Geen paniek roep ik steeds tegen het thuisfront in Nederland. Hier is alles okay en nee, wij hebben nergens last van.

Ik had iets te snel geroepen. Geen reden voor paniek maar toch heeft de mug ook hier flink huisgehouden.

Zoals wij begrepen is er vanmorgen in Nederland op het nieuws verteld over het virus. Inderdaad op Curaçao zijn er inmiddels 20.000 geregistreerde gevallen en heel veel zijn ook niet geregistreerd. Er wordt geen bloed meer getest omdat het lab het niet meer aankan. De kenmerken zijn zo specifiek dat je er geen bloed voor hoeft te prikken om te weten wanneer iemand chikungunya heeft.

Vele appjes vandaag ontvangen van overbezorgde vrienden en familie. Ja, inderdaad ook hier heeft het virus toegeslagen. Wat een kleine mug wel niet kan aanrichten. Eerst was Sidney aan de beurt, hevige koorts en zeer pijnlijke gewrichten en een uitslag die je doet lijken op een tomaat. Sidney ziet eruit alsof hij de mazelen heeft.

Gister kregen we een telefoontje van school dat Noah ziek naar huis kwam. Hele erge rugpijn. Ik wist het direct. Jawel ook Noah zit sinds vanmorgen met bijna 40 graden koorts, onder de uitslag en kreupel makende pijnen in zijn hele lichaam. De mannen kunnen geen stap meer zetten, kunnen nog geen dopje ergens opdraaien.

Daar zit ik dan met mijn goede gedrag, iedereen bang dat ik het zou krijgen i.v.m. mijn afweerstoornis. Nou... ik voel me kerngezond en wandel so far so good overal doorheen. Vlieg het huis door als een echte verpleegster met voortdurend de paracetamol in de aanslag en spuit met deet alsof het een lieve lust is.

Ik pel sinaasappels voor de vitamine en dwing de mannen tot voldoende water drinken en goed eten. In de tussentijd werk ik in de salon en is ook daar het virus het onderwerp van gesprek.

Het goede nieuws is, je gaat er niet aan dood. En er komt een dag dat je weer beter bent. Het slechte nieuws is, dat het niet kwestie is van of je het krijgt, maar wanneer je het krijgt.
Inmiddels ligt Noah bij mij in bed en heb ik Sidney naar Noah zijn bed gedaan.

Zo kan ik dit gloeiende hoopje mens dicht bij me hebben en over hem waken mocht de koorts over de grens van 40.5 graden gaan.

Morgen is er een nieuwe dag en wellicht voelen de mannen zich weer een beetje beter. Tja... dit is de keerzijde van het paradijs dat Curaçao heet. Ondanks dit alles zijn we het er nog steeds unaniem over eens dat we nooit meer terug willen en zijn we vreselijk happy hier.

Die fucking chikungunya verslaan we. Met een grote dosis paracetamol en heel veel liefde zijn mijn mannen snel weer op de been.