Columns zonder gêne. Een vriendin van me schrijft ook blogs, met als inspirerende titel:
‘columns zonder gêne’.
Ze schrijft over van alles en nog wat. Vooral over het dagelijkse leven met een soms schaamteloos en gênant tintje.
Ik lees haar blogs graag, altijd fijn om te lezen dat ook anderen gênante situaties meemaken.
Daarin ben ik niet de enige.
Prijsjes eraf
Ik was laatst op een niet nader te benoemen bijeenkomst. Ik had me verslapen en wilde me zo snel mogelijk aankleden en op mijn scoot naar de bijeenkomst toe. Ik heb 3 spijkerbroeken: 1 ‘nette’, 1 slonzige en 1 nieuwe.
Omdat de nette in de was zat en ik de slonzige te slonzig vond, koos ik voor de nieuwe. Dit exemplaar zat nog in het Hematasje op de slaapkamerstoel. Ik koop graag bij de Hema, goede prijs-kwaliteitverhouding. Broek uit de tas gehaald, prijsjes eraf gepeuterd en op pad.
Tafel met gevulde champagne glazen
De spreker begon over een gênant moment dat hij ooit als kind had meegemaakt. Hij vroeg ons na te denken over een gênant moment dat we zelf hadden meegemaakt. Ik hoefde niet lang na te denken. Er was iets te vieren en op het podium stond een tafel met daarop gevulde champagne glazen. Dat bracht mij het schaamrood op de kaken.
Ik was net begonnen
Toen ik pas bij een farmaceutisch bedrijf was begonnen, organiseerde mijn collega en ik een bijeenkomst voor de rayonmanagers. Ik kende hen nog niet, was zoals gezegd net begonnen.
Tijdens de plenaire sessie zou Mart Smeets een stimulerend praatje houden. Hij werd door zijn vrouw gebracht en aan mij de taak om hem te ontvangen en gezelschap te houden tot het tijd was voor zijn optreden.
Niet echt mijn vriend
Als kind zijnde had ik een behoorlijke hekel aan hem. Leeftijdgenoten zullen het nog wel weten.
Zondagavond, Studio Sport, Smart Smeets. Dat betekende 40 minuten voetbal, 5 minuten basketball en afhankelijk van het seizoen, 10 minuten fietsen of schaatsen. Voor de overige sporten restte 5 minuten.
Nu waren mijn broer en ik toen al autosportfans. Jan Lammers reed in de Formule 1. Ik kan me nog onze frustraties herinneren als na 55 minuten, voor ons oninteressante sportverslagen te hebben gezien, uiteindelijk, als we geluk hadden, alleen de uitslag van de die dag gereden Grand Prix te horen kregen.
Voor mij was Mart Smeets synoniem voor de immer saaie en teleurstellende Studio Sport uitzendingen. Tot op de dag van vandaag kijk ik alleen voetbal als ‘we’ in de (halve) finale zitten.
Maar goed, even terug naar Mart. We raakten aan de praat en ik vertelde hem bovenstaand verhaal. Hij vond het volgens mij wel verhelderend. Hij was klaarblijkelijk gewend dat mensen hem met wat meer ontzag en bewondering benaderden. Bij nader inzien was hij eigenlijk best aardig.
Serveerkarretje met glazen champagne
Na het praatje van Smeets was het de bedoeling dat alle aanwezigen een glas champagne zouden krijgen.
Het bedrijf had kennelijk zijn targets gehaald. We (mijn duopartner en ik) hadden hiertoe champagne en glazen geregeld en zo’n serveerkarretje dat je wel eens in restaurant ziet. We togen aan het werk en vulden de glazen, ik weet niet meer hoeveel, maar het waren er tientallen.
Nadat Mart uitgesproken was, was het aan mij de eer om het karretje door de zaal naar voren te rijden. Ik zou de directeur en Mart het eerste glaasje aanbieden. Tussen de rijen stoelen was precies genoeg ruimte voor het karretje met de inmiddels gevulde glazen.
