Ik werk als personeelsmanager bij een bedrijf,
waar ik de naam niet van mag noemen. Daar heb ik het altijd enorm naar mijn zin gehad, maar de laatste tijd is dat iets minder.
Dat komt zo: op mijn verzoek, omdat ik soms een beetje vergeetachtig ben en het overzicht af en toe kwijt raak (daar slik ik overigens vitamine B voor, maar dat helpt nog geen bal), is er een stagiaire aangenomen.
De stagiaire
Amy dus. Eentje met een enorme kont en tieten zeg maar. Net achttien. Mijn baas gelijk kwijlen. Ze was al aangenomen voordat hij tot tien kon tellen. En ze zit ook nog bij mij op de kamer. Daar is het inmiddels een drukte van belang, want die kerels maken tegenwoordig allemaal een ommetje.
Zelfs mijn favoriete collega Peter, waar ik een hele goede band mee heb opgebouwd de afgelopen jaren, komt steeds vaker langs. Ik moet die twee wel in de gaten houden. Dat is al een dagtaak op zich.
Amy draagt altijd kokerrokjes met hoge hakken. Ze loopt de hele dag te waggelen met die kont van d’r. Ik heb haar al een paar keer gezegd dat sneakers en wijde vesten ook heel erg in zijn, maar daar trekt ze haar schattige neusje voor op. ‘Ik ben toch een beetje het visitekaartje voor het bedrijf, zo’n hobbezak bewaar ik voor thuis.’
Ze heeft dus inmiddels ook al kapsones, terwijl ik me al jaren in het zweet werk voor het bedrijf. Af en toe worstel ik me ook in zo’n kokerrokje. Ik zeg worstel, want echt lekker zit dat niet.
Ik moet zóóó afvallen
Dat is sinds de overgang niet echt makkelijk. Ik probeer het wel hoor, maar iedere dag groene smoothies is gewoon niet te doen en als ik dan op weg naar mijn werk zo’n lekkere gehaktstaaf bij het pompstation zie liggen, krijg ik acuut last van vaatvernauwing en heb ik al een hap genomen voordat ik er erg in heb.
Geen man overboord: onder mijn bureau heb ik een halter liggen van twintig kilo, als ik die honderd keer de lucht ingooi en vijftig keer de trap opren naar de bovenste verdieping train ik dat er wel weer af. Mocht ik per ongeluk twee gehaktstaven naar binnen hebben gewerkt, is er altijd nog mijn personal trainer die precies weet hoe hij mijn lijf weer in ‘shape’ kan brengen.
Maar stel dat ik na die twee gehaktstaven heel toevallig ook nog een huzarenslaatje heb gepakt, is er in nood altijd nog mijn corrigerend ondergoed.
Mij krijg je niet zo gauw te pakken hoor. Die hormonen krijgen mij er niet onder. En als ik die kont van Amy ECHT niet meer trek, doe ik een zakje laxeermiddel in haar thee.
Groetjes van Susan
Wil je meer zien of lezen ga dan naar: susanindeovergang.nl of naar Facebook
