Nu sta ik aan de andere kant.

Vroeger, toen ik jong was, ging graag uit.

Ik denk dat ik een jaar of 15, 16 was toen ik met mijn buurjongens op stap ging.

Ik had geluk, ik had er vier, altijd een veilige escorte dus. We gingen naar het naburige dorp Uithoorn, want in het eigen dorp (Mijdrecht) was niets te beleven. Ook de motorcross-vrienden van mijn buurjongens gingen ook mee. Ik voelde me altijd ontzettend stoer, zo met een bierglas ‘Shanty’ in mijn handen.

Shanty was toentertijd heel populair omdat het eruit zag als bier, maar het niet was. Ik was kennelijk toch nog zo goed opgevoed dat ik geen echt bier dronk, maar wilde wel stoer doen met dat nep-biertje.

Achterop de brommer

Toen ik wat ouder was ging op stap me een collegaatje van de supermarkt, waar ik een zaterdagbaantje had.
Zij had een brommertje en samen gingen we op stap. Ik herinner me vaag nog een jongen, ook met brommer, met hem ben ik ook veel op stap geweest.

Waarschijnlijk was dat een van de motorcrossvrienden van mijn buurjongens. Bij hem achter op de brommer, hij had zo’n stoere Kreidler, voelde ik me een 'meid van de wereld’.

IEDEREEN mag later thuiskomen

Zoals altijd was er de discussie met mijn ouders hoe laat ik moest thuis zijn. Hun eis was natuurlijk belachelijk, veel te vroeg. IEDEREEN mocht later thuis komen dan ik. En omdat ik afhankelijk was van degene met wie ik meereed, had ik, vond ik zelf, daar natuurlijk geen invloed op.

Ik herinner me nog mijn argument dat ik toch niet alleen van Uithoorn naar Mijdrecht naar huis kon lopen.
Daar trapte mijn moeder niet ik, Ik weet ook nog een voorzichtige zoenpartij op het bankje voor ons huis. Waarschijnlijk gadegeslagen vanachter het raam van de woonkamer door mijn moeder.

Sluipend op mijn sokken over het grindpad

Ik herinner me ook nog mijn verbazing toen ik, bij een andere gelegenheid, mijn moeder aantrof ik de keuken. Oké, het was veel te laat, veel later dan afgesproken. Maar ik had nog wel op de stoep mijn schoenen uitgetrokken en sloop op mijn sokken over het grindpad naar de achterdeur.

De voordeur kraakte teveel, vandaar die achterdeur. In mijn herinnering sloop ik vervolgens door de bijkeuken naar de keuken alwaar ik mijn hele boze moeder aantrof.

Wilde meid en braaf meisje

Ik had een nicht die 2 jaar ouder was dan ik en zij was een behoorlijke wildebras. Ik keek enorm tegen haar op, met haar leren jack, zij rookte al, dronk echt bier en had een stoer zwart leren jack. Waar ik in de familie het brave meisje was, ik deed immers VWO, was zij de tegenhanger.

Ik wilde niets liever dan op haar lijken en wilde al helemaal van dat brave imago af. Ook met haar ging ik wel eens op stap. We spreken elkaar nu heel af en toe nog wel eens, inmiddels allebei 50+ én moeder van pubermeiden.

De buren kunnen meegenieten

Toch weet ik bijna zeker dat ik minimaal 15 of 16 was toen dit speelde. En geen 14. Nu heb ik, tot mijn eigen verbazing, dezelfde discussie over tijdstip van thuiskomen met de jongste. Zij gaat binnenkort op stap met vriendinnen. En jawel, IEDEREEN mag later thuiskomen dan zij en als ze eerder opgehaald wordt, dan gaat ze gewoon niet mee.

Net zoals haar vriendinnen, want die mogen immers ALLEMAAL later blijven. De laatste dagen knetterde het dan ook zeer regelmatig in huize Broos. De discussies over het tijdstip van het verlaten van het feest liepen hoop op. De buren (met nog jonge kinderen) konden meegenieten. Zijn ze vast voorbereid voor later.

Flashback: nu ben ik dié moeder

Kortom: ik sta nu aan de andere kant van het spectrum. Eerder dan verwacht, de ‘jeugd van tegenwoordig’ is wel heel vroeg wijs. Ik sta erbij en kijk ernaar, vol verwondering over hun snelle ontwikkeling. Met de kennis van nu was ik vroeger, op een paar uitspattingen na, toch wel een braaf meisje.

Gelukkig hebben die vriendinnen ook moeders en gelukkig hebben die moeders ook een telefoon. Na een rondje bellen bleek al snel dat alle moeders op één lijn zitten. We zijn allemaal ‘overbezorgde’ moeders die het gelukkig samen eens zijn, samen staan we sterk.

Handig nu ik aan de andere kant van de onderhandelingstafel zit, dan heb je soms gewoon steun nodig van jouw achterban c.q. lotgenoten.

Jakkes, dansende moeders

Wat wij vóór hebben op onze dochters is, dat wij ooit ook aan die andere kant stonden. We weten hoe het ooit was, iets dat zij zich met geen mogelijk voor kunnen stellen. Het idee, dat moeders ooit jong waren en naar feesten gingen. Jakkes, daar moet een puber toch niet aandenken; aan een dansende moeder bedoel ik.

Toch wel weer leuk

Als de meiden, voorafgaande aan het feest, eerder afspreken om te gaan ‘tutten’, moet ik erkennen dat dit toch ook wel weer leuk is. Samen de kledingkast uitpluizen om te bepalen wat ze die avond aan zullen doen. Ik voel me vereerd als ze aan mij (een bejaarde, want 50+) advies vragen over welk shirtje het leukst is.

Heerlijk om te horen hoe ze discussiëren over de coolste manier om hun haar te stylen. Dat allemaal deed ik vroeger ook (toen ik 18 was, maar dat terzijde).

Status Quo

Terwijl de meiden boven bezig zijn, kruip ik op de bank met een lekkere kop thee en zet de radio aan,
Arrow Classic Rock. Ze draaien een nummer van Status Quo: ‘roll over lay down’. Dat nummer brengt me ook weer terug naar vroeger; het was (en is) een van mijn favorieten.

Niks geen brave disco maar headbangen met mijn buurjongens. Hoe cool was dat, wat voelde ik me wijs en stoer. Gelukkig wist mijn moeder hier niets vanaf (althans, dat dacht ik).

Ben benieuwd wat mij nog allemaal te wachten staat…