Zonder Ollie had Ko niet bestaan...
Ik huur een appartement in Spanje voor een aantal maanden, om in rust te kunnen schrijven.
De omgeving is prachtig, omringd door de schoonheid van robuuste bergen. Het complex wordt gerund door een Hollands koppel.
Om mijn hoofd op orde te houden, wandel ik dagelijks door de bergen, naar het enige dorp in de wijde omgeving, een zware klim van 45 minuten. Bij de plaatselijke bodega drink ik een kop koffie en bij de buurtsuper haal ik mijn boodschappen, om daarna rustig aan terug te wandelen; wat vele malen leuker is! De lokale bevolking knikt beleefd en ik knik terug. Een gesprek gaat moeizaam, ze moeten nog even aan me wennen.
Samen wandelen
Op het complex loopt een bruine hond, een aangelopen zwerver. Zijn naam is Ollie. Hij is half groot en zijn staart is niet meer dan een klein stompie. Ollie is geen leader of the pack... Zodra er een andere hond in zijn buurt komt, gaat hij languit liggen. Met mensen heeft hij geen problemen. Hij veroverd iedereen met zijn groene ogen;
de lekkere hapjes vliegen hem om de oren.
Op een ochtend vraagt de eigenares van het appartementencomplex of ik Ollie mee wil nemen op mijn dagelijkse wandeling. Ze hebben weinig tijd voor het aangelopen zwervertje, vanwege de werkzaamheden. Ik vind het een goed idee. Vanaf die dag loopt Ollie met mij mee. Op zijn hoofd heeft hij een witte Hare Krishna streep. Ik noem hem soms Hare Hare...
Ollie loopt naast me, jaagt achter krekels aan en als ik uitrust van het klimmen, zit hij met zijn kop op mijn schoot. Ik praat tegen hem. Het is meer een eenmans dialoog. Ik zeg keer op keer hetzelfde: ´Zit je lekker te zitten Ol, loop je lekker te lopen Ol? Ja he, Ollie, je loopt lekker te lopen he?´
Het is geweldig om te zien hoe Ollie geniet van onze dagelijkse wandeling. Ik voel me een beetje Joe, de eigenaar van de hond Lassie (Lassie come home). Als ik geen zin heb om de klim maken, is het Ollie die voor mijn deur wacht en mij de motivatie geeft om wél te gaan. Naarmate de tijd verstrijkt wordt hij elke dag meer een maatje. Voor het eerst ervaar ik een bijzondere vriendschap tussen hond en mens.
Ollie wordt ziek
Na drie maanden krijgt Ollie diarree, hij wordt mager en verliest langzaamaan zijn vacht. Ik geef het aan bij het hardwerkende koppel van het appartementencomplex. Ze proberen een wormenkuur en ik bereid een hondendieet voor Ollie. Ondanks de goede zorgen wordt hij magerder. Zijn enthousiasme om te wandelen blijft.
Naarmate de tijd verstrijkt, word ik bezorgt en ben bang dat hij echt ziek is... Hij is precies het type hond dat ik zoek voor de bus die ik ga kopen. Na overleg met het koppel ga ik met Ollie naar de dierenarts. Ik betaal de rekening en als Ollie geneest, is hij van mij.
Een antibiotica kuur, een pilletje hier en een kuurtje daar, niets helpt. Ollie wordt zieker en zieker. Hij kan het niet meer opbrengen om met mij mee te wandelen. Hij blijft bij het complex liggen. Op kerstavond komt Ollie op mijn schoot zitten, hij legt zijn kop in mijn nek. Ik wieg zijn zieke magere lijf. `Geef niet op Ol,´ fluister ik, met een brok in mijn keel.´Ga met mij mee de wijde wereld in...´ Zijn neus voelt droog. Na tien minuten stapt hij van mijn schoot af, de bergen in.
Samen voor de open haard
Vanuit mijn appartement zie ik Ollie door de bergen kruipen. We proberen hem te pakken. Hij laat het niet toe. Een paar dagen later vind ik Ollie halfdood langs de weg. Ik kan het niet over mijn hart krijgen om hem te laten sterven; zo op straat. Ik pak hem op en neem hem mee naar mijn appartement. We hebben de hele nacht samen voor de open haard gelegen en afscheid genomen. De volgende ochtend liet ik hem inslapen.
Een nest met drie puppy´s
De volgende dag komen er gasten met honden. Eén van de honden vindt een nest met drie puppy's van om en nabij de drie weken. Een wit hondje, een hondje met lang haar en krullen en een klein bruin hondje met een wit streepje op zijn hoofd.
Ik weet niet wat ik zie! Het is een kopie van Ollie. Ik weet zeker dat dit hondje zijn zoon is. We geven extra voeding aan de puppy's. De moeder is een broodmagere zwerfhond die niet te benaderen is. Ook voor haar zetten we eten neer.
Ko, 3 weken oud
Cadeau van Ollie
Kort samengevat heb ik dat bruine hondje, die ik Ko´tje noemde, als pup meegenomen naar Portugal, in een klein tasje. Hij voelde als een cadeau van Ollie. En nu is hij al weken spoorloos! Ik ben verdrietig, omdat ik mij zo alle Jezus alleen voel. Ik ben boos omdat Ko een cadeau van Ollie was. Na zes weken rouw ben ik het spuugzat. Het leven is vele malen leuker met een hond.
Zo´n soort hond!
Het is zaterdag. Besluitvol ga ik naar het strand in het vissersdorpje vlakbij mijn huis. Ik ga niet naar huis zonder een hond! Het kan mij niet schelen welke. Stel dat Ko alsnog thuis komt, heb ik er twee, ook goed! Ik ga in het zand zitten, leg mijn Peruaanse tas naast me neer en wacht onverstoorbaar; als een Indiaan.
Na drie kwartier zie ik een beige hond rennen langs de kustlijn. Het is een vrouwtje, iets groter dan Ko. Ze rent gestroomlijnd. Prachtig! Ik volg haar met mijn ogen. Zo´n soort hond zoek ik. Aan de vergrote tepels te zien, denk ik dat ze een nest heeft gehad.
Ik loop naar de eigenaar en vraag of zijn hond pups heeft. Mijn vermoeden klopt. Drie maanden geleden heeft ze er elf geworpen. ´Heb je nog pups over,´ vraag ik hoopvol. Hij vertelt dat hij nog twee vrouwtjes en één mannetje heeft. Ik kan er één uitzoeken. We maken een afspraak voor de volgende dag.
Wordt vervolgd...
