Ondanks dat ik al aardig wat jaren meeloop in het Gooi en al heel wat jaren basisschool en zelfs middelbare school achter de rug heb met twee kinderen van 20 en 12, blijf ook ik mij zo nu en dan verbazen over de bijzondere gang van zaken in ons dorp.

Wij kijken al lang niet meer op van de dikke auto’s die in dikke rijen geparkeerd staan op het schoolplein.

Uit elke auto stapt er ’s ochtends een uitstekend goed gekapte vrouw, met een lunchpakketje in haar handen met prachtig gelakte nagels, die haar kroost liefdevol naar de klas brengt.

Of de nanny, die standaard komt aanfietsen met een bakfiets als haar werkgever geen tijd heeft om het kleine grut zelf naar school te brengen. Nee, daar kijken we niet van op. Wel is het mij gelukt om toch ergens van op te kijken.

Uitdelen

Het is elk jaar weer een uitdaging om de meest mooie traktaties te bedenken en wij willen vooral niet onderdoen voor elkaar. Daarom wordt er werkelijk waar van alles uit de kast gehaald om de mooiste traktaties de school in te krijgen. Dat deed mij onlangs denken aan mijn eigen lagere school en waar ik zelf vandaan kom. Niet eens zo gek ver van het Gooi vandaan.

Alleen gezond!

In mijn tijd en dan praat ik over begin jaren 80, was het op onze school alleen toegestaan om gezonde traktaties uit te delen. Mijn moeder die überhaupt al anti snoep was, was hier natuurlijk zeer verrukt over. Geen zoete rommel met gifgroene kleurtjes of zuurstok roze zuurstokjes meer.

Nee, wij moesten fruit uitdelen. Herken je deze nog? Snoep verstandig eet een appel! Dat hing op school, dat hing bij de tandarts, het hing nog net niet bij ons thuis op het toilet. Als een soort mantra werd het door onze strot geduwd... snoep verstandig eet een appel, snoep verstandig... en eet die verdomde appel!

Enig idee hoe lastig het was om die appel te eten met los zittende boventanden? Ik was zo’n kneusje met vlechten die ooit een hap nam en jawel mijn bovenste melktand werd met 1 hap in een appel bruut mijn mond uitgerukt. Dikke tranen en een bebloede appel. Nog heb ik iets tegen appels.

Tupperware manie

Dit was in dezelfde fase van de tupperware manie van mijn moeder. Toen mijn zus jarig was en zij moest uitdelen, was de traktatie natuurlijk niet zo uitbundig zoals ze nu zijn. Nee hoor, mijn zus mocht de klas rond met een hele grote tupperware bak met... jawel appels.

Ik zie haar nog lopen door de gangen van de school. Met één beweging gleed ze uit en alle appels vielen op de grijze marmoleum vloer in de lange gang van onze lagere school. Vanwege de gezellige relatie die ik met haar had, wilde ik heel hard lachen, de wel bekende lekker puh!

Ondanks alles vond ik haar zo zielig, dat ik haar hielp de appels van de grond te rapen en die in de spuuglelijke tupperware bak van mijn moeder te doen. Opmerkelijk was overigens wel dat wij appels moesten uitdelen, maar onze meesters en juffen een After Eight kregen. Het leven van een kind uit de jaren 80 ging niet over rozen en al zeker niet over appels.

Zus contra zus

Ik had in die tijd een soort haat liefde verhouding met mijn oudste zus en we trokken elkaars haren uit ons hoofd. Mijn zus spoot fictieve vlooienspray op zichzelf als ik voorbij liep en zij met haar vriendinnen stond te praten.

Ja, we vonden elkaar echt heel aardig. NOT! Ik was van de Madonna tijd, zij was van de Spandau Ballet groepering. Zij droeg een college shawl, ik moest hem dragen, maar verloor deze altijd expres.

Zij had een bobline, waardoor er altijd een stuk haar voor gezicht hing en in haar nek scheef groeide. Ik had punkhaar en prikte mijn eigen gaatjes in mijn oren. Ongelooflijk dat we nu anno 2013 nog geen dag zonder elkaar kunnen.

Koetjesrepen en roze koeken

Tijdens de lunchpauze op de middelbare school kon je hooguit twee dingen kopen. Een roze koek of een koetjesreep.
Brood nam je van huis mee. Mijn zus ruilde haar broodje kaas met haar vriendin, die in broodjes pindakaas deed.

Ik vergat mijn brood altijd, dus ik leefde op koetjesrepen en roze koeken. Nog heb ik een grote liefde voor die roze koeken. Onze moeder die dacht altijd dat ook ik het zelfgebakken brood at, zij had geen idee dat ik de lunchpakketjes 9 van de 10 keer niet in mijn pukkel stopte. Mijn moeder wist destijds wel meer niet.

Jong geleerd, oud gedaan

Inmiddels, zoveel jaren later, ben ik zelf moeder en is het helemaal goed gekomen. Ik prik geen gaatjes meer in mijn eigen oren en heb ook geen punkhaar meer. Ik heb mij helemaal aangepast aan het  het Gooi.

Mijn kinderen zijn hier geboren en kennen alleen het Gooi. Zoals mijn moeder ooit voor mij deed, smeer ik ook brood,
alleen niet zelfgebakken, maar heerlijke bollen van Tetteroo en leg daar een stuk fruit bij met flesjes versgeperste sinaasappelsap van de groentejuwelier.

Sushi dag op school!

Op een dag komt mijn jongste telg thuis, hij zit nu net een paar maanden in de brugklas, met de mededeling dat ik geen lunch hoef klaar te maken. Hij koopt zijn lunch wel op school. Enigszins argwanend vraag ik: waarom niet?

Met verbazing luister ik naar zijn reden. Het is morgen sushi dag op school! I’ll be damned! Sushi dag? Welkom in het Gooi op de middelbare school!

Daar heb je sushi dag en daar verblijven onze kinderen niet in een tent met werkweek, maar in een hotel. Daar hebben onze kinderen geen rugzak voor op kamp, maar koffers op wieltjes. Daar zijn onze kinderen wel gewoon onze kinderen en wij zijn trots op ze.

De goeie oude tijd

Ineens krijg ik heimwee naar de simpelheid van vroeger, waar we gewoon appels uitdeelden in een tupperware bak en waar wij gewoon in een tent sliepen als we op kamp gingen.

Ik besluit mijn moeder te bellen en ik vertel haar dat het sushi dag is op school. Haar reactie mag voor zich spreken.
Waarom verkopen ze geen appels op school, dat is veel beter voor ze. Ik glimlach en vertel haar dat ik van haar hou!