Afgelopen week zijn wij weer op pad geweest met onze inmiddels geheel gepimpte camper.
De reis ging deze keer naar Parijs.
Met onze fietsen achterop de camper gebonden, die van Willibrord is een rode oude herenfiets en die van mij een moderne omafiets met fel gekleurde fietstas, reden wij over de Franse péage richting
Bois de Bologne.
Een week daarvoor had Merel daar ook nog gekampeerd met de oppasmoeder en haar kinderen en kwam met zulke enthousiaste verhalen thuis, dat wij besloten om naar diezelfde camping te gaan. Het is de enige camping zo dicht in de buurt van het centrum van Parijs, met een eigen busverbinding die je binnen 10 minuten binnen de periferique brengt.
Speciale fietspaden
De dag na onze aankomst konden we niet wachten om de stad al fietsend te gaan verkennen. We hadden begrepen dat de inmiddels huidige vrouwelijke burgemeester van Parijs een fietsstad wil maken en daarvoor speciaal fietspaden had aangelegd. Het weer zag er goed uit, er werd wel een buitje voorspeld, maar met regenjassen in mijn fietstas kon er niets misgaan.
De route ging door het bos naar Porte Maillot, de rand van het centrum van Parijs. Op de paden waren fietsen aangegeven, die we alleen maar hoefden te volgen. Echter bij de eerste de beste grote rotonde hielden die ineens op en moesten we het zelf maar uitvinden.
De eerste brede laan die we inreden gaf ons zicht op de Arc de Triomphe. Wat een geweldige ervaring was dat. Wij, gewoon op onze Hollandse fietsjes, fietsten in Parijs!
Toeristische route
Na de Arc de Triomphe vervolgden wij onze weg over de Champs-Élysées richting Place de la Concorde.
Het mooie van de Avenue des Champs-Élysées is dat de busbanen ook gelijk fietspaden zijn, echter aangekomen op de Place de la Concorde moet je het maar even zelf fietsend uitzoeken. We staken de Seine over om onze weg te vervolgen richting de wijk St. Germain-des-Prés.
Willibrord wilde graag wat rondlopen door de wijk waar hij als verslaggever van Brandpunt vroeger maandelijks kwam en mij alle plekjes laten zien waar hij zoveel stappen had gezet, dus besloten wij midden op
Place de St-Germain-des-Prés onze fietsen vast te binden aan een hek waar iedereen langskwam.
Lunchstop
Wij liepen de vele straten van deze wijk door om ergens een lekkere salade te eten. Onderweg in een heel klein straatje wilde Willibrord een 'selfie' van ons maken, maar we werden aangesproken door een bibberende oude man met wandelstok. Hij wilde wel een foto van ons maken, want hij had immers ervaring.
Nadat hij de foto had gemaakt vroeg ik de man wat hij zoal gefotografeerd had en vol trots vertelde hij dat hij 10 keer een cover voor Time Magazine had geschoten en 8 keer voor de Vogue! Hij keek zo spijtig dat hij nu niet meer bij machte was om mooie foto’s te maken, dat ik te ontdaan was om zijn naam te vragen en we wensten elkaar nog een mooi leven toe.
Vervolg fietsroute
Toen we terugliepen was het even spannend of de fietsen er nog zouden staan, maar gelukkig stond alles inclusief fietstas met regenjassen erin. Vervolgens gingen wij richting de Notre Dame om daar weer in alle drukte de fietsen neer te zetten en richting het Centre Pompidu te lopen, waar we in de straatjes erachter een verschrikkelijk leuk cafeetje ontdekten en de middag afsloten met een lekker roseetje en een goed glas pils voor WF.
Ook na deze terugkomst stonden onze fietsen ongedeerd bij de Notre Dame, maar ja… wat konden we ook anders van deze statige dame verwachten...?
Na een lekkere hap ongezonde Kebab wilden wij via de Eiffeltoren langzamerhand richting Bois de Bologne fietsen. Helaas waren de weergoden ons minder goed gezind en net toen we de Eiffeltoren passeerden, barstte een wolkbreuk los en moesten wij onze weg maar zien te vinden in de stromende regen en onder een zwarte hemel.
Werkelijk alles wat nat kon worden, was nat, ondanks onze regenkleding. Uiteindelijk toen we bij het fietspad van Bois de Bologne kwamen, hield het op met regenen en konden toch nog droog de camper bereiken.
Laatste dag
De volgende dag besloten we daarom maar de bus en de metro te nemen richting Montmartre, welke wijk trouwens toch veel te stijl is om fietsend te doen. Het weer werd gelukkig steeds mooier en mooier, zodat we onze laatste dag in Parijs als inmiddels volwaardige Parijsenaars fietsend doorcrossten.
Gaf iemand ons geen voorrang, dan ringelden we keihard op onze bellen of sloegen gewoon tegen de auto aan. Willibrord hield regelmatig zijn hart vast als ik overstak op een drukke kruising of rotonde. Ik voelde me zo op mijn gemak op mijn eigen fiets, dat ik met veel zelfvertrouwen, maar vooral met een enorm gelukzalig gevoel rondfietste in Parijs!
Ik kan het jullie dan ook van harte aanbevelen, maar wel de fietsen op drukke pleinen neerzetten aan palen, hekken of bomen!
