Na de bestraling had hij een weekje vrij van behandelingen om vervolgens het chemotraject te starten.

Deze week in februari hebben we benut met een heerlijk weekje skiën met broer en schoonzus.

Wat hebben we genoten van de week op de latten. Een weekje ClubMed is een heuse verwennerij!
Na deze week zou Richard dus starten met de chemo. Als ik het schrijf, word ik er bijna misselijk van…
De gedachte dat hij die onwijs zware kuur heeft doorstaan met goed gevolg is mij eigenlijk een raadsel.

Mijn broer was uiteraard ook op de hoogte van alles en een ieder die met een bloemetje, een boek of iets van dien orde meenam. Hij had heel liefdevol een tondeuse meegebracht!

Hoe verzin je het… Als je hem kent dan moet je hierom lachen gelukkig! Toch stonden we met een brok in onze keel naar dat ding te kijken. Ja en nu?

'Nou ja, eh als ‘t moment daar is dan kan je ‘m maar beter in huis hebben'. Nee natuurlijk, dank! Kom, we gaan snel in de bar een borrel halen.

Drank maakt meer kapot dan je lief is en als je het met mate neemt, ontspan je er heel lekker van.

Na deze heerlijke vakantie begon zijn kuur. Als een berg keken we er tegenop. Wat doet 't met je? Na het lezen van 'Komt een vrouw bij de dokter' van Kluun, die ik al geruime tijd daarvoor had gelezen, ziet het beeld er niet zo gunstig uit zeg maar.

Volgens de oncoloog dus heeft Richard als lichamelijke basis een zeer goede conditie, dat was een geluk bij een ongeluk. Dus een lichamelijk zeer goede conditie wat hoort bij een gezond lichaam om dit nieuwe,
onbekende traject in te gaan om een ziek lichaam beter te maken. Juist ja, snap jij het nog?

Eerste behandeling

Dus ik weer mee de eerste behandeling. De liefdevolle dames op deze afdeling zijn onmisbaar en onvervangbaar. Plaatsnemend in een grote, luxe en comfortabele stoel ging hij zitten alsof hij er klaar voor was.

En daar kwam die vreselijke vloeistof ‘chemo’. Na een hele uitleg van de verpleegsters werd het te sterke goedje toegediend. Hij zat vrolijk in de stoel te dollen met de verpleegsters en lol te maken met de medepatiënten.

Ik was al snel overbodig, dus ben maar naar huis gegaan, wachtend op een telefoontje hem weer op te halen.
Je begrijpt dat de behandelingen erna ik niet meer ben meegegaan. Stiekem een geluk, want ook dit blijft vreemd om naar te kijken.

Jullie weten inmiddels dat ik in alles meevoel met hem, zo ook met dit natuurlijk. Zo is het dus dat hij in het ziekenhuis zat ik een aantal boekjes meekreeg voor de kinderen van onder andere Nijntje met uitleg over kanker en chemo, uitleg in Jip en Janneke taal zeg maar.

Lieve boekjes en ik denk dat onze kinderen al wel doorhadden hoe het werkte. Ik heb ze doorgelezen met de kinderen, ik was er zelf het meeste van onder de indruk. Waarschijnlijk om het feit dat ik er nooit bij stil had gestaan dat er een Nijntje-variant was geschreven voor chemo!

De kinderen geloofden in een goede afloop en gingen verder met de dingen van de dag, ik ging terug naar het ziekenhuis Richard ophalen.

Na alle mooie documentaires op tv van Marco Borsato komt het nummer ‘Afscheid nemen bestaat niet’ even lekker binnen… Wat een emotype, pfffff!

Wordt vervolgd...