Eens in de 3 maanden moest Richard terug voor controle.

Hoe het ermee gaat, hoe hij zich voelt en meer van dit soort vragen.

Even een klein onderzoekje en dan weer naar huis.

Als ik een keertje meeging, moest de oncoloog altijd lachen en werd als grapje gezegd, je hebt even tijd voor hem vrijgemaakt? Het was een keuze van Richard. Het was zo druk en hectisch, de consulten waren altijd hetzelfde zonder informatie dus hij had de keuze snel gemaakt.

Tijdens een van de consulten vroeg de oncoloog of ik de volgende keer mee wilde komen. Hierbij werden we ingelicht over het feit dat er mogelijkheid was deel te nemen aan een gen-onderzoek. 

Dit onderzoek zou uitslag geven of er een genetisch lijn is en voor onze kinderen de verhoogde kans op het krijgen van borstkanker. Slik… ook deze hadden we nog even niet zien aankomen.

In het hele proces had Richard ogenschijnlijk alles prima onder controle. Hij zei iedere keer: het is mijn ding.
Als ik doodga dan vind je snel een leuk man en gaat jouw leven en die van de kids gewoon verder.
Nee, natuurlijk zo makkelijk gaat het... maar ik snapte wel wat hij bedoelde.

Het feit dat je een gen in je lichaam hebt en daarmee je kinderen gaat belasten met een niet geringe, verhoogde kans op het krijgen van borstkanker, die kon hij niet verkroppen. Het ging om beide kinderen, want bij zowel meisje/vrouwen, als ook voor jongens/mannen was er een niet geringe verhoogde kans!

Boos en verdrietig was hij. Het onderzoek duurt een jaar, een heel lang jaar wachten op de uitslag. Een jaar lang de belasting meedragen dat je een gendrager kan zijn en dit gen doorgeeft aan je kinderen, was bijna een ondragelijke opdracht.

De dag dat hij werd gebeld om een afspraak in te plannen omdat de uitslag binnen was, was gelukkig sneller dan een jaar wachten. Wij naar het ziekenhuis.

Prettig was het feit dat, nog staande bij de deur bij binnenkomst, de onderzoeker ons welkom heette en ze aangaf voordat ik formeel ga vragen hoe is het met u en dat soort dingen, wilt u een ding van mij weten, is het ok?

Ja, het is ok! Dus voordat we gingen zitten, konden we opgelucht ademhalen en zag ik Richard ontspannen.
De vermoeidheid en bedruktheid verminderde zichtbaar en er kwam weer kleur op zijn gezicht. 

Wat een kwelling moet dit jaar voor hem zijn geweest. Het gevoel te hebben dat je zonder dat je het wilt iets meegeeft aan je kinderen dat de kans op borstkanker vergroot moet onverdraagzaam geweest zijn.

Blij en voldaan zijn wij teruggegaan naar huis. Deze blijheid konden we niet delen met de kinderen, we hebben dit onderzoek de kinderen nooit verteld. Bij alles waren we heel erg open. Alles wilde we delen om de kinderen erbij te betrekken.  Maar dit op een hele jonge leeftijd meegeven aan ze dat ging ons te ver.

Dit gen-onderzoek was voor een aantal op dat moment bekende gen-soorten. Dus als er een nieuw gen wordt ontdekt, kan hij overwegen weer mee te doen aan een nieuw onderzoek. Maar voor deze hadden we een goede uitslag gekregen!

Vorige week viel er een enveloppe op de deurmat; er is een nieuw gen gevonden en of hij wil meedoen aan het onderzoek…

Zucht, wat gaat er weer door hem heen? Hij is er rustiger onder, stille wateren, diepe gronden.

Wordt vervolgd…