Richard is inmiddels 50 geworden en met een geweldig feest hebben we kunnen genieten van het feit dat hij gewoonweg kerngezond is!

Hoe raar blijft het feit dat toch, iedere dag, er een moment is dat je terugdenkt aan zijn ziekteproces, op welke manier dan ook.

Een van de redenen is dat hij nu nog steeds kaal is. Hij was in het bezit van een prachtige hoeveelheid dik zwart enigszins krullend haar. Ze zeggen altijd tijdens chemo kaal en daarna krijg je prachtig haar terug. Het is denk ik wel leeftijdsafhankelijk, dat heb ik alleen nog nooit ergens gelezen!

Na de 1e chemobehandeling kreeg ik toch echt het gevoel alsof we in de verkeerde film zaten.
Chemo, halloho! Na de bijwerkingen van de 1e behandeling ben ik hem toch maar gaan brengen, dat wilde hij ook wel. Want je weet maar nooit hoe deze behandeling zal verlopen. 

Wederom zat hij in die hele grote luxe stoel met infuus in zijn arm, de grootste lol te hebben met zijn mede ‘strijders voor het leven’. Vol energie het ziekenhuis in, vol energie er ook weer uit! So far so good.

Van de 1e behandeling had hij geleerd dat hij, buiten andere medicatie, ook Ibuprofen te gebruiken voordat hij de injectie kreeg. De behandeltrajecten blijven hetzelfde, maar door de Ibuprofen kon hij de pijn goed onder controle houden en had hij buiten wat last van zijn 2 ‘zwakkere plekken’ in de onderrug en nek geen ‘last’.

Gaandeweg in het behandeltraject komt de vraag: wanneer zou zijn haar gaan uitvallen? Je weet dat het moment gaat komen en toch…

Een paar dagen na de 2e chemo begon het. Hij was Emma naar bed aan het brengen en een boekje aan het voorlezen. Ik keek even om de hoek en ja hoor daar was het moment gekomen. Alsof de hond in de rui was en bij haar in bed had gelegen, zoveel haar lag er.

Ik zie nog het koppie van Emma, mij aankijkend en weer naar het haar toen naar Richard en weer naar mij.

De haaruitval gaat niet geleidelijk zeg maar, het valt echt met bossen eraf, echt hele plukken. Eigenlijk wil je het geleidelijk laten verlopen, dat hij er even aan kan wennen. Maar bij zelfs een lichte aanraking had je letterlijk plukken haar in je hand.

Dus het moment was daar en ja, weer sta je met een brok in je keel. Wat doet dat met hem? Het moet toch raar zijn als je ineens geen haar meer hebt? De confrontatie was daar, dat je dus echt een kankerpatiënt bent…

Het haar wat er nog opzat, werd zo snel dun. Dus kwam daar het moment dat de cadeau gegeven tondeuse uit de kast werd gehaald!

Met knikkende knieën heb ik gekeken hoe Emma het haar eraf heeft gehaald, dat wilde zij graag doen voor papa! Met die mooie kleine handjes wrijft ze liefdevol over zijn hoofd, als laatste een zoen.

Wat een mooi, liefdevol, bijzonder en oh zo vreemd moment.

Wordt vervolgd...