Zondagavond. Ik heb de hele dag op baby gepast.

Natuurlijk bedoel ik daar Storm mee, maar ik noem haar baby.

Het klinkt schattig en ze reageert er ook op.

Velen hebben mij inmiddels gevolgd en dus is baby een naam geworden.

Na maanden in spanning geleefd te hebben met deze kleine frummel hebben we eindelijk de uitslag van de onderzoeken die plaatsvonden in Nederland. Inderdaad osteogenesis imperfecta type 1.

Was even schrikken en slikken. Immers wij hoopten natuurlijk op toch een ongelukkig voorval. Niet dat de breuk in haar bovenbeentje het begin wordt van vele breuken en pijn.  Want geloof mij, pijn kan deze troetelbaby hebben.

Van de week was het weer raak. Terwijl ze probeerde te staan, klapte weer haar voetje. Weer was er een knap, weer was er een grote schrik. Inmiddels heeft mijn dochter een brief waarin staat dat wij direct voorrang krijgen in het ziekenhuis.

Dat wanneer er iets breekt we zo kunnen doorlopen en wordt baby direct geholpen. Gelukkig viel het dit keer mee. Haar voetje was niet gebroken maar wel heeft het nog niet volgroeide bot een optater gehad.

Met pijnstilling en een week niet mogen staan of in haar loopstoeltje dringt pas goed tot mij door wat dit allemaal inhoudt. Ik moest er van huilen en voelde het in mijn buik als Sidney vertelt dat hij haar zocht in het ziekenhuis om onze dochter bij te staan en hij alleen maar op haar intense huilen af hoefde te gaan.

Ik heb nachtmerries van haar pijn. Ik droom dan ook echt dat ik haar laat vallen en dat haar lijfje breekt.
Wat vind ik dit afschuwelijk.

Haar beentjes gaan alle kanten op. Ze kan zo in het circus als ze haar ene beentje langs haar oren legt en de ander compleet de andere kant op.  Snel pak ik haar dan weer op om alles in een normale stand te leggen.
Maar ik voel het in mijn buik.

Ze is zo mooi en zo slim. Wat ze momenteel achterloopt in haar ontwikkeling maakt ze qua koppie goed.
Ze kletst. Ze noemt de naam van de hond, zegt mama, opa en andere korte woorden. Dat dan weer wel.

Maar gut wat wil ik dit kleine kwetsbare meisjes het liefste in een doosje stoppen en haar beschermen van alle pijn die nog gaat volgen.

Hoe ga je hiermee om

Loslaten is dan ook het enige wat ik moet doen. Gisteren is mijn dochter met baby verhuisd naar hun nieuwe onderkomen. Een schattig appartement. Eindelijk weer een huisje waar mijn dochter opnieuw kan beginnen met baby.

Na een periode van bijna 6 maanden bij je ouders moeten wonen. Na een periode waarin je hele zijn wankelt en je niet meer weet waar je beginnen moet, begint stilletjes en heel voorzichtig de zon weer te schijnen.

Mijn hart huilt nog steeds vanwege het verdriet van mijn dochter. Ik kan iedereen verzekeren: Don’t you ever, ever touch my daughter or baby again!

Moedig als ze is, zie ik haar vandaag door het hek lopen, mijn meisjes, ze zwaaien alle twee en baby zwaait het hardst. Het liefste schreeuw ik dat ze maar voor altijd bij ons moeten blijven wonen. Maar nee, ik moet loslaten.

Ik ruim de spulletjes van Storm op. Ik spoel haar fles om. Dan breek ik. Dan komt ook mijn verdriet naar buiten. Ik huil in stilte. Met vertrouwen laat ik weer los. Niemand heeft mij ooit verteld dat het moeder zijn zo’n pijn kan doen.

R.E.S.P.E.C.T voor alle en in het bijzonder alleenstaande moeders!