Hij komt, hij komt, hij komt de goede Sint en inmiddels is hij Nederland binnengevaren.
Toch wel jammer dat mijn kinderen van hun geloof zijn gevallen.
Vertederd denk ik terug aan die goeie ouwe tijd, de tijd van het geloven (en van het voorliegen).
De echte Sinterklaas (zonder bril)
Ik kwam gisteren het overbuurjongetje tegen. Op de fiets, met zijn vader, moeder en zusje, op weg naar de intocht.
Hij was verkleed als Sinterklaas, zusje als een Pietje.
Ik zei tegen hem: ‘dag Sinterklaas, wat fijn dat u in Nederland bent.' ‘Oh, maar ik ben niet echt hoor, ik ben verkleed!’ ‘Ga je dan nu naar de echte Sinterklaas kijken?’ vroeg ik.
‘Ja, zei hij, maar het is wel raar, want vorig jaar had hij nog een bril op en dit jaar niet meer.' Ik antwoordde dat hij vast naar de ogendokter was geweest. Ja, dat dacht hij ook wel.
Sinterklaasjournaal
Er kwamen weer allerlei herinneringen boven, van vroeger. Jongste (brugklas) wil toch nog wel een keertje naar het Sinterklaasjournaal kijken. Jeugdsentiment van een 12-jarige.
Nou, ik kijk graag mee naar Diewertje. Wat was het toch altijd spannend. Is de Sint op tijd, komen de pakjes op tijd, is het paard niet ziek?
We kletsen aan tafel wat verder. Ik vroeg aan oudste en jongste of zij nog herinneringen hadden aan de tijd van toen.
Mijn oudste wist nog wel dat hij mijn jongste had uitgelegd dat Sint en Piet de sleutels hebben van alle huizen.
De jongste snapte niet hoe Sint en Piet toch binnenkwamen. Jongste (toen nog) tevreden met het antwoord, de oudste trots dat hij degene was die het mocht vertellen en ik blij dat oudste het grote geheim voor zijn zusje nog geheim hield.
Gedisst
Tot zover de mooie verhalen. Nu werd ik hard gedisst. ‘Waarom kregen wij maar 2x per week iets in onze schoen?’
‘Waarom kregen wij alleen maar pepernoten of kleine cadeautjes in onze schoen?' ‘Waarom aten wij in de week na Sinterklaas alleen maar wortels?’ 'Waarom kregen wij altijd van die briefjes in onze schoen: ‘jongste heeft haar bordje niet leeggegeten’, oudste heeft jongste geduwd’, etc.
Tja, het waren zulke makkelijke opvoedtijden. Sint en Piet deden het werk. Ik was daarentegen stom verbaasd dat ze dit allemaal onthouden hebben. Zo klein als ze waren.
Ik hoop niet dat ik hun jeugdherinneringen vergald heb. Ik ga dat later met mijn eventuele kleinkinderen goedmaken.
Die krijgen alleen maar lieve briefjes, echte cadeautjes en veel chocola. En dan met hen samen het Sinterklaasjournaal kijken,
ik kan er nu al van genieten.
Laatste keer en dan met Kerst
En natuurlijk vieren we ook dit jaar Sinterklaas, met surprises maken. Daar ben ik nooit zo goed in, die mislukken altijd; daardoor weten ze direct wie dat bouwval gemaakt heeft.
Laat mij maar gedichten maken, pagina’s lang, schrijven gaat me beter af. Maar juist daar verraadde ik mijzelf altijd. Ze trappen daar allang niet meer in.
‘Nee hè, niet weer zo’n lang, saai opvoedgedicht van mam’. Ook manlief moest er altijd aan geloven. Volgend jaar dan toch maar cadeautjes met Kerst. Ben ik van het surprises maken af en zij van mijn gedichten.