Met mijn blik op beide heren gericht, duwde ik het karretje voorwaarts. Omdat ik redelijk nieuw was, was het voor veel collega’s de eerste keer dat ze mij zagen. Ze zouden me niet meer vergeten.
Botsing
Omdat ik zoals gezegd het karretje voor me had en ik naar het podium keek, zag ik niet dat een van aanwezigen zijn tas half in het gangpad had gezet. Stoer en trots duwde ik het karretje voort tot ik tegen die tas botste met als gevolg dat alle glazen omvielen.
Ik kan het me nog zo goed herinneren; in slow motion, al die omvallende glazen, Ik probeerde te redden wat er te redden viel, maar er was geen houden meer aan. Alle glazen vielen om.
Aangezien elk nadeel ook een voordeel had: ik hoefde mij nooit meer voor te stellen. Ik was ‘Mia, je weet wel van die champagne glazen’. Mart kon er overigens smakelijk om lachen.
Hier moest ik dus aan denken, daar bij die bijeenkomst. Champagneglazen op een tafeltje in combinatie met iemand die de aanwezigen vraagt over een gênant moment na te denken, dat is een schot in open doel, zal ik maar zeggen (ook weer zo’n voetbalterm).
Maatsticker
Om dus weer even terug te keren naar de bijeenkomst en mijn nieuwe broek. Toen we na afloop van de bijeenkomst opstonden om koffie te gaan drinken, werd ik aangesproken door de vrouw die achter mij zat:
‘Op de achterkant van jouw broek zit nog een sticker’.
Je kent ze wel, zo’n doorzichtige sticker waar in dit geval de maat op staat. Goed... die sticker zat dus nog op de achterkant van mijn nieuwe spijkerbroek, in mijn haast vergeten er vanaf te halen.
Over gênante momenten gesproken. Ter plekke, onder toeziend oog van vele aanwezigen, verwijderde ze de sticker. Liegen over mijn maat hoefde niet meer, die was voor iedereen in één klap duidelijk.
‘Die met de maat 42 sticker’
Dat ik inmiddels wel aan koffie toe was, moge duidelijk zijn. Was ik nu ‘Mia, die met de maat 42 sticker' op haar broek of waren ze het voorval al vergeten. Ik denk het laatste. Ze hadden immers genoeg aan hun eigen gênante herinneringen. Hoop ik.
Grijze haren
Ik ben inmiddels de 50 gepasseerd met her en der een grijze haar. Als ik in de badkamer voor de spiegel sta, valt het allemaal wel mee. In het badkamerlicht lijken mijn haren nog egaal bruin. Helemaal prima, niets aan doen.
Als ik echter beneden voor de spiegel sta, zie ik er ineens veel meer. Ik weet niet wat er gebeurd zo de trapaflopend, maar vooral bij mijn pony zie ik er her en der wel een paar zitten.
Ik probeer ze er dan maar uit te trekken. Niet allemaal, maar de meest in het oog springende haren wel.
Voordeur met veel glas
Wij hebben een voordeur met veel glas. Voordeel: er komt veel licht binnen en je ziet altijd wie er voor de deur staat. Nu heeft, in dit geval, elk voordeel ook een nadeel.
Door al dat licht zie ik meer grijze haren. En iedereen die voor de voordeur staat, kan ongegeneerd de gang in kijken.
Te kijk voor de buurman
Zo stond ik onlangs zeer geconcentreerd voor de spiegel om 2 van die haren te verwijderen. Tot er werd aangebeld. Voor de deur stond onze buurman, type ex-marinier. Ik weet net hoe lang hij er al stond, maar hij stond er. Hij kwam een pakje afgeven dat bij hen bezorgd was.
Tja... over gênant gesproken. Toch mijn haren maar gaan verven, een andere spiegel zoeken of de voordeur aftimmeren, ik weet het nog niet.
