Het begon vorig jaar toen Willibrord werd gevraagd om de intocht van de Gooische Wandelvierdaagse aan elkaar te praten. Hij vond het een teken van solidariteit om zelf ook mee te lopen en koos toen voor een route van dagelijks 10 km.
Onderweg had hij de grootste lol met vooral de wandelende dames, die hij nauwelijks in tempo kon bijhouden, terwijl hijzelf al een straf tempo loopt. Elke dag kwam hij thuis met gezellige levensverhalen van de dames.
Aangestoken door dit wandelvirus begon hij maandelijks de oefentochten van 20 km mee te lopen. Elke keer op zijn normale 'Italiaanse' instappers. Iedereen verbaasde zich over het feit dat hij geen last van blaren had. Telkens werd hem op het hart gedrukt dat hij toch vooral goede wandelschoenen moest hebben. Maar ijdel als mijn mannetje is, weigerde hij die 'rare, grove' wandelschoenen te proberen.
Aanmelden
De inschrijfdatum voor de Nijmeegse Vierdaagse naderde en Willibrord vroeg mij om hem aan te melden.
Zo gezegd, zo gedaan! Ondertussen ging hij trouw door met zijn oefenrondjes van minimaal 3 uur en breidde ze langzamerhand uit tot 4 en soms 5 uur. Iedereen deed er wat lacherig over, maar ik was super trots op hem.
Hij deed het toch elke keer maar. Soms liep ik zelf een uurtje mee, maar kon zijn tempo absoluut niet bijhouden. Hij zou goed voorbereid aan de start in Nijmegen verschijnen.
Goed schoeisel
Ondertussen ging zijn schoonzoon zich bemoeien met het schoeisel en ging op zoektocht naar rode wandelschoenen, die de goedkeuring van Willibrord zouden kunnen wegdragen. Na een dagje oppassen op het jongste kleinkind kwam de man van W's dochter vol trots met een paar heuse wandelschoenen, passend in het kleurenpalet van zijn schoonvader. Hij zei: 'ik wil graag dat mijn kind nog heel lang plezier heeft van haar opa en daarom krijg je van mij deze schoenen. Ik vind het super dat je zo aan je gezondheid werkt Willibrord'.
De volgende dag ging W. op pad met zijn rode wandelschoenen, maar na een uur kwam hij terug omdat hij zoveel pijn in zijn voeten had. Omdat W. nooit opgeeft, probeerde hij een paar dagen later weer te lopen en kwam weer niet verder dan een uurtje. De zin in het lopen verdween en tot overmaat van ramp kwam de uitslag van de loting voor de Nijmeegse Vierdaagse. hij was uitgeloot...
Het tij keerde
Op geen enkele manier was het mogelijk om toch mee te doen. Hier had hij nou maanden voor getraind. Ik had echt medelijden met mijn sportman. Tot het moment dat de voorzitter van de Gooische Wandelvierdaagse hem opbelde en vroeg of hij ook dit jaar weer de slotdag aan elkaar wilde praten, maar vooral of hij zelf ook weer meedeed. Dit was niet tegen dovemansoren gezegd en W. begon weer de lol terug te krijgen in het wandelen. Algauw was hij weer uren weg... op zijn Italiaanse stappers!
Tijdens de Gooische Wandelvierdaagse werd met gemak dagelijks 20 km gelopen en op de laatste dag ontving hij de lopers, nadat hij zelf even thuis had gedoucht en was omgekleed, op de zo kenmerkende Willibrord stijl.
Die dag werd afgesloten met zang en dans door Ronnie Tober.
Echte wandelschoenen
Op een van de vele recepties kwam Willibrord de directeur van Hi-TEC wandelschoenen tegen, die hem uitnodigde om de 3e dag van de Nijmeegse mee te lopen tijdens de sponsordag. W. was zo blij als een klein kind en ging gelijk weer in training, want nu moest hij 30 km lopen. Uit respect voor de uitnodiging ging W. overstag en kreeg heuse wandelschoenen aangemeten. De eerste wandeling was hij sceptisch, maar al snel bleken dit de juiste wandelschoenen voor Willibrord.
De dag van Groesbeek
De derde dag staat ook bekend als de dag van Groesbeek. 's Morgensvroeg haalde we al om 05.30 uur Rietje (W's eerste vrouw maar vooral zeer goede en lieve vriendin van ons beiden) op. Ze vond het gezellig om mee te gaan omdat zowel W. als zij hun hele jeugd in Nijmegen en vooral Berg en Dal hebben doorgebracht. Ook woont van beiden nog veel familie daar in de omgeving.
Nadat Riet en ik Willibrord hadden afgezet bij de start/finish op de Wedren en hem hadden uitgezwaaid, vertrokken wij naar Groesbeek. Veel wegen waren afgezet, maar aangezien ik soms ook wat brutaal ben aangelegd, reed ik nogal eens langs verbodsborden om zo in het centrum van Groesbeek aan te komen. Voor de zekerheid had ik de dag daarvoor bij Xenos 2 campingstoeltjes gekocht en meegenomen, net als een klein koeltasje met heel veel koelelementen om de cola voor W. koud te houden.
In Groesbeek werd alles nog opgebouwd, maar we zagen wel een enkel leeg stoeltje langs de kant staan.
Snel haalde ik mijn stoeltjes uit de auto en plantte ze aan de kant van de weg tegenover de muziektent. Vervolgens gingen we in het café aan de overkant onze welverdiende koffie drinken. Langzaam druppelde de eerste lopers binnen, voornamelijk militairen met bepakking op hun rug.
2 Bakken koffie verder werd het steeds drukker langs de kant van de weg en ook de muziek kwam uit hoeken en gaten. De enkele lopers waren overgegaan in drommen wandelaars. Ik hield ondertussen contact met Willibrord die ook Groesbeek naderde. Rietje en ik installeerden ons als 2 oude meuten in onze stoeltjes langs de kant van de weg.
We hadden de grootste lol samen en ja hoor daar kwam Willibrord, helemaal nat van het zweet, aangelopen.
Na een 'shot' suikers, de ijskoude cola uit mijn koeltasje, vervolgde hij snel weer zijn weg. Riet en ik pakte onze stoeltjes weer in en gingen in een sneltreinrichting Berg en Dal, waar de familie ook stond en Willibrord later zou langskomen.
De finish
Het was iets ingewikkelder om daar te komen, omdat inmiddels alle toevoerwegen waren afgesloten en mijn smoesjes geen indruk maakte op de heren bij de wegversperringen. Uiteindelijk kwamen we er toch om net op tijd W. weer zwetend langs te zien komen en wederom te voorzien van een cola met ijs!
Riet d'r zus konden we nog net gedagzeggen om weer snel richting De Wedren in Nijmegen te gaan, waar de finish wachtte. De zus van W. hadden wij niet gezien, maar die bleek weer verderop in Berg en Dal te staan, gelukkig had zij wel d'r broer kunnen aanmoedigen.
W. had dan welliswaar de derde dag van de vierdaagse wandelend afgelegd, maar Riet en ik hadden een record gebroken om ondanks de wegversperringen op tijd op de juiste plaatsen te zijn, wat ik persoonlijk ook een hele prestatie vind.
Ooit had Willibrord 4 dagen meegelopen als militair, maar de dimensie die het dit jaar gaf was toch weer een heel andere en smaakt zeker naar meer. Nu maar hopen dat hij volgend jaar wel ingeloot wordt, zodat hij alle dagen kan lopen...
