Zoals in alle Nederlandse gezinnen staat alles ook bij ons thuis in het teken van het WK.
Werkelijk alle wedstrijden volgen wij in onze 'WK' proof huiskamer. De bank staat op 30 centimeter van de TV zodat met name Willibrord niets hoeft te missen van wat er op het scherm gebeurt.
Uiteraard zit ik netjes aan zijn zijde, voorzie mijn geliefde op tijd van zijn hapje en zijn drankjes, maar bovenal geniet ik zelf volop van het ene na het andere WK spektakel. Zoals trouwe lezeressen weten, ben ik nu eenmaal sportgek, zodat ik deze weken mijn hart weer helemaal kan ophalen.
Afsluiting schooljaar
Ondertussen gaat het gewone leven ook door! Merel sloot afgelopen week haar eerste 'middelbare' school jaar af met een proefwerkweek, dat wel de nodige stress in huize Frequin teweeg bracht. Gelukkig had ze het afgelopen trimester zo goed haar best gedaan, dat ze deze week wel een stootje kon hebben.
Merel die net als zovelen behept is met dyslexie, maar ook dyscalculie, haat het als ze veel moet lezen en haakt dan ook halverwege af, omdat het lezen haar nog steeds heel veel energie kost. Uiteraard hebben wij in de loop der jaren veel dyslexie methoden uitgeprobeerd en zeker haar huidige school denkt daar zeer goed over mee, maar het werkt toch nog steeds het beste als ik mijn dochter de teksten uit de leerboeken voorlees...
Ik vind dit best een enorme belasting, want het houdt in dat ik, zeker als zij veel leervakken heeft, veel tijd kwijt ben met het begeleiden van Merel, terwijl mijn eigen werk blijft liggen. Het alternatief is dat ze op huiswerkbegeleiding gaat zoals zoveel kinderen in onze omgeving, maar gezien ik geen zin heb om maandelijks 500 euro weg te brengen, heb ik ook zo mijn bedenkingen.
Ik hoor veel moeders klagen dat er op deze huiswerkcentra (te)veel kinderen zitten die allemaal overhoord en gecontroleerd moeten worden, waardoor de exclusieve aandacht, die je toch afkoopt met een dergelijk bedrag, ver te zoeken is.
Aan de andere kant is een groot voordeel van het zelf begeleiden dat ik weer helemaal op de hoogste ben van onze vaderlandse geschiedenis, hoe het ook alweer zit met bestuiving van de bloemen en hoe de vervoegingen zijn van de onregelmatige Franse werkwoorden, plus dat ik met net zoveel spanning uitkijk naar de cijfers die gehaald worden, alsof ik zelf de repetities heb gemaakt.
Actie
Na al deze inspanningen van de afgelopen periode was het tijd voor iets leuks... de kamer van onze puberdochter aanpakken. Inmiddels hadden wij bijna een polsstok nodig om de kamer in en uit te gaan,
hetgeen met name Willibrord een steeds grotere doorn in het oog werd. Tijd voor actie dus!
Na de toetsweek en even wat na-chillen, zijn Merel en ik van de week aan de slag gegaan in haar slaapkamer.
Wel 5 vuilniszakken staan klaar om naar het grofvuil te worden gebracht. We hebben een nieuwe kast bij Ikea gekocht, die ik aankomende week in elkaar ga zetten. Werkelijk alles wordt in het werk gezet om onze toekomstige 'ex-brugpieper' te pamperen, zodat de spanning om haar kamer tot een minimum beperkt blijft het komend schooljaar.
Ik hoor al mijn vriendinnen regelmatig klagen over de kamers van hun dochters. Ook ben ik mijn eigen tijd zeker niet vergeten, maar mijn kleine meisje kan het wel erg bont maken, dat in ons gezin regelmatig lijdt tot grote ergernissen en dat wil ik graag voorkomen het volgend schooljaar!
Nieuwe auto
Afgelopen week heb ik ook mijn nieuwe auto gekregen. Na de proefritten van een aantal weken geleden is de keuze gevallen op een Volkswagen Up! Nadat wij 'en familie' ons witte exemplaar hebben opgehaald, zijn we uiteraard gaan toeren.
Zo zijn we even langs de kinderen in Amsterdam gegaan, die we alweer een week niet gezien hadden.
We spraken gelijk af dat we op W's jongste kleindochter zouden oppassen van zaterdagavond tot zondagmorgen. Van tevoren wilden de ouders even bij ons een hapje komen eten.
Visite
De oudste dochter van W. hoorde dit en vond het gezellig om ook langs te komen. Ondertussen brak ik mijn hoofd over wat ik het makkelijkste kon klaarmaken, omdat zaterdagavond ook de kraker Brazilië-Chili gespeeld zou worden en ik niets wilde missen. Pizza-punten zouden het worden, we waren immers toch met een klein groepje plus 2 kleindochters.
Zaterdagmorgen meldde Willibrord dat zoonlief misschien ook wilde komen met zijn lieve vriendin. Gezellig... maar dan was het misschien toch handiger als ik een eenpansgerecht zou maken. Chili Con Carne dan maar!
's Middags moest ik zelf nog even naar een vriendinnetje wiens zoon 11 jaar werd en W. ging even langs zijn oude vriend Prof. Smalhout. Vlak voor W. en ik boodschappen gingen doen, belde zijn zoon op om aan te kondigen dat hij een bevriend stel zou meenemen met baby!
Omdat de heren altijd grote eters zijn, kochten we maar extra veel in. Na de boodschappen maakte ik een extreem grote pan Chili en vertrok naar de verjaardag. Rond vijven zou iedereen zo zoetjes aan binnen komen druppelen.
Terwijl ik met de laatste voorbereidingen bezig was, zei W.: 'Riemer, Sermet en Tony komen ook mee-eten.
Heb je genoeg lieverd?' Gelukkig had ik meer dan genoeg en kon ik alle monden voorzien van een lekkere maaltijd.
Aan het eind van de avond kreeg ik alle complimenten van W. omdat ik het zo goed had voorbereid en verzorgd. Ons huis had weer helemaal vol gezeten met onze kinderen, kleinkinderen, vrienden van de kinderen en iedereen was blij geweest...
Tja, daar doe je het toch uiteindelijk allemaal voor en daar kan niets tegenop! (... nou misschien een wereldkampioenschap van Nederland dan!).
