De laatste tijd heb ik zo nu en dan last van een 'kweenie' gevoel. Zo van: 'kweenie' wat ik wil, 'kweenie' wat ik niet wil en 'kweenie' waarom.

Mijn lief opperde onlangs iets van: 'misschien is het wel een soort van... nou ja... je weet wel… menopauze...'?

Ik?! Menopauze?! Doe effffffffe normaal! Daar doe ik dus helemaal niet aan. Dat suffe hormonen gezanik! Kortom, een heel weloverwogen, evenwichtige reactie.

Een paar dagen later denk ik toch even terug aan dit gesprek. Ik krijg tranen in m'n ogen van de kleine baby eendjes die met moeder heel voorzichtig hun eerste ommetje maken. Ik zie aan de knappe jongen in de bediening dat hij mij een mevrouw vindt en mijn toekomst voelt zo goed als zeker korter dan mijn verleden, met alle gevoelens die deze bewustwording met zich mee brengen.
Aangezien mijn mentale staat een soort van writers block equivalent heeft bereikt besluit ik over te  gaan tot actie. En dat betekent, nu voor mij: huishouden. Alles moet schoon. Netjes en overzichtelijk.
Niet dat het iemand in huis opvalt, maar het voelt vooral voor mij, met m'n menopausale hormonen, lekker concreet.

Mijn inter-persoonlijke momenten brengen glans aan zo'n dag als vandaag want terwijl ieder ander mens denkt 'give me a break' ben ik al blij met een babbeltje bij de Kruidvat. In dit geval een bezoekje aan de professionele lijstenmaker voor een prachtige lijst van het portret van mijn vader.

Ik geniet, terwijl ik op mijn beurt wacht, van de schattige smoeltjes van de kinderen die komen voor de mevrouw van het pasfotohoekje. De opdracht is: lachen zonder hun tanden te laten zien en stilzitten met kin omhoog maar niet té hoog. Jongetjes van een jaar of 5-6, wat waren die van ons toen nog schattig! De nieuwsgierigheid.
De onbevangenheid.

Bij thuiskomst is de glazenwasser gearriveerd. Gelukkig net zo gek als ik met de drang om alles filosofisch te benaderen. Er komt een meisje langs wandelen, ze vraagt hoe laat het is en we praten over tijd. Hoe relatief dat is. In hoeverre de tijd bepalend is voor je gevoel. Hoeveel tijd heb je nog 'over' tot je volgende afspraak?

Of…

Ik denk terug aan een appje van mijn moeder van vanmiddag. Een familievriendin is ernstig ziek en zelfs dan kan het nog ernstiger, dat je je serieus gaat afvragen hoeveel tijd heb ik nog? Ik voel de tranen opwellen. Loop ik hier een beetje te zaniken over hormonen terwijl een vriendin van mijn leeftijd niet eens weet of ze de baby eendjes ooit zelfstandig gaat zien zwemmen! Ik schenk een glas wijn in en huil. De schone ruiten maken alles ineens heel helder.

De glazenwasser zei het heel raak: 'alles heeft twee kanten'. Die hormonen gaan maar ergens anders moeilijk doen. 'Kweenie' krijgt een genadeloze schop. Kweetutwel.

Ik heb nog de rest van mijn leven voor me en ben nog heel wat van plan.