Na het krijgen van de uitslag ging alles heel snel. Welkom in de rollercoaster van het ziekteproces.

Een diagnose te horen krijgen op maandag, vrijdag al onder het mes. Meteen de uitslag...

Alles is mooi ingekapseld en hebben ze geheel kunnen weghalen. Wel hebben ze nog een poortwachterklier verwijderd, deze staat op kweek en zodra wij de uitslag hebben ben jij de eerste die het hoort.

Zo was het dat we dus hoorden dat er iets heeeeeeel kleins was gevonden. En toch net voldoende om er een tweede operatie achteraan te doen, zo spoedig mogelijk. De operatie voor het zogenaamde ‘okseltoilet’  vond binnen 2 weken na de eerste operatie plaats.

Best pittig. En zo vreemd eigenlijk. Niet ziek voelend het ziekenhuis in ga je je vanzelf doodziek voelen van alle goedbedoelde behandelingen!

Zo kleinzerig als mannen kunnen zijn, als er echt iets serieus aan de hand is dan zijn ze echt wel sterk. 
Nog herstellende van de eerste operatie, dan kort daarna lig je weer op de operatietafel voor de tweede operatie.

Deze tweede operatie was een pittige. Veel pijn op een vervelende plek. Iedere beweging was gevoelig. En wat hield hij een vocht vast! Een drain in de wond. En dan dat zakje eraan om het vocht op te vangen.

Het legertasje van je zoon

Tja, waar laat je dan dat zakje? 'Mevrouw, u heeft vast wel iets in huis om dit zakje in te plaatsen'. Ok, even het huis rondzoeken. Uiteindelijk was het meest praktische om met de schooltas van onze zoon(tje), een prachtige legerprint postbodemodel tas, om zijn nek te hangen met dat zakje erin.

Als je jezelf al niet echt tof voelt, kan ik je verzekeren dat zo’n legertasje 't niet veel beter maakt! Ik moet je eerlijk bekennen dat als ik wat zenuwachtig wordt, ik een beetje de slappe lach krijg.

Dat je ook zenuwachtig kunt worden van dingen waar je niet helemaal de controle over hebt, niet leuk zijn en er gewoonweg even niets aan kan veranderen weet ik vanaf dit moment. Wat wel maakt dat ik ook met een lach terugkijk op deze toestand.

Wat is die bal in mijn buik

Na ruim een week, ik merk met het opschrijven dat ik de precieze dingen zoals aantal dagen en dergelijke mij niet goed kan herinneren, mocht eindelijk de drain eruit.

Niet helemaal zonder complicaties. Zo zit je ineens op een zaterdagmiddag tussen de voetballers met een dikke knie en een blauw oog bij de 1e hulp in verband met een mega opgeblazen arm en een bal in je buik…
'Tja meneer, dat kan gebeuren en toch, die bal in uw onderbuik, die kunnen we even niet plaatsen'.

Niemand kon een goede conclusie trekken, dus het was even zoeken naar de juiste antwoorden binnen het ziekenhuis. Uiteindelijk was het verlossende antwoord dat de lymfe overuren moesten maken, het werk niet aankon, het vocht alle kanten opging en een holte in zijn onderbuik dus een mooie plek was om te gaan zitten.

Wat te doen? Nou, je kent het vast nog wel van de zwangerschap als de borsten enige irritatie hadden.
De oplossing was maandverband in de vriezer, even laten koelen en plaatsen op de gevoelige plekken. Zo was het dat wij wederom deze in de vriezer hadden liggen om zijn pijn te verlichten.

Ruim een week later mocht de drain eruit, kon het legertasje weer mee naar school in plaats van om zijn nek, vocht bleef nog een tijdje en door naar de volgende stap. Richard was klaar bij de afdeling chirurgie. Van chirurg werd hij nu overgedragen naar de oncoloog.

Wat een lading gaf dit. De lading ontstond mede omdat we de vriendelijke, kundige chirurg en zijn reuze aardige en attente assistente Mieke moesten loslaten. De strohalm in zware tijden, hoe bizar ook. Met lood in de schoenen gingen we naar de volgende afdeling…

Zoals bij iedere blog heb ik een muziekkeuze dat een anker is voor een moment is deze periode. 
Ain’t no mountain high enough van TCM Movie Starz is een geweldige energieke start van een bijzonder traject.

Wordt vervolgd…