Ik denk dat ik mijn hoofd heb kunnen leegmaken en realiseer mij dat diep in mijn hart deze hele toestand zo'n impact heeft gehad, dat ik niet meer de persoon kan zijn die ik voor zijn ziekte was. 

De onbevangenheid is weg, je wordt anders, serieuzer en misschien heeft ook wel te maken met de leeftijd, een antwoord daarop zal ik niet krijgen.

Dat de onbevangenheid weg was, heb ik echt moeite mee gehad. De luchtigheid waarmee ik door het leven ging, weinig tot geen zorgen, is er niet meer. Ik heb nog getracht dit terug te krijgen, op zoek ernaar op diverse manieren.

Zo ben ik ook bij een psychologe geweest. In het 2e gesprek zei ze: 'Je weet alles zo goed te relativeren, je weet heel goed wat je moet doen en ik kan je niet verder helpen'. Hm… misschien een compliment en ook niet helemaal wat ik had willen horen.

Braaf ga ik verder met alles en in de blogs het leven beschreven, mij realiserend dat ik mijzelf flink voorbij gerend ben. Met dit heb ik ook links en rechts steekjes laten vallen bij mijn kinderen, bij Richard, bij familie,
bij vrienden. Puur en alleen in de drive van overleven, full focus vechten voor wat er is.

Stukje bij beetje begin ik weer van alles te genieten. Kan ik genieten van de kinderen, kan ik genieten van Richard, de man van wie ik zoveel houd, de familie, de vrienden, het huis, nou ja, alles dus zeg maar.

Geleidelijk aan begin ik weer mijzelf terug te vinden in plaats van de dingen te doen die ‘van je verwacht worden’. En dan krijg je soms de vraag, wie verwacht dat dan?

Nee, dan begrijp je het niet goed. Het komt vanuit mijzelf. Het zal wel iets met normen en waarden te maken hebben, zeg maar een stukje van mijn basisopvoeding. Dat er bepaalde dingen zijn die je doet omdat je ze gewoon zo doet, omdat je denkt ze zo te moeten doen. Kun je het nog volgen?

Geleidelijk aan kan ik dit alles rustig aan loslaten en mijn eigen leven leiden, zonder mij bij alles af te vragen:
kan dit wel, hoort dit wel, wat zou een ander hiervan denken, wat is het beste, stel dat ik dit doe, wat zijn dan de gevolgen enz, enz.

Jaja, je zult maar even in de war zijn met jezelf. Een ding wat duidelijk aan de hand was tussen alle normale dingen in het leven door, want het leven gaat nu eenmaal door! Wat ik bedoel, is dat je in de war bent en toch volop doorgaat met de dingen die je blijkbaar moet doen.

Ik wil jullie allemaal bedanken voor de liefdevolle reacties, voor het volgen van mijn levensverhaal van de afgelopen jaren, van de gevoelens die ik met jullie mocht delen.

Iedereen maakt iets mee in het leven, dit was de afgelopen jaren mijn ding. Iedereen zal iets hebben waar je mee in een situatie komt die dezelfde gevoelens zou kunnen hebben als ik beschreven heb.

Het is nooit mijn bedoeling geweest om te beschrijven hoe zielig het allemaal was, want dat was het niet. Vervelend wel soms, ja dat zeker.

Ik hoop oprecht dat ik jullie dit met een lach en een traan heb kunnen delen waar je misschien energie uit kunt halen voor een mogelijke situatie waar je zelf in zit.

Deze fase hebben kunnen afronden heeft het opschrijven mij enorm geholpen. Mijn hoofd leegmaken,
de dingen op een rijtje zetten en ‘het rugzakje’ weer op orde.

Voor mij was het therapeutisch om dit van mij af te schrijven, het brengt mijn gevoelens weer in balans.
Balans, geweldig dit weer terug te hebben!

Ik opteer ervoor deze balans vast te houden en samen met mijn lieve man en kinderen een mooie toekomst samen te hebben, een die ik jullie allemaal toewens!

Veel liefs,
Jose