Wat is het toch, dat je de leukste, mooiste, intiemste, verdrietigste momenten ervaart aan de keukentafel!
Voor mij is de keukentafel een symbool van gezelligheid en geborgenheid. Als ik er zo over nadenk, begon het al in mijn jeugd.
Wij hadden altijd een grote eettafel thuis. Met een gezin van 4 kinderen plus aanhang, had mijn moeder ooit een tafel gekocht die uitgebreid kon worden, zodat er 14 man aan konden zitten. Als ik kijk naar oude foto’s zat iedereen dan ook altijd aan de tafel.
2 Kanjers van oma's
Een van mijn eerste herinneringen gaat terug naar mijn oma’s, 2 kanjers van vrouwen. De moeder van mijn vader was een Brabantse, maar met een verbetenheid en stelligheid, waar Margaret Thatcher nog wat van kon leren. Alleen wist ze dat op het eerste gezicht altijd goed te verbloemen.
De andere oma, de moeder van mijn moeder, was een zakenvrouw met heel veel humor, maar ook zwart/wit denkend.
Zo’n vrouw die of op handen werd gedragen of verafschuwd werd.
Ze had ook een scherpe tong, waar niet iedereen gelukkig mee was. Toen zij 92 jaar oud was, riep ze: 'Ik wil om de dooie dood nog niet dood' en 2 jaar later: 'ik ga niet naar een bejaardentehuis, dat is voor oudjes.'
Als je iets niet lustte, of om een of andere reden iets niet wilde doen, riep ze steevast de 'oneliner': 'Dat is goed voor je rampetampertje.' Wij hebben nooit geweten wat dat was, maar ja als oma dat zei, dan was het blijkbaar zo.
Weekendbezoek
Ik was gek op beide oma’s, alhoewel de eerlijkheid gebied te zeggen dat de moeder van mijn moeder favoriet was. Niet alleen bij mij, maar ook bij mijn broers. Oma zeurde niet! Het was altijd graag of heel niet. Recht is recht en krom is krom. Ze was duidelijk en eerlijk.
Omdat mijn moeder al jong weduwe geworden was, kwamen mijn oma’s bijna elk weekend om haar te helpen. Door het werk van mijn vader, was ons gezin begin jaren ’60 verhuisd van Den Haag naar Rotterdam. Maar toen papa was overleden,
zat mama daar met d’r 4 kinderen, zonder familie in de buurt.
Elke vrijdagmiddag met bus 36 vanaf het Centraal Station, kwamen mijn 2 oma’s vanuit Den Haag naar Rotterdam. Ik liep ze dan vaak samen met mijn oudere broer tegemoet.
Parmantig liepen ze, met bontjassen en dito mutsen op, mooie tassen en bijbehorende schoenen, gearmd door onze laan, om het aankomende weekend weer eens het regime van mijn moeder over te nemen.
Het was wel altijd feest en elke zaterdagavond gingen wij dan ook een feestje bouwen, zoals wij dat noemden. Dan kwam er limonade en chips en mochten we Swiebertje kijken, maar daarvoor werd altijd gekaart aan.… de eettafel.
Kaartje leggen
Mijn oma’s konden hele dagen Amerikaans Jokeren. In Den Haag zochten ze elkaar minimaal 2 tot 3 per week op, om te kaarten. Maar als ze nou toch bij ons in Rotterdam waren, dan konden ze net zo goed doorgaan.
Dus hoe klein wij ook waren, zodra wij klaver, ruiten, harten en schoppen konden onderscheiden, werd ons Amerikaans Jokeren geleerd.
En niet zomaar, nee..., er werd alleen gespeeld om geld. Het waren weliswaar centen, die de oma’s in een doosje meebrachten, maar toch. Anders werd er niet gespeeld en als je niet tegen je verlies kon, dan deed je maar niet mee! Hard doch rechtvaardig!
Aan die tafel werd dus vlak na het ontbijt, de boodschappen en het nodige verstelwerk, gekaart, heel veel gekaart.
Voor iedereen plaats
Op een gegeven moment had onze buurvrouw deze traditie ook ontdekt, dus die kaartte ook mee. Na het kaarten bleef de buurvrouw lekker sherry drinken, haar man kwam er dan bij, andere buurtjes waren ook aangeschoven, de buurkinderen kwamen en voor dat mama het in de gaten had, zat het hele huis vol.
De volwassenen zaten dan aan de eettafel lekker te keuvelen en wij gingen buiten voetballen, rolschaatsen of fietsen. Als ik zo terugkijk is dat een echt geweldige warme tijd geweest.
Van mijn moeder heb ik geleerd, dat iedereen altijd meer dan welkom is, er voor iedereen wat te drinken en te eten is, maar vooral voor iedereen een plaats is om je verhaal kwijt te kunnen.
Multi functioneel
k denk mede door deze ervaring uit mijn jeugd, dat de eet- c.q. keukentafel heel belangrijk voor mij is. Je kunt er zo lekker op leunen. Je kunt je krantje erop lezen, vroeger mijn huiswerk op maken, nu doet Merel dat! En hoe meer mensen rond die keukentafel zitten, hoe blijer ik word.
Hiep hiep hoera!
Gisteravond vierden wij in hele klein kring Willibrord’s verjaardag. Het was een bijzonder mooie avond, dus zaten we aan de eettafel buiten. We begonnen rond zessen met zo’n 10 man.
Rond half zeven kwam er een accordeonist. De stemming kwam er al goed in en even later kwamen nog er nog wat lui bij, zodat wij uiteindelijk met 15 man rond de eettafel zaten.
Lekker lachen, moppen vertellen. Eten, terwijl er nauwelijks plaats was om je bord met goed fatsoen neer te zetten, maar toch… het geluk en de tevredenheid die iedereen dan heeft.
Ik zag W. enorm genieten en mij elke keer zoenend zeggen 'o, lief, hier kan geen groot feest tegenop, dankjewel dat je het allemaal zo goed regelt.'
Wat nou regelt, het enige wat ik doe is zorgen dat al onze dierbaren zich THUIS bij ons voelen en zichzelf mogen zijn en eigenlijk is dat wat een keukentafel doet met mensen.
Aan de keukentafel ben je allemaal wie je bent, niets meer en ook niets minder!
