Dan is daar het moment gekomen waar mijn huis onbewoonbaar is verklaard en we moeten verkassen naar een ander onderkomen totdat we definitief het land verlaten.

Ik schat een stuk of 200 verhuisdozen verder en met niets meer wat ooit op mijn huis leek, trek ik de deur achter mij dicht.

Mijn oude huis heeft geen bezieling meer. Alle herinneringen zijn goed verpakt door de verhuizers en zorgvuldig dichtgeplakt, zodat ze niet kunnen vervagen. Alle herinneringen worden morgen op een container gezet en hebben ook een beetje vakantie want ze mogen wel drie weken doen over de grote overtocht om daar weer uitgepakt te worden en weer de functie te krijgen als herinnering op een plankje, kastje of elders ergens in mijn nieuwe huis.

Mijn nieuwe huis

Vanaf het eerste moment dat ik de oprijlaan opliep, wist ik dit is het huis! Hier moet ik wonen. Ik heb dagen als een klein kind geroepen, ik wil het, ik wil het, ik moet het! Mijn man gesmeekt of hij niet absurd wilde onderhandelen, maar gewoon dit huis voor ons te regelen.

Gewoon omdat ik nu eens iets diep uit mijn hart wilde. Het huis en ik hadden a la minute een klik. Het huis nodigde mij met een grote lach uit. Een wit huis zoals ik altijd voor ogen had met verschillende openslaande deuren naar de tuin, die rijkelijk voorzien is van palmbomen, bamboebomen en zoveel meer. De tuin was zo uitnodigend dat ik er spontaan groene vingers van kreeg.

De gastenverblijven in de tuin zijn totaal niet volgens de eisen heden ten dagen en moeten opgeknapt worden maar dwars door alles zag ik de charme. Zag ik hoe wij hier familie en vrienden kunnen onderbrengen.

Zag ik hoe we in de tuin een grote BBQ kunnen neerzetten en lange zwoele avonden kunnen gaan doorbrengen met een stuk lomito en een goede fles wijn of een flesje Polar. Zag ik hoe ik op de porch met mijn laptop mijn columns en blogs schrijf.

Nieuwe fase

Zo geschiedde het, in augustus tekenden wij de overeenkomst. Ik was zo blij als een kind. Tijd voor een nieuwe fase, tijd om het oude achter te laten. Hoewel dat met heel wat tranen gepaard is gegaan, is dan nu het moment gekomen waar de tranen plaatsmaken voor een euforische stemming.

Over drie dagen als deze blog online komt zit ik ergens boven de oceaan, met een big smile op mijn gezicht. Vlinders in mijn buik van alles wat gaat komen. Herenigd worden met mijn familie. Ja, het voelt alsof ik na 42 jaar eindelijk naar huis mag.

Over drie weken komt de container aan met alle herinneringen uit Nederland. Ik zal ze zorgvuldig uitpakken en een bijzonder plekje geven, met de wens dat ze hele goede vriendjes gaan worden met alle nieuwe herinneringen die gaan komen op Curaçao in het huis dat lacht.

Bron foto's: Noah Vischschoonmaker