Oftewel mijn Fifteen Minutes of Fame! 'Mia, je staat in het AD'.
Dit riep een moeder naar me, toen ik op het schoolplein stond, nadat ik mijn dochter had weggebracht. 'Het AD'? vroeg ik verbaasd. 'Ja, want je hebt een boek geschreven en nu sta je in het AD'.
Levensverhaal
Ik heb inderdaad een boek geschreven, of beter gezegd, ik heb het levensverhaal opgeschreven van dhr. van Rossum, een 88-jarige Mijdrechtenaar. Hij vertelde en ik schreef met veel plezier zijn verhaal op.
Nadat het verhaal af was, was ik van plan het te printen, het in een plastic mapje te doen, om het vervolgens zo aan hem te overhandigen. Tot ik van een andere levensverhaalschrijfster hoorde dat ik zijn verhaal ook kon laten drukken. In zwart/wit of in kleur, pocket-versie of hardcover. Alles is mogelijk. Dat heb ik dus, in overleg met zijn vrouw en zijn dochters, gedaan.
Boek
Het laten drukken was een spannend proces, waarbij door onervarenheid en onhandigheid van mijn kant, toch een paar kleine dingen niet goed zijn gegaan. Maar goed het boek is er. Een mooie f/c hardcover exemplaar voor hemzelf en zijn kinderen en een sobere z/w pocketversie voor mijzelf en voor Timpaan-De Baat, de organisatie die dit allemaal mogelijk maakt.
De overhandiging van het boek was een klein feestje, met bloemen en gebak. Zijn dochters waren er ook bij en kregen ieder hun eigen exemplaar. Het was gezellig en er werden foto’s gemaakt.
Persbericht
Dit was alweer een tijdje geleden. Ik was nog een keer bij hen op de koffie geweest, zoals altijd met minimaal 2 koekjes.
Altijd een warm welkom en ik was de officiële uitreiking alweer vergeten. Tot er vorige week een mailtje kwam van
Timpaan-De Baat, met als bijlage een persbericht.
Omdat ‘mijn’ boek het 10e levensverhaal was dat gemaakt is, wilde Timpaan-De Baat een persbericht uitsturen, met daarin de foto van het overhandigen van het boek. Ik dacht, oké, dat is vast voor lokale suffertjes, zoals ik deze kranten altijd, ik weet het, heel oneerbiedig, noem.
Prima, maar dat er ook een persbericht naar het AD gestuurd was, wist ik niet. Tot dat moment op het schoolplein. Leuk. Helemaal leuk toen ik ’s avonds door dhr. Van Rossum gebeld werd: ‘Mia, we staan in de krant’, riep hij jubelend. Voor het eerst van mijn leven, sta ik in de krant. Het wordt steeds leuker.
Beroemd
Toen ik gisteren naar het ziekenhuis was voor mijn maandelijkse medicijnkuur, kwam er een verpleegkundige naar mij toe.
‘Ben jij het die in de krant staat’, vroeg ze. Grappig, wereldberoemd in De Ronde Venen en in Woerden. Zouden dit dan mijn beroemde Fifteen Minutes of Fame zijn? Oordeel zelf maar.
