In september 2008, 7 jaar geleden, moesten we afscheid nemen van Twister, onze kater.
Slechts 1,5 jaar, als kitten gekregen en aangereden door een auto.
Het verdriet was groot. Ik heb mijn zoon nog nooit zo hartverscheurend zien huilen. Een nieuwe kat moest er natuurlijk komen. Mijn dochter wilde per se een rode kat uit het asiel. Het was een dame, zo van de straat. Schuchter en broodmager. We dachten allebei: 'dit is haar'.
Ik kan me de moeizame start met Nala nog goed herinneren. Het asiel waarschuwde ons dat Nala geen schootkat was. We waren vastberaden om er alles aan doen om Nala een goed tehuis te geven. Ze was graatmager, angstig en verhaarde extreem.
Na thuiskomst vanuit het asiel vluchtte ze naar de garderobekast. Daar heeft ze zes weken gezeten. Na die weken verruilde ze de kast voor een plek achter een schot op zolder. Ze liet zich schaars zien.
Als er een deur werd dichtgetrokken of de stofzuiger tevoorschijn werd gehaald, nam ze een spurt en verdween weer. Na twee maanden twijfelden we of we hier wel mee door moesten gaan. We gaven de moed niet op en verwendde Nala met alles wat ze maar lekker vond, zoals gekookte vis. Na een half jaar zat er zowaar progressie in.
Bij het wakker worden kwam ze voorzichtig naar je toe en rende dan snel weer weg. De eerste overwinning was daar. Na ruim drie kwart jaar liet ze zich oppakken, maar rukte zich vervolgens weer los om wederom te verdwijnen.
Soms begon ze spontaan te spinnen en kreeg je daarna weer een haal. Nu zeven jaar later: Nala is twee keer zo dik, komt vrolijk naar je toe als je ’s ochtends beneden komt en ligt als een koningin in haar mandje.
Een schootkat is het nog steeds niet.. maar een leven zonder Nala kunnen we ons niet meer voorstellen.
She is ours...
