Heb jij die gedachte ook zo af en toe?
Nou bij mij komt hij regelmatig op, vooral in een drukke periode.
Afgelopen zaterdagmorgen was het nog de vraag of ik 's middags naar mijn vriend zou doorrijden. We kennen elkaar niet zo heel lang en het is natuurlijk allemaal nog wat spannend.
Omdat hij die week ziek was geweest, hield hij een slag om de arm en zou mij bellen zodra ik terug was van het sporten.
Drukke werkzaamheden
Ik had een hele drukke week achter de rug. Vorig weekend naar mijn moeder, gezellig winkelen in mijn oude woonplaats en daar blijven slapen. De avonden daarna vanuit mijn werk sporten, wasjes draaien, strijken en mijn tas weer pakken, want mijn zus/collega en ik gingen enkele dagen naar een beurs in Duitsland.
Op een beurs is het warm, dus geen warme blazer. Op welke laarzen kan ik de hele dag lopen? 's Avonds gaan we nátuurlijk uit. Ik denk dat ik die bruine blouse de eerste avond aandoe met bruine laarzen en de tweede avond in het zwart met zwarte laarsjes.
Je begrijpt het. We kwamen met behoorlijke tassen bij de hotelreceptie aangezeuld en dan nog enkele losse tasjes met onze laarzen. Wel een beetje genant. Zien we daar enkele mannen, die ook van de beurs kwamen (herkenbaar aan de badge) met slechts een klein tasje in hun hand! Hoe kan dit?! Hoe doen die mannen dat toch?
Met zere tenen en een tevreden gevoel, vrijdagmiddag nog door naar een netwerkborrel in Amsterdam en daarna viel ik, op mijn bank, diep in slaap en heb ik de tweede helft van de Voice Kids gemist.
Terug naar zaterdagmorgen
Toen ik dus terugreed van de fitness en over één van mijn kuiten wreef, schrok ik wel. Hij voelde aan als prikkeldraad. Snotverdikkie! Dit betekende niet alleen douchen en haren wassen, maar ook nog aan de slag met een scheermes. Maar ja, natuurlijk niet alleen mijn kuiten en oksels, ook nog de wat minder makkelijk te bereiken plaats.
Jeetje wat heb ik hier altijd een hekel aan. Ik zou dan willen dat ik een slangenmens was. Af en toe schiet de kramp in mijn nek en als je het te snel wil doen dan schuren die wondjes nog de hele dag door.
Oh en mijn hielen! De laatste weken totaal niet aan gedacht. Als ik hier niets aan doe, haal ik zíjn benen open. Van sokken aan in bed, zal hij zeker niet gecharmeerd zijn. En in welke staat verkeren mijn wenkbrauwen en nagels eigenlijk? Zo even goed met daglicht kijken of ik geen lange donkere haren op mijn kin heb. Ik voel trouwens wel een paar stoppels. Stress!
Hoe ga dit redden, ik moet opschieten. Over 2 uur heb ik met een vriendin bij het Amsterdamse bos afgesproken om een lange wandeling te maken en gezellig bij te kletsen in Amstel 1890. Het is de bedoeling dat ik daarna doorrijd naar hem en ik moet ook nog wat spullen pakken. Denk na, verspil geen tijd. Wat ga ik aan trekken en wat neem ik dan mee voor morgen. Heb ik dat leuke setje nou gewassen?
Verlossend telefoontje
Zou een man zich überhaupt bewust zijn, wat wij vrouwen allemaal overhoop halen om er zo verzorgd uit te zien? 'Wat ben je dan aan het doen', vraagt hij als hij me wel eens 's avonds belt omdat hij onverwacht langs wil komen en ik hem vraag vooral langzaam te rijden.
Haha, jíj begrijpt het natuurlijk wel. Ik schiet dan in de hoogste versnelling. Bedden gladtrekken, rondslingerende spullen opruimen of gewoon in de kast mikken, een sprong onder de douche, optutten en iets anders aantrekken. Want natuurlijk loop ik, als ik alleen ben, lekker in een joggingbroek rond. En als hij dan aanbelt, doe ik heel relaxed en nonchalant de deur open in de hoop, dat er geen zweetdruppels op mijn voorhoofd staan.
Maar wat maak ík me druk! Hij loopt nog steeds in dezelfde kleren rond die hij 's morgens heeft aangedaan. Heeft hij dan niet eens gedoucht toen hij naar mij toekwam? Toch wel zijn tanden gepoetst, mag ik hopen!
Zijn telefoontje doorbreekt mijn spanning... hij voelt zich nog niet goed en duikt de rest van de dag zijn bed in en we kijken morgen wel. Wat een opluchting. Opeens heb ik zeeën van tijd!
