Het zal ergens halverwege mei geweest zijn, dat ik bij mijn vriendin was en haar kinderen druk bezig waren oranje en rood/wit/blauwe armbandjes te "punniken".
Ze moesten er 40 maken voor het verjaardagsfeest van hun vader, die altijd erg optimistisch is ten opzichte van onze voetballende jongens ( en terecht zo is gebleken, maar daar is al zoveel over geschreven dat ik jullie hier niet ook nog wil bestoken. ..)
Ik zat met verbazing te kijken hoe snel en leuk de Kids deze armbandjes maakten. Het meisje van 8, de jongen van 11 en de oudste dochter van 13 waren fanatiek bezig, want ze kregen 1 euro per bandje. Toen ik thuiskwam vertelde ik Merel wat ik gezien had, waarop ze zei: "zie je wel mama, dat zijn nu Loombandje. Ik heb je toch gezegd dat dat een nieuwe rage is. Iedereen doet het. Ik wil het ook graag voor mijn verjaardag"
Het echte werk
In no-time had Merel een hele verzameling gekleurde elastiekjes en begon ook driftig armbandjes te maken. De hele familie werd voorzien van armbandjes, zelfs alle heren lopen inmiddels met zo'n elastieken bandje. Nu ik goed oplet, zie ik een heleboel heren met dergelijke bandjes lopen, zelfs Arjen Robben had er eentje om.
De lol van de armbandjes ging ervan af. Er moest nu een groter rek komen, waarop het echte werk kon beginnen. Gewapend met ipad, een doos vol kleurige elastiekjes en een haakpen begon Merel voorzichtig aan een "ijsje", daarna werd het een "aapje", " een voetballertje" en nog heel veel meer. Met het allergrootste geduld legde een mevrouw op You Tube uit welk bandje je over welk bandje moest haken.
Memories
Hoe anders was het in mijn jeugd. Mijn oma was een zeer fanatieke handwerkster. Altijd at ze te breien, te haken of te borduren. Ik kon niet wachten totdat ik groot genoeg was om ook iets te maken. Rond mijn tiende leerde mijn oma mij breien en later volgde haken. Oma deed het 1x voor, dan deden we het samen tegelijk en daarna moest ik het maar weten. Ik kreeg een knot wol met een haaknaald en kon beginnen. Hele spreien, lampenkapjes, gordijntjes, tassen, gilletjes heb ik gehaakt tot ik het druk kreeg met een carrière en de haaknaalden in de hoek gooiden.
Zo nu en dan kribbelde het even, vooral tijdens vakanties, en begon ik vol goede moed aan iets, wat ik vervolgens nooit meer afmaakte als ik eenmaal thuis was.
De laatste jaren zag ik steeds meer gehaakte tassen, beddenspreien, sjaals en wat nog meer. Elke keer dacht ik bij mezelf " Tja, dat heb ik ook gemaakt, of dat deed oma veel beter of mooier". Mijn oma zat ook altijd rond zakdoeken kanten randjes te maken. Ze was een waar genie op handwerkgebied. Inmiddels zijn er een aantal commerciële dames opgestaan en hebben boeken vol geschreven over het moderne handwerken. Blijkbaar is de tijd er nu weer rijp voor.
Ik ben aangestoken
Afgelopen week was Merel zo lekker bezig met de "nieuwe" manier van handwerken, dat ik vanzelf werd aangestoken. Bij een boekenafdeling in een warenhuis zag ik een boek liggen, waarin patronen stonden en mijn oog viel op een kussen met roosjes. Iets wat ik nog nooit gemaakt had en ook niet helemaal wist hoe ik die roosjes moest maken. Ik kon het niet meer aan oma of mijn moeder (ook geen onverdienstelijke handwerkster) vragen, want ze zijn er niet meer, dus kocht ik het boek.
Tijdens de kwart-finales zat ik lekker op mijn gemakje te haken en Willibrord keek zijn ogen uit. Hij had mij dit nog nooit zien doen en genoot helemaal van het huiselijk tafereeltje wat hij zag. Merel hakend aan d'r Loom creaties en ik aan een proeflapje voor een kussen. Hij wilde het proeflapje zelfs hebben voor op zijn nachtkastje, de lieverd!
Inmiddels ben ik begonnen aan het rozenkussen en in gedachten beleef ik weer mijn vele mooi momenten met oma, want dat roept haken bij mij op.
Waar de Loom-rage al niet toe kan leiden....
