Exact vandaag over één week is de grote dag.
De dag waarop ik Nederland voorgoed verlaat.
Om de tweede helft van mijn leven door te brengen op, voor mij het prachtige eiland Dushi Korsou,
ofwel Curaçao. 

We hebben daar een prachtig tropenonderkomen met een geweldig stuk grond vol met palmbomen en andere tropische bomen, planten en bloemen. Een huis dat lacht!

Het heeft enige tijd geduurd voordat wij met zijn allen deze beslissing genomen hadden. Na vele overwegingen, slapeloze nachten, de voordelen en de nadelen besproken te hebben, besloten wij om als gezin hier alles achter te laten. Dit zijn heftige stappen en ongelooflijk veel geregel. Zowel in Nederland als op Curaçao.

En dan is daar het moment.. dat ik mij erg bewust ben van alles wat ik voor een laatste keer doe. De laatste keer herfst, de laatste keer een bezoek brengen aan 't graf van mijn omaatje een laatste keer voor zoveel dingen.
Het is natuurlijk niet dat ik nooit meer in Nederland kom maar het is een proces van bewustwording. Dus merk ik de laatste weken elk detail op.

Paniek

De paniek slaat toe in mijn hoofd. Ik voel emigreren 24/7 in mijn buik. Mijn huis lijkt op een warzone met alles wat ingepakt moet worden, werklui die mijn huis opknappen. De hond die onrustig is. Daarnaast ook nog een puber van 13 die zijn oude vertrouwde school en zijn maatjes gedag moet zeggen.

De afgelopen weken heb ik dan ook stap voor stap afscheid genomen van mijn vriendinnen. Onlangs had ik een etentje met een lieve vriendin, Floortje. Al jaren lang een goede vriendin in voor- en tegenspoed. Samen hebben we dingen gedaan die het daglicht niet kunnen verdragen, samen hebben we gerouwd om een gezamenlijke vriendin die overleed, samen hebben we gelachen en samen hebben we lief en leed dus gedeeld.

Uit eten

Ik had mij erg verheugd op ons etentje. Strak in de lak, dikke vette klodders make-up op, om mijn vermoeide (verhuis)gezicht achter te verbergen, stapte ik in de auto om met haar een hapje te eten in mijn favoriete vriendinnen restaurant in Hilversum.

Heel bewust dus onderweg. Radio aan in de auto en jawel daar gebeurde het bij een simpel liedje van good old Ilse DeLange. Tranen stroomde over mijn gezicht, ik huilde, ik huilde en ik brak.

Cross the Bering strait
to a foreign land
I took to the sky just like I planned
Left my old life behind
there in the ice and snow

Now here I'm dancing' with the moon

spinning out of control
never be the same again
cause there's a place under the horizon
where it hardly ever rains
the sun is always shining
freedom is its name
Flying Solo

Het was het ultieme besef dat ik op mijn 42ste een grote stap neem, met de nodige gevolgen. Het gedag zeggen van de mensen waar ik zoveel van hou. Zo ook van mijn lieve vriendin. Snotterend kwam ik het restaurant in. Bestelde een flinke bel wijn en haalde diep adem en daar wandelde de altijd charmante Floor binnen.

Ze vloog me in mijn armen en ook zij moest heel hard brullen. Zoals ze heel mooi zei: 'De dag waarop je mij vertelde dat je zou vertrekken, is de dag geweest waarin ik je niet meer voor granted nam. Altijd wist ik dat je er zou zijn op een belletje van mij vandaan.

Al spraken we elkaar een tijd niet, altijd wist ik dat ik naar je toe kon rijden wanneer ik daar zin in had. Nu kan dat allemaal niet meer. Nu moet ik 10 uur in een vliegtuig. Maar ik kom bij je langs,' zei ze nog snikkend door haar tranen heen.

Cadeautje

Toen gaf ze me een cadeautje, een kleine Boeddha, ze haalde het uit haar portemonnee . Met grote verbazing keek ik haar aan en dacht, dit kan niet waar zijn. Ik deed hetzelfde, pakte mijn portemonnee en haalde er 3 feng shui muntjes uit, ook voor geluk.

Twee zielen 1 gedachte. We hebben onze geluksamuletjes omgewisseld. Twee vriendinnen, alle twee in tranen en alle twee hetzelfde cadeautje zonder het van elkaar te weten.

Afscheid

Afscheid namen we op de parkeerplaats, weer huilde ik in de auto. Maar nu van dankbaarheid dat ik zo’n lieve vriendin heb. Ja, emigreren doet pijn. Ik vrees voor het afscheid wat nog moet komen. Even snel denk ik dat ik beter met stille trom kan vertrekken, dat scheelt heel, heel veel tranen.