Het is ´The Story of my life`, ik bedoel loslaten. Hoe doe je dat loslaten. Ik ben er al redelijk goed in, al zeg ik het zelf. Ik heb het kunnen werken los kunnen laten, autorijden, hardlopen, fietsen. Heb ik allemaal al losgelaten.
Loslaten
Alhoewel, hierin had ik geen keuze, mijn lichaam stelde mij voor een voldongen feit. Hoe klote het ook is, deze ´normale´ dingen loslaten is me uiteindelijk gelukt en viel nog mee ook. Als je kunt kiezen tussen verbeteren of verbitteren is de keuze snel gemaakt.
Het loslaten van mijn kinderen is van een hele andere orde. Hierin ben ik nog niet zo goed. Ik weet gewoon niet hoe ik dit moet doen. Het lijkt zo leuk dat ik op de site van de Middelbare School van mijn zoon zijn cijfers kan zien. Totdat je daar, in stralend rood, een 1 ziet staan voor een werkstuk dat hij in had moeten leveren. Of een 4 voor Frans. Hoe kan ik een kind loslaten dat in plaats van huiswerk maken liever aan het gamen slaat en vastgeplakt zit aan zijn Ipod.
Herkenbaar
Gelukkig ben ik niet de enige. In de Volkskrant stond onlangs een heel artikel over moeders en hun kinderen in de brugklas. Zo ontzettend herkenbaar. Zo heeft mijn zoon een projectweek. Als ik hem vraag wat er dan op het programma staat antwoordt hij: ´projecten´. Als ik dan vraag wat voor projecten dat dan zijn, antwoord hij: ´nou, gewoon dingen´. Verder vragen heeft geen zin meer. Hij snapt gewoon niet, en baalt er stevig van, dat ik, als zijn moeder zijnde, gewoon geïnteresseerd, of zeg maar, nieuwsgierig ben naar wat er op school gebeurd.
In datzelfde artikel in Volkskrant zei een vader tegen zijn worstelende vrouw, ´het wordt tijd dat je hem eens uit die draagdoek haalt.´ Hoe doen die vaders dat, de vader van mijn zoon incluis. Missen die vaders een ´zorg gen´ dat wij vrouwen wel hebben.
Roze wolk
Als je kinderen krijgt en nog op de roze wolk zit, en ziet hoe die schattige baby´s veranderen in nog schattigere dreumesen, peuters en kleuters lijkt de echte pubertijd nog ver weg. Je maakte je druk om tandjes die doorkomen, luieruitslag, de peuterpubertijd. Was verheugd over de eerste stapje, de eerste tekeningen, de eerste woordjes. En later, was nog heel ver weg.
Nu is het later, de gebroken nachten zijn al lang vergeten en moet ik echt gaan leren loslaten, mijn kinderen uit de draagzak halen.
Over nog later, wil ik nu nog liever niet denken. Als de kids gaan stappen en Pa of Ma weer gebroken nachten krijgen als ze diezelfde lieve baby’s van vroeger weer bij een disco op moeten halen of nog niet weten of ze überhaupt thuisgekomen zijn.
Kijk, dat is pas later. Nu nog even niet.
Om mijn kinderen niet alleen negatief af te schilderen: gelukkig zijn ze wel goed in Multi- Tasken, The Voice kijken en tegelijkertijd gamen op hun tablet of Ipod, geen probleem. Dat multitasken, waar wij vrouwen zo goed in schijnen te zijn, lukt mij door de MS dan weer niet meer.
