik weer terug bij Richard.

Ik zit naast hem en er was eigenlijk weinig contact te krijgen met hem. Hij was werkelijk in een roes van de pijn. Hoe nu dat tablet erin te krijgen? De oplossing voorzag ik bij de oerkreten die gepaard gaan met het openen van de mond.

Mijn kans grijpend, gooide ik de tablet erin in de hoop dat deze meteen zou doorglijden. Een mens probeert wat! Hij schoot uit zijn ‘weeënroes’, moest uiteraard hoesten van het tablet dat ergens in zijn keel zat.
Met tranen in mijn ogen van het lachen, zat ik naast hem op de rand van het bed.

Hij gaf nog aan dat dit zijn dood had kunnen zijn, hetgeen waarom we samen vreselijk hebben moeten lachen tussen de pijn door.

Je begrijpt dat die geluiden niet heel snel minder werden en ondertussen was het al diep in de nacht. Na 125 keer gevraagd te hebben of het wel gaat, waarop het antwoord natuurlijk nee was, heb ik besloten om mijn spullen te pakken en bij een van de kinderen op de kamer te gaan slapen.

Mij realiserend dat ik niets voor hem kan betekenen op dit moment en het was rationeel gezien de juiste keuze. Het is toch fijn dat een van beiden op tijd opstaat om de kinderen naar school te brengen en fit is om de dag door te komen, waarbij ik in dit geval de aangewezen persoon was.

Gevoelsmatig is het natuurlijk te bizar dat je iemand ‘verlaat’ die enorm ligt te vechten tegen de pijn. Het heeft nog een paar dagen aangehouden dat hij deze vreselijke pijnen had. Misselijk was hij niet, de pijn compenseerde dit ruimschoots.

Voor de kinderen  heb ik een soort stoplicht gemaakt; een rood papier op de deur, dan mag je niet naar binnen bij papa. Een oranje papier op de deur, dan eerst aan mama vragen en groen papier is dat je zonder te vragen naar binnen mag.

Dit om Richard de rust te geven en de kinderen helderheid te geven wat de status is. Het stoplicht was dan ook het verloop van de weken, want er zat 3 weken tussen. Dus als je lekker opgeknapt was mocht je weer alles om later weer af te laten breken. Een heuse zware klus!

Muziek van Aerosmith - I Don't Wanna Miss a Thing

Wordt vervolgd…