Een van de mooiste nummers ooit voor mij is Fragile van Sting.

Zijn prachtige warme en tegelijk rauwe stem, met de prachtige contrabas als begeleider geeft mij een absoluut gevoel van kwetsbaarheid.

Dit nummer staat in mijn geheugen gegriefd. Nine-eleven (11 september 2001), de aanslag op de Twin Towers in New-York. Deze te bizarre dag in het verleden komt altijd bij mij terug als ik dit nummer hoor.

Waarom? Die avond gaf Sting in de tuin van zijn huis in Toscane voor een select gezelschap een optreden waar een live-uitzending van werd uitgezonden. Zijn intro, ijzersterk en refererend naar de aanslag met een en al onbegrip. Om vervolgens, full focus zijn concert te beginnen… met het mooie nummer Fragile. Kippevel!

In 2001 waren het de Twin Towers die een impact hadden op de wereld. In 2009 kregen wij op onze 9-11 (9 november) het bericht dat insloeg als een bom voor ons persoonlijk en ons gezin. Een bericht wat je leven in een seconde letterlijk anders maakt.

'Papa, ga je dood'? 'Nee lieverd, papa gaat er alles aan doen om hier goed uit te komen.' 'Maar papa, van kanker ga je toch dood'? Beide opa’s zijn dood gegaan aan kanker. Ok, hoe gaan we dit vertellen...

'Nou lieverd, het zit zo. Papa heeft een hele aardige dokter. Die heeft gezegd dat hij papa de zwaarste kuren geeft die zijn lichaam aankan en hij dan gewoon weer beter worden!' 'Oh gelukkig papa en mama, ik schrok al'. Nee, wij gelukkig niet…

'Meneer, wij geven u de meest intensieve kuren die u kunt hebben, want u bent jong, heeft een uitstekende conditie (we hadden net de Dam tot Dam gelopen dus hij had een punt) en ik wil u alleen nog tegenkomen in de kroeg maar niet meer in het ziekenhuis'. Dus echt een toffe oncoloog!

Onze lieve zoon gaf te kennen dat papa een sterke man is dus gewoon beter wordt. 'Geen probleem pap, dit ga je redden'! Het leven gaat gewoon weer verder met de bezigheden van de dag, de Nintendo won het van ons verhaal.

Ok, next step

Even de ouders bellen. 'Dag mam, met mij. Ik moet je even iets vertellen. Zit je'? 'Ja lieverd, wat is er? Ga je scheiden'? 'Nou nee, dat niet mama, ik heb borstkanker, fase 3, is hormoongevoelig en moet volgende week een borstoperatie ondergaan'. Wat moet er door haar zijn heengegaan.

Die avond was zijn moeder er met zus, stiefbroer en aanhang. Heel eerlijk hebben we na de eerste traan ook erg gelachen. Want tja, lachen is toch wel de eerste levensbehoefte in dit soort situaties.

Ok, de kinderen pakte het dus best ok op. Het feit dat ze het besef nog niet hadden dat hun veilige kaartenhuisje in was gestort was voor nu even prima.

Op school de volgende dag. Goedemorgen juf, mijn vader heeft borstkanker. De jonge juf schrok zich een hoedje, keek mij vol onbegrip als ook medelijden aan en zocht duidelijk naar woorden. Want weer nou eerlijk, als iemand om je heen iets heeft wat enigszins afwijkt van de normale en gezonde wereld, wat zeg je dan?

Ik weet nog heel goed dat ik die ochtend, een dinsdag, met Ries naast me en de kids achterin naar school ging. Het leven om je heen raast door. Voor ons stond het leven even stil, de rest van de wereld gaat echt gewoon door. Wat een besef..

De avond ervoor, de dag dat we het bericht hebben gekregen, had ik waarschijnlijk een helder moment om meteen de wereld om ons heen via email te informeren wat onze ervaringen waren die bewuste dag. Want tja, als je op een schoolplein staat en het per persoon te moeten gaan vertellen dan wordt het wel een heel saai en langdradig verhaal.

En dan kom je het schoolplein oplopen en besef je nog even niet wat er gebeurt. Mensen die huilend op ons afkomen, mensen die een knikje geven, mensen bij die een kleine buiging maken. Regelmatig liep ik met een vraagteken wat er om ons heen gebeurde, hoe liefdevol alles was en met absoluut de beste intentie.

Emma vertelde het tegen iedereen of ze het wilden horen of niet.  Ze was echt verdrietig en kon het op haar jonge leeftijd maar moeilijk plaatsen. Praten was de beste remedie. Sydney ging er vrij laconiek mee om, iets om net zo alert op te zijn als ouder.

Het mooie is te zien dat Emma zich absoluut kwetsbaar heeft kunnen opstellen. Haar vader was ziek en iedereen mocht (nou ja, moest) het horen. Ze draaide er niet omheen, het kon zomaar zijn dat haar vader dood kon gaan.  Ze is er, in al haar oprechtheid, echt wel een jaar flink door van de leg geweest en heeft daarna een ruime tijd nodig gehad om haar rugzakje te orderenen.

Sydney was gesloten, sprak uit dat het goed zou komen (hoe mooi is ratio) en vanuit het diepste van zijn hart hebben we nooit vernomen of dit inderdaad zijn gevoel erbij was. De kwetsbaarheid is er bij hem geweest, misschien nog wel, maar heeft zich geuit in boosheid. Onplaatsbare boosheid, hoe kwetsbaar ben je dan?

Wordt vervolgd...