Ik heb gedanst!!

Mijn man en ik zijn niet zulke feestgangers. Hij niet van nature en ik niet omdat mijn lijf meestal niet in feeststemming is. Vroeger lustte ik er wel pap van.

 

Dansen

Heerlijk uitleven op de dansvloer, een paar  biertjes te veel op, maakte allemaal niet uit. Maar vroeger is niet nu. Gisteren hadden we een feest waar we echt toe naar wilden. Vrienden vierden hun 12,5 jarige huwelijk. Ik had me de hele dag rustig gehouden, zodat ik ’s avonds genoeg energie had.

Het was gezellig, allemaal leuke mensen, de dj’s hadden het volume op max en draaide muziek voor ‘oudere jongeren’ (voor ons soort mensen dus), er waren hapjes en niet te vergeten drankjes.  Een leuk feest dus. En voor het eerst in jaren waagde ik mij op de dansvloer. Heerlijk om weer te kunnen dansen. Na één nummer wilden mijn benen echter even rusten. Korte pauze en daarna weer de dansvloer op, halverwege dit nummer zeiden mijn benen helaas alweer ‘ga nu zitten, wij doen het niet meer!’. Einde dansvloer dus, maar ik heb gedanst en ik heb ervan genoten!

Voorlaatste keer

Ik moest op weg terug naar huis denken aan de voorlaatste keer dat ik gedanst had. Dat was zo’n 4 jaar geleden. Toen stond ik veel langer op de dansvloer en vond dat heel logisch. We bleven toen niet tot de late uurtjes omdat bij mij de vermoeidheid toe sloeg, maar flink gedanst had ik. De gastheer stuurde mij later nog een foto van mij al dansend en een hele lieve brief. Hij had zelf ernstige gezondheidsklachten overwonnen. Hij schreef zijn brief van patiënt aan patiënt. Omdat we veel ervaringen deelden.

Realiteit

Nu toch weer even gedanst te hebben was super, maar bracht me ook weer terug naar de werkelijkheid. Net zoals vier jaar geleden heb ik gedanst, nu veel minder dan toen. Mijn lijf kon toen meer dan nu. Deze constatering deed even pijn, heb ik in die 4 jaar  toch behoorlijk in moeten leveren. Vroeger is niet nu.  Maar daarna won toch het gevoel van blijdschap, ik heb toch gedanst.

Deceptie

De echte deceptie kwam vanmorgen, toen mijn kinderen weer thuiskwamen van hun logeerpartijtjes. Toen ik hen vertelde dat ik had gedanst, keken ze me allebei een beetje scheef aan. Mijn zoon zei: ‘Mam, jij kunt toch niet dansen’. Mijn dochter maakte het nog bonter; “wat ben ik blij dat ik niet naar dat feest mocht, ik had me ander zo ontzettend geschaamd’.

Tja, van je kinderen moet je het maar hebben.

FemNa40