Afgelopen week kwam zeer onverwachts mijn zus langs op Curaçao.

Je begrijpt dat we na een aantal maanden zonder elkaar dikke tranen lieten rollen op Hato toen ik haar naar buiten zag komen.

A la minute mijn werk neergelegd en al mijn afspraken afgezegd. Alleen maar quality time met mijn zus was mijn motto voor de dagen die komen gingen. Allerlei plannen gemaakt en vooral had ik de enorme drang om mijn liefde voor 't eiland met haar te delen. Elk plekje moest gezien geworden.

Maar eerst even die jetlag eruit, dus afgelopen donderdag hebben wij ons voor uren genesteld op Cabana Beach. Op een rustig plekje weg van de grote massa mensen hebben wij ons laten verteren. Ontbijt op het strandbedje, koffie, lunch en vervolgens een fles wijn en een borrelgarnituur.

Serieus hadden wij uren nodig om bij te praten. Alle verhalen en roddels over het wel en wee in Nederland en alle verhalen en roddels van Curaçao. Er was geen speld meer tussen te krijgen en er viel geen moment stilte. Zo nu en dan namen we een duik in de zee en zelfs dan met een hap zout in je mond was er weer van alles te bespreken.

Onze boeken die keurig in de tas zaten zijn tot op heden onaangeroerd gebleven. Op een goed moment las ik haar een blog voor die ik een hele tijd geleden geschreven had voor een andere website. Maar zoals dat bij ons gaat, gaat dat met een hoop bombarie, trommels en fluiten.

Met andere woorden: iedereen die wil, kan meegenieten van onze verhalen. Natuurlijk als wij hele delicate zaken willen bespreken, doen we dat op fluistertoon. Op zich wel grappig want op het moment dat wij op fluistertoon praten dan weet ook direct iedereen dat we dingen bespreken die niet voor derden zijn. Met als gevolg dat men extra goed zijn best doet om te horen wat wij fluisteren.

Nog schrijven

Afijn, ik vertel mijn zus dat ik toch al lang een blog had moeten schrijven voor FemNa40. Maar wegens gebrek aan tijd was het er nog niet van gekomen. Samen bespraken we de eventuele onderwerpen. Echter al snel waren wij weer afgeleid en hadden het alweer over andere totaal onbelangrijke zaken en bestelden maar weer een flesje wijn.

Al borrelend op mijn bedje, helemaal nooit meer aan FemNa40 gedacht, genoot ik van voornamelijk niks doen. Wel was het mij opgevallen dat er een dame naast ons lag die de hele dag haar boek aan het lezen was.
Jawel, zij wel. Maar verder totaal geen erg in haar gehad behalve dan dat ik wist dat zij een Nederlandse was.

Zo sloten mijn zus en ik met zonsondergang onze eerste dag samen af. Rozig en moe zijn we naar huis gegaan en vroeg onze krib ingedoken. De volgende dag weer de algemene mededeling dat ik nog een blog moest schrijven. Ja, vandaag ga ik deze schrijven, maar ook die dag kwamen er weer veel dingen tussen en wederom geen blog.

Een dag later was ik het gewoon vergeten. Oeps… sorry. De deadline was niet gehaald. Gisteren kreeg ik een Facebookbericht van een van de dames van de redactie van FemNa40 of ik toevallig afgelopen donderdag met een Nederlandse vrouw op het strand lag.

Mijn verbazing was groot... hoe weten zij dat nu? Nou dat was vrij simpel. De dame in kwestie die naast ons lag (je weet wel die met dat boek), had mij horen praten over mijn blog en jawel, dat ik die nog moest schrijven.
Ook ving ze op dat het over FemNa40 ging.

De tam tam deed zijn werk 9000 km verderop. De vrouw in kwestie bleek een vriendinnetje te zijn van een van de redactieleden van FemNa40. Ze durfde mij niet aan te spreken.

Hoe klein is de wereld dat op deze wijze mijn gesprek met mijn zus de redactie van FemNa40 bereikt in NL. Benieuwd wat deze dame nog meer opgevangen heeft... of laten we het daar maar niet over hebben.

Voor de dame in kwestie... Het was mij een waar genoegen om naast elkaar te liggen op het strand en de volgende keer mag je mij gewoon aanspreken hoor, drinken we gewoon samen een wijntje.

Cheers!