Deze blog draag ik op aan mijn zus Gitta, die mij heeft doen inzien dat dit proces nodig is om vooruit te komen en die met onvoorwaardelijk liefde en zonder oordeel naar mij geluisterd heeft!
Inmiddels drie maanden op het eiland en helemaal ingeburgerd en compleet op mijn plek. Ik kan met recht zeggen dat dit de beste beslissing ever is geweest. Alle hindernissen die we hebben moeten nemen, lijken nu ver achter ons te liggen en bijna is het niet meer voor te stellen wat een stress we gehad hebben om deze emigratie mogelijk te maken.
De pijn van het afscheid nemen is zelfs al weggeëbd. Eigenlijk vervaagt het contact met Nederland snel. Ik merk aan mijzelf dat ik er niet aan moet denken om naar Nederland te gaan. Zelfs niet voor een week.
Natuurlijk spring ik op het vliegtuig als iemand die ik lief heb mij nodig heeft. Dan ben ik er direct, maar het idee van, wat mis ik Nederland, ik wil nu door Laren heen banjeren of in mijn Fiat 500 door Eemnes scheuren.
Nee! Ik moet er niet aan denken.
Meer genieten van het leven
Het gewone leven hier heeft nu zijn weg gevonden. We zijn druk bezig met nieuwe ondernemingen, brengen en halen Noah naar en van school. We gaan heerlijk uit eten, borrelen met vrienden doen erg veel leuke dingen.
Eigenlijk verloopt dus alles heel gewoon en gezellig. Met weliswaar één grote uitzondering. Als ik even een gaatje heb, dan lig ik met mijn gat op het strand, neem een duik in de zee en geniet. Want dat was nou exact de reden waarom wij verhuisd zijn. Meer genieten van het leven.
Thuiskomen in geest en ziel
Maar genieten van het leven houdt niet alleen in op het strand liggen, het betekent ook dat ik een poging doe om na vele jaren hard werken, veel stress en talloze andere zorgen, probeer thuis te komen bij mijzelf.
Thuis ben ik hier op Curaçao. Nu nog thuiskomen in geest en ziel.
Meer tijd voor Denise. Niet overal ja op zeggen. Geen masker op. Gewoon zijn wie je bent. Kwetsbaar in plaats van stoer en een grote bek. Leren dat nee zeggen ook een antwoord is. Voelen en luisteren naar wat mijn wensen en behoeftes zijn. Dat is bij tijd en wijlen niet altijd makkelijk.
Immers ik ben gewend om voor de hele wereld te rennen, succesvol te (moeten) zijn, qua uiterlijk te voldoen aan het ideaal. In Nederland lag de lat altijd erg hoog. Op Curaçao houd ik de lat laag.
Hier is tijd voor Denise, het kleine meisje die heeft moeten vechten voor haar recht van bestaan, de puber die overal tegenaan schopte, de jonge vrouw in haar twintiger jaren die aardig gevonden wilde worden, de dertiger die druk was met kleine kinderen, huishouden en carrière, De eind dertiger die ineens besefte dat het leven zo voorbij kan zijn vanwege ziekte.
Nu sta ik aan het begin van mijn veertiger jaren. Ja, nu mag ik zijn. Nu is het mijn tijd. Tijd om te vergeven en te vergeten, tijd om lief te hebben, liefde te geven en te ontvangen, tijd om mijn koppie na 42 jaar rust te geven en te genieten van het leven op Curaçao met de mensen die ik lief heb.
Het mooie van deze innerlijke zoektocht is dat zelfs bij mijn kleinste spruit dit niet onopgemerkt blijft.
Ooit stond er een artikel over mij in een blad, met daarbij een fotoreportage. Hele mooie foto’s.
Gisteren keek ik daar met Noah naar en het enige wat hij zei was: 'Mama dat ben jij niet meer. Je lijkt niet eens meer op haar. Je bent nu weer gewoon een uitgeruste Denise en niet meer de netwerkkoningin van het Gooi'.
Ik heb het blad dichtgedaan en daarmee ook het leven wat ik had. Het was mooi, maar nu is het nog vele malen mooier!
