Mijn hoofd zit zo vol!

Mensen zeggen wel eens dat ik een kort lontje heb.

Dat komt met name voor als mijn hoofd erg vol is.

Als je de laatste tijd mijn verhalen hebt gelezen dan heb je er misschien een beeld bij. En niet dat mijn hoofd nu leeg is. Dat is denk in niet voor mij weggelegd. Wel lukt het mij, door alles op te schrijven, mijn hoofd te ordenen en alles een plekje te geven.

Nu kun je denken, daar heb je de afgelopen jaren toch wel tijd voor gehad? Misschien wel, ik heb er alleen de tijd niet voor genomen. Deze twee verschillende dingen worden nog weleens door elkaar gehaald.

Want als je tijd hebt, wil het niet zeggen dat je het doet. En als je geen tijd hebt, wil het niet zeggen dat je prioriteiten juist gerangschikt zijn. Ik heb thuis een levend voorbeeld rondlopen, mijn zoon heeft het soms heel druk en soms niet, het heeft in beide gevallen nooit met school te maken!

Zo komt het wel eens voor dat ik druk bezig ben. Ik ben uiteindelijk moeder van 2 gave pubers, manage het huishouden, ben een vrouw van een leuke man, heb een sociaal netwerk wat een achterstallig onderhoud heeft opgelopen van een jaartje of 5 en probeer het bedrijf stabiliteit te geven.

Ik kan je verzekeren dat dit een soort van dubbel full-time baan is. Vroeger en dan praat ik over een paar jaar geleden, kwam het nog weleens voor dat ik met een vriendin naar de film ging, dat ik etentjes organiseerde met vrienden, dat we uitgebreide Bring Your Own BBQ’s organiseerden in onze veels te grote tuin (die ook de nodige aandacht wil), deed ik ook nog wat aan sport en ging ik met de kids naar een pretpark met vriendinnen dus had ik nog iets van een sociaal leven.

Geleidelijk aan is dit door mijn vingers geglipt en is alles in het teken van mijn gezin en het bedrijf. Tijd voor mijzelf bleef niet echt over, ik heb het mij laten afnemen, het sluipt er heel geleidelijk in. Het wordt een nieuw patroon, een overlevingspatroon. Een systeem dat je ontwikkelt om maar de blijven doorgaan, rennen,
stilstaan is geen optie.

Het nummer van Herman van Veen: 'Opzij, opzij, opzij' komt heel dicht bij deze gemoedstoestand. De korte samenvatting is: je loopt rond als een kip zonder kop.

Ik heb het een tijdje gedaan en kan uit ruime ervaring delen dat het niet leuk is. En toch heeft mijn lichaam de keuze gemaakt dit te doen. Ervoor te gaan, mijn schouders eronder te gooien om alles wat we hadden niet zomaar los te laten. Om een toekomst neer te zetten voor de kinderen en onszelf. Het enige dat ik vergat,
was er ook juist NU te zijn.

Geleidelijk aan wordt het weer rustig, zijn de kinderen al weer even bezig met het nieuwe schooljaar
(een jaartje hoger want het was weer spannend voor de zomer) en zitten we midden in mijn favoriete seizoen de herfst. 

Zoetjesaan begint het tot mij door te dringen dat ik best kan luisteren naar mijn lichaam als het even stop zegt. Een lichaam dat soms gewoon moe is, thuis op de bank wil zitten en gewoon even niets doen.

Het blijft een uitdaging een stapje terug te nemen en stukje bij beetje gaat het me lukken om soms niets te doen. Mannen hebben 'the nothing box', iets wat wij vrouwen totaal niet in huis hebben en ik soms stinkend jaloers op kan zijn!

Om de boel de boel te laten, om me heen te kijken naar een ontploft huis, een stapel was en strijk, eten we minder verantwoord omdat dat nu eenmaal sneller gaat en laat ik zelfs de mailbox met rust als het weekend is.

Eckhardt Tolle schreef het al jaren geleden: 'de kracht van het nu'. Soms kwam ik tot bladzijde 42, een jaar later tot bladzijde 58. Ik heb het boek nog niet uit kunnen lezen, echter leef ik op dit moment best in het NU.

Wordt vervolgd…

Herman van Veen: Opzij, opzij, opzij