Sinds jaren was ik weer eens bij de Toppers! Dit keer uitgenodigd en als VIP aanwezig.
Ik heb mijn ogen uitgekeken. Bijna iedereen had zich aan de kledingvoorschriften gehouden.
De bovenste ring van de Arena was helemaal rood, de onderste ring wit en op het veld was iedereen blauw aangekleed, zodat de vlag van Nederland tevoorschijn kwam. Een geweldig gezicht!
Het begin was zoals als altijd spectaculair! In een grote molen startten de Toppers precies om 20.30 hun optreden. Aangekomen op het middenterrein kwam de stemming er goed in. iedereen deinde en zong mee met de hits van weleer. Je kon gewoon niet blijven zitten.
Ik zat naast onze goede vriend Ronnie Tober, die zich ook lekker liet gaan met de meeste hits. Soms keken wij elkaar aan en haalden onze schouders op omdat we het liedje niet kenden, maar gelukkig wel de tekst konden meelezen op de grote schermen.
Het is natuurlijk uniek dat al 10 jaar lang zo'n meezing spektakel vele keren een vol zingende en hossende Arena op de been brengt. De formule is geweldig! Zelfs Gordon kwam nog een medley zingen. Ook diverse andere artiesten traden op, waardoor het concert pas na middernacht was afgelopen. Dit uitje was een beloning op een bijzondere week, waarin ik mijn kinderboek klaar had.
Mijn kinderboek
Deze week schreef ik het laatste hoofdstuk en printte alles in 3-voud uit. Een exemplaar was natuurlijk voor Willibrord, eentje voor mijzelf en de derde voor de kinderen van 8 en 12 jaar van mijn beste vriendin, die mij mede hebben geïnspireerd voor mijn eerste kinderboek.
Best spannend en zeker omdat ik anderen gevraagd heb het boek te gaan lezen en mij te voorzien van hun kommentaren. Behoudens een paar puntjes was Willibrord apetrots. Hij snapte niet waar ik de fantasie vandaar heb gehaald.
De dochter van mijn vriendin, die ik deze week het boek voorlas, vond het heel spannend. Haar zoon, die net als Merel en mijzelf dyslexie heeft en niet aan het lezen te krijgen is, vind het spannend en makkelijk te lezen.
Zelf ben ik met een rode pen door mijn manuscript gegaan en heb e.e.a. verbeterd. Op een of andere manier zie ik het altijd beter als het uitgeprint is dan op het scherm! Na de eerste verbetering heb ik het opgestuurd naar de broer van Willibrord, die zelf een zeer goede schrijver en journalist is.
De appel valt niet ver van de boom, want de vader van de broers Frequin was eindredacteur van de Gelderlander. Journalistiek is het Nijmeegse gezin Frequin met de paplepel ingegoten. Zelfs Maarten, die hele goede inhoudelijke en vaktechnische opmerkingen had, was onder de indruk van het plot en de fantasie.
De komende dagen ga ik dus weer achter mijn laptop zitten om de aanpassingen door te voeren, zodat ik een goed manuscript heb. Ben nog wel op zoek naar een goede leuke illustrator, die het geheel kan completeren met tekeningen, waardoor het verhaal nog meer gaat leven.
Een serie maken
Maar dan... dan zal ik het opsturen naar diverse uitgeverijen om te kijken of ik het uitgegeven krijg, want dat is toch wel wat ik graag wil. Ik heb het zo geschreven, dat er een serie van gemaakt kan worden. Toen ik op de diverse websites keek van kinderboekenuitgeverijen zonk de moed mij wel een beetje naar de voeten, omdat de gemiddelde termijn waarop men reageert 3 maanden is!
Willibrord haalde zijn schouders op en zei: 'tja meid, dat staat er nu eenmaal voor!' Maar nu ik zover ben, wil ik door...
Hoe het begon
Het is eigenlijk best wel gek hoe ik aan dit kinderboek ben begonnen. 2 Jaar geleden waren wij op Texel en toen gebeurde er iets wat mij aanzette tot het schrijven van een eerste hoofdstuk. Ik had tot die tijd nooit aspiraties. Hoorde wel vaak dat ik goede brieven kon schrijven en mijn mening of gevoelens goed op papier kon zetten, maar verder niets. Omdat ik 2 jaar geleden langzamerhand aan het besluiten was dat ik een andere kant op wilde gaan met mijn leven, begaf ik mij voorzichtig op het schrijverspad.
Na het eerste hoofdstuk ben ik niet verder gegaan, waardoor het bleef liggen... Door het schrijven van deze wekelijkse columns begon ik het zo leuk te vinden, dat ik besloot een boek te gaan schrijven over wat ik de afgelopen 5 jaar heb meegemaakt en toen we in Berlijn waren, zag ik mogelijkheden voor een roman.
Het boek over mijn leven vordert gestaag, mede omdat ik elke dag op mijn studeerkamertje zit te typen. Een paar weken geleden kwam ik het eerste hoofdstuk van mijn kinderboek weer tegen en las het door.
's Middags was ik bij mijn vriendin en bleef daar eten. Ondertussen werd ik zo geïnspireerd door haar kinderen, dat ik de volgende dag besloot mijn levensverhaal even terzijde te leggen en mij te focussen op het kinderboek, wat ik uiteindelijk in een stuk door heb geschreven.
Wat een voldaan gevoel gaf het, echt super en het smaakt naar meer!
