Grote feestjes, kleine feestjes. Dat is waar mijn leven uit bestond. Ik organiseerde mij een versuffing.

Van kleine events tot hele grote events. Private party’s of public party’s. Niets was mij teveel en ik draaide mijn hand er niet voor om.

Liters champagne gingen er doorheen. Coole D.J.’s, dansende meiden en prachtige gasten die met veel plezier mijn events bezochten.

Dit was iets waar ik goed in was. Voor mijn vrienden was het vaak wat minder gezellig, je kon mij nauwelijks nog ergens mee naar toe nemen. Zodra ik op een ander feest als gast kwam, scande ik in no time de hele locatie en had ik binnen 5 minuten door wat er gebeurde. Ik zag het zoenende stelletje, ik zag het barmeisje dat net een tientje achteroverdrukte. Ik zag wie er drugs gebruikte en ik zag wie op het punt stond van overgeven door een te grote hoeveelheid alcohol. Ik zag dat de desbetreffende portier toch nog echt ook andere belangen had i.p.v. alleen de belangen van zijn opdrachtgever.

Kortom ik zag alles. Dus nee niet echt prettig voor mijn vrienden, die niet uit de wereld van events kwamen. Ontspannen zat er voor mij niet in. In de loop van de tijd had ik mij aangeleerd altijd alert te zijn waar ik ook was. Altijd zakelijk te denken en dus niet meer in staat om gewoon gezellig met vrienden een avond op pad te zijn.
Laat staan een gezellige borrel mee te drinken. Les 1 in de wereld van feestjes is namelijk zelf niet te drinken.

Dan was het ook nog zo dat waar ik ook kwam, iedereen mij kende. Iedereen een praatje wilde maken en iedereen wel een keer met mij wilde samenwerken. Ik kwam thuis met soms een handtas vol visitekaartjes. Opmerkelijk eigenlijk.. iedereen moest iets van mij, maar niemand vroeg of ze iets voor mij konden doen.

Ik heb prachtige dingen meegemaakt. Van hele bijzondere mensen de grootste complimenten gekregen voor mijn manier van werken en professionaliteit. Daar ben ik dan ook heel dankbaar voor. Ik heb mijn gasten de avond van hun leven gegeven. Ik heb een gouden tijd gehad. De keerzijde daarvan is dat je ook teleurgesteld wordt en je regelmatig op je bek gaat en je nooit iemand op zijn mooie blauwe ogen kunt vertrouwen.

Tijd om de fakkel door te geven?

Dit spookt al enige tijd door mijn hoofd. Tijd voor de jongere generatie? Misschien wel. Mijn laatste event was in november. Inmiddels leven we in februari en kom ik tot de conclusie dat ik voor nu even feestjes moe ben. Dat ik een enorme behoefte heb om in mijn cocon te blijven. Dat ik geen behoefte heb aan springende meisjes met veren in hun haren, even geen D.J.’s, even geen clubs, even geen onderhandelingen, even geen grote hoeveelheden champagne, even geen kaartverkoop, even niet alert zijn. Gewoon even weer terug naar mijn basis en weer gewoon Denise zijn. De moeder van twee kinderen en de vrouw van Sidney. Gewoon om 11 uur in mijn bed liggen met een lekker boek. Gewoon, gewoon…!