Ik had gisteren mijn vriendin Tanja aan de telefoon. Op de een of andere manier kwam het gesprek op onze vakantie in Tunesië,
26 jaar geleden, we waren toen 22 jaar.
Met een andere vriendin ben ik, toen wij 18 waren naar Israël geweest. Op de een of andere manier heb ik iets met het Midden-Oosten, alhoewel ik er maar in twee landen ben geweest.
Israël: Kibboets
Toen ik 18 was ging ik na het behalen van mijn diploma met een vriendin naar Israël. We waren als het ware de polder nog niet uitgeweest en trokken, achteraf gezien, volstrekt onvoorbereid naar Israël. We zouden zes weken naar een Kibboets gaan en hadden daarom veel te grote en te zware koffers met veel te veel kleding bij ons. Ik zie ons nog stuntelen om met deze koffers in een te drukke bus te komen.
We verbaasden ons dat al onze Israëlische leeftijdsgenoten in dienst zaten (vrouwen 1 jaar, mannen 3 jaar), we genoten van de aandacht die we kregen van de mannen. We hebben een fantastisch tijd gehad. Als Hollandse meiden mochten we in de Kibboets in de keuken werken. Ik zag daar oudere Joodse vrouwen met een nummer op hun arm, dat was wel confronterend.
Toen we terugkwamen waren we geen meisjes meer, wel een heel stuk wijzer. Van de Palestijnse kwestie merkten we niets, ja,
er werd ’s nachts wacht gelopen rond de Kibboets. Van geweld hebben wij niets gemerkt, ook niet toen wij door het land reisden, ook niet van enige vorm van onderdrukking. Waarschijnlijk hadden we een te roze bril op.
Tunesië: Nachttrein
Zoals gezegd ging ik toen ik 22 was met mijn vriendin Tanja naar Tunesië. Studie klaar, nog geen baan, dus op pad.
We hebben heel veel beleefd, alleen al doordat we ’s nachts met de trein reisden.
Men had ons verteld dat het veiliger was voor vrouwen om ’s avonds en ’s nachts binnen te blijven, niet de straat op te gaan. Een nachttrein leek ons een veilige optie. Totdat we er in de stationshal achter kwamen dat daar bijna, op twee gesluierde vrouwen na, alleen maar mannen waren.
Ook nadat we een coupé voor onszelf hadden gevonden, bleek dat deze binnen vijf minuten vol liep met mannen die wel eens wilden zien wie die Westerse vrouwen waren.
Onze aanwezigheid ging als een lopend vuurtje door de hele trein. Mijn vriendin: lang, slank met blond krullend haar en ikzelf, brunette en toen nog slank. We hebben veel beleefd en gelachen, maar waren ‘met de kennis van nu’ wel heel erg naïef op pad gegaan.
De hele regio is instabiel
Zou mijn dochter straks ook zo’n reis kunnen maken? Of is het in een land waar activiste Armina met dood door steniging wordt bedreigd gewoonweg niet veilig voor vrouwen, zoals het voor vrouwen ook niet veilig is in Egypte. Ik gun mijn dochter dezelfde reiservaringen, ik vergeet ze nooit meer. Maar de wereld is veranderd, zeker in het Midden-Oosten.
Tunesië van toen veilig, althans voor ons. Landen waar dictators aan de macht zijn, zijn vaak veilig voor toeristen. We hebben ons in Tunesië qua kleding wel aangepast, gingen niet in een topje naar de Souk, wilden geen aanstoot geven. Maar we konden wel als twee jonge vrouwen zijnde ‘s nachts met de trein reizen. Maar van wat er echt in dat land gebeurde, hadden we toen geen weet.
Israël zat, toen wij daar waren in een relatief rustige periode, er waren geen bomaanslagen. Nu is het op de toeristische plekken wellicht nog wel veilig. Maar de opstand in Syrië zal ook van invloed zijn op de veiligheid in Israël, evenals de expansiedrift van de Joodse kolonisten in de bezette gebieden en de rol van de Joodse extremisten.
Mijn dochter, vrouwen en meisjes
Nu zou ik mijn dochter daar nooit naartoe laten gaan. De Arabische Lente heeft dictators weggejaagd, maar of het er nu voor vrouwen veiliger is geworden? Ik denk van niet.
Ik hoop voor mijn dochter dat als ze 18 is (ze is nu 12) en natuurlijk voor alle vrouwen en meisjes in het Midden-Oosten, dat het dan veiliger is. Zodat ze veilig kunnen reizen, veilig kunnen demonstreren, veilig voor hun mening uit kunnen komen.
Dat ze de Tempelberg mogen bezoeken, ze niet bang hoeven te zijn voor een dictator of voor religieuze extremisten.
Religieuze extremisten, van Joodse en van Moslim kant, die het leven voor veel vrouwen en meisjes een stuk moeilijker maken dan dat het voor ons in het Westen is.
Ik hoop het, meer kan ik niet doen.
