De herfst is weer begonnen en zo ook mijn cursus kunstschilderen. Vorig jaar had ik een keuze gemaakt, het was tijd voor een nieuwe uitdaging in mijn leven.

Zulke dingen gebeuren in je leven. Een kennis vertelt over haar zelfgemaakte schilderijen en haar cursuslocatie. Daar zou ook een expositie komen, die ik heb bezocht en ik was er diep van onder de indruk.

Een oprijlaan, een kasteeltje, prachtige tuinen en een verscheidenheid aan kunst van de cursisten die je ter plekke kon kopen.

Vriendelijke mensen en vriendelijke kunstenares, een wijntje, een hapje en de zon maakte het plaatje af. Natuurlijk had ik mij meteen ingeschreven. De verscheidenheid aan de schilderijen sprak me zo aan en ik dacht: hier kan ik mezelf zijn.

Deze kunstenares moet wel heel inlevend en talentvol zijn om iedereen zo te kunnen benaderen, hier zit ik goed. Met veel enthousiasme had ik twee en een halve maand aan mijn eerste schilderij gewerkt, het zou een kado worden voor mijn zoon.

Zo spannend allemaal! Alles moest ik leren, de juiste houding, waarnemen, verf mengen, penseel keuze enz. enz. Doodmoe ging ik naar huis, maar het enthousiasme werd steeds groter.

Trots

Elke keer ging ik met veel plezier naar de les. Het schilderij groeide en groeide en ik ook. Daarom zal ik nooit dit eerste schilderij vergeten, vorig jaar rond de kerst. Natuurlijk ging ik mijn pronkstuk laten inlijsten om het als cadeau compleet te maken. Eenmaal binnen voelde ik mij zo trots, zeker toen de eigenaresse mij zo complimenteerde met mijn eerste schilderij.

Ik vertelde dat ik het schilderij zou gaan schenken aan mijn zoon voor kerst. Een passende lijst werd uitgezocht en in mijn gedachte werd ik steeds vrolijker. Ik betaalde en zou binnen twee weken het schilderij kunnen afhalen. Ik liep naar buiten en toen gebeurde het... Ik moest mijn schilderij achterlaten, waar ik zo hard aan had gewerkt.

Wat een raar gevoel, alsof ik een deel van mijzelf achterliet. Nog even teruglopen en nog eens kijken. Wat was ik trots. Eenmaal in de auto voelde het als een overwinning. Zo'n happy gevoel, alsof ik het rijbewijs net had gehaald. Daar doe je het toch voor. Dat is het leven, de weg naar het doel is het belangrijkste.

Op deze manier schilder je namelijk DE VLAGGEN VAN HET LEVEN! Ondertussen nog een tweedehands schildersezel gekocht en het ingepakte schilderij erop geplaatst. Kerstavond werd het schilderij onthuld en mijn zoon was diep onder de indruk. Wij vormden zo'n eenheid die avond. Iedereen had iets met het schilderij op zijn eigen manier.

Mijn zoon, omdat hij het eerste schilderij gekregen had. Mijn man, omdat hij trots was op mij. Mijn dochter, omdat haar moeder dit kon. Zij was ook ook degene die meteen riep: MAMA KRIJG IK HET VOLGENDE SCHILDERIJ! Mijn vlaggen schitterden, kerstavond was ik de gelukkigste moeder van de hele wereld!

Liefs Miriam Hensgens
Instagram miriamxh