Toch nog steeds een gek idee dat ik in december buiten zit in een kort broekje en hemdje en mijn blog aan 't schrijven ben in een gezellige 27 graden.

Met het thuisfront wordt natuurlijk volop geappt en gevibert, zodat ik iedereen in NL op de hoogte kan brengen van mijn leven so far in de tropen.

Mijn leven so far... bevalt mij zo goed dat ik volgens mij nog nooit zo ontspannen ben geweest. Wat vind ik het heerlijk om hier te zijn. Ik vind elke dag een feestje en elke dag beschouw ik als een cadeautje. Als je mij vraagt of ik Nederland nu al mis, kan ik je vertellen dat ik Nederland voor geen meter mis. Er geen haar op mijn hoofd die er over nadenkt om terug te willen, ook niet voor heel even.

Ik maak 1 uitzondering

Echter er is 1 persoon waar ik a la minute een uitzondering voor maak. Waar ik morgen voor op het vliegtuig spring. 1 Persoon die mij zo aan het hart ligt, iemand waar ik zoveel van houd en al zo verschrikkelijk lang ken. Om precies te zijn vanaf mijn 14e, zij was toen 12. Samen groeiden we op. Samen ontdekten wij alle ups en downs van het leven.

Miriam behoort voor het volle 100 procent tot mijn familie. Zo hebben mijn ouders en zusjes mij plechtig moeten beloven zich over haar te ontfermen nu ik zo ver van haar vandaan ben. Helaas een kleine week voor mijn vertrek kreeg ik van haar slecht nieuws te horen.

Nieuws waar het kippenvel van op mijn armen stond en ik twee dagen lang van slag was en niet kon stoppen met huilen. Diagnose kanker. Weer kanker! Mind you, voor een derde keer kanker. Zo had ik ons afscheid niet voorgesteld.

Eigenlijk wist ik het al. Een klein stemmetje had het al gefluisterd in mijn oor. Zo’n stemmetje die je alleen maar hebt als je heel veel van iemand houdt en iemand erg goed kent.

Toch was ik in shock. Na Hodgkin, na borstkanker nu een sarcoom. Hoe ontzettend oneerlijk kan het leven zijn. Zij is een vrouw die in en in goed is. Die zo’n fijne man heeft en zo volop in het leven staat. Het leven is niet fair. Zij verdient alleen maar het beste van het beste.

Dus ja, voor haar stap ik morgen op het vliegtuig, om haar hand vast te houden als ze het moeilijk heeft, om haar te troosten als ze bang is en om een schouder te geven als ze moet huilen. Ja... voor haar verlaat ik even het eiland als dat nodig is.

Nee, ik mis Nederland niet, maar ik mis haar wel, juist nu ik na 28 jaar niet in de buurt ben om haar bij te staan. Vandaag schreef ze mij dat ze hoopt in mei naar Curaçao te komen. Haar ongekende optimisme geeft hoop en hoop doet leven.

In mei haal ik haar en haar man op van het vliegveld. Met een grote fles champagne, ervan uitgaande dat zij ook dit weer kan verslaan. Tot die tijd ben ik in gedachte bij haar en hoop ik dat ik positieve vibes haar kant op kan denken.