Na de chemokuur kwam er nog een ander proces: hormoontherapie.

De oncoloog is een slimme man.

Niet alleen qua verstandelijk vermogen, ook in zijn communicatie is hij een topper.

Stukje bij beetje vertelde hij wat Richard te wachten stond met betrekking tot de behandelingen. Als je alles van tevoren weet dan begin je er waarschijnlijk niet aan. Hij had tussen neus en lippen door het wel gehad over de hormoontherapie en als we ernaar vroegen zei hij heel netjes: dat komt later. 

Nu was het moment daar dat hij aan zijn volgende stap, de hormoonkuur, zou beginnen. Door de hormoongevoeligheid van de weggehaalde tumor was het dus noodzakelijk om de hormoonkuur te slikken.

Ok en hoe lang duurt dit kuurtje? (met in mijn achterhoofd een antibioticakuur van een paar weken).
Nee mevrouw, het is een kuur van 5 jaar! Eh… 5 jaar?!

En wat zijn de bijwerkingen, de gevolgen en meer van dat soort vragen? De lijst met bijwerking past niet op een A4-tje, de gevolgen weten ze niet omdat dit niet of nauwelijks bij mannen is onderzocht.

Zo mocht hij dus starten met het beroemde en beruchte pilletje genaamd Tamoxifen. Voor veel dames een heuse hel, neerslachtigheid, depressiviteit en meer van dat soort minder vrolijke dingen staan boven aan de lijst en een serieuze reden voor vrouwen om na een paar maanden met deze kuur te stoppen.

Als er geen onderzoek is gedaan, waarom ga je het dan wel slikken? Die vragen hebben we natuurlijk uitvoerig besproken en dan kom je toch tot de conclusie: stel dat ik het niet heb geslikt en het komt terug! Dan sla je jezelf toch gigantisch voor je hoofd?! Dus hij braaf aan de ‘pil’ gegaan.

'Samen in de overgang', hoe leuk is dat?

Samen opvliegers hebben, samen nukkig zijn, samen vreetbuien hebben, samen huilen om suffe dingen,
samen ruzie hebben met je inmiddels puberende kinderen, echt heel gezellig!

Een voordeel was wel weer dat hij doorhad wanneer de bloemen water moesten hebben, ik op mijn vingers werd getikt dat ik dus echt geen groene vingers heb. Dat wist iedereen al en het was een soort van irritatiepuntje ineens.

Of dat ik thuiskwam en er hard galmend door het huis Queen opstond met I want to break free, hij stofzuigend door het huis. Iets wat hij nooit zag, was stof of vuil en het al helemaal niet verzon dit op te ruimen onder het motto: de rommel ligt er morgen ook nog!

Nee, nu moest het allemaal wat netter. Of spontaan een was in de wasmachine, want poeh poeh, wat is de wasmand vol.

Een andere belangrijke bijwerking was dat zijn haar niet groeide. Ja, een klein beetje dan. Van dat vlashaar, wat baby’s hebben. Grappig is dat iedereen er wel aan wilde voelen. Iedereen wreef over zijn hoofd, wat hij wel weer erg prettig vond!

Wat het vreemde is en ik mij niet eerder had gerealiseerd, is dat het uitgevallen haar tijdens de chemo niet alleen je hoofdhaar is. Ook je wenkbrauwen, wimpers vallen weg en geeft een hele andere gezichtsuitdrukking.

En zij lichaamshaar, alles was weg! En hij had echt veel. Of veel haar mooi is of niet maakt niet uit, hij had serieus veel haar en dat heb ik al die jaren gezien en ineens was zo goed als alles weg.

En door de hormoonkuur bleef het zo goed als weg! Iets haar kwam dus terug, niet in verhouding staande met wat hij daarvoor had.

Een voordeel in de huidige tijd: een laserbehandeling voor ontharen is bij hem niet nodig. En zo heeft ieder nadeel ook een voordeel!

Wordt vervolgd…

Muziek van Paul de Leeuw