Elke drie weken is het zover, dan hang ik standaard aan het infuus. Ik krijg dan een medicijn toegediend, dat mijn immuunsysteem hard nodig heeft om het lekkere leven wat ik heb te kunnen blijven leven.

Op zich niks spannends, gewoon iets wat in mijn leven hoort. Ik zal jullie de medische ins & outs dan ook besparen, behalve dat ik dankbaar ben dat dit medicijn op de markt is dankzij 15000 bloeddonoren die hier elke drie weken nodig voor zijn.

Gezelligheid

Op zich al heel raar dat iedereen mij kent op de afdeling A01. Zodra ik binnenwandel, vraagt de verpleging standaard hoe het mijn hond gaat of hoe onze emigratieplannen ervoor staan. In de verte wordt uitbundig gezwaaid door een verpleegster die door gangen mijn naam roept.

Met mijn specialist heb ik gezellige onderonsjes over de vermoeidheid van deze man na een dag hard werken en ik adviseer hem hoe hij met zijn vermoeidheid om kan gaan. Het moet niet gekker worden!
Inmiddels na vele jaren, leef ik met het verplegend personeel mee en zij met mij. Dat voelt als een warme deken en dat heb je nodig als je elke drie weken 4 uur moet zitten wachten tot alle flesjes mijn aderen in gegaan zijn.

Echter 4 uur is best lang als je moet zitten en op een bepaald moment ben je ook uitgeluld met de andere patiënten. Wat een gezelligheid is er dan als je vriendin meegaat. Gezelligheid is er dan ook echt. Want zodra Ilse arriveert zijn we beiden ook echt in volle glorie aanwezig.

We praten hard, onze telefoons blijven gaan, we maken grapjes, ze krijgt kippenvel wanneer mijn port a cath aangeprikt wordt en ze komt rustig naast me liggen op het ziekenhuisbed en pakt mijn hand als ik moet huilen, omdat het net allemaal even anders gaat. Voor haar ook een moment van even niks doen en gewoon lekker bijkletsen. Dus we houden er standaard in dat Ilse meegaat als mijn infuus er weer in moet.

Nu vindt Ilse dat ik op dat soort dagen goed voor mijzelf moet zorgen. Ik moet rusten, ik moet voldoende drinken, ik hoor minstens 1 taartje naar binnen te werken. Ik moet gaan liggen als het ff anders gaat en het liefste rijdt ze me rond in een rolstoel en vindt ze dat ik niet mag lopen met mijn infuuspaal. Maar het belangrijkste vindt ze dat je goed moet eten zo’n ochtend. En dat is nou net wat ik vaak niet doe.

Dus na ongeveer een kwartier gaat haar grote tas open en komen daar appels uit, gesmeerde boterhammen en last but not least 4 gekookte eieren en een roze porseleinen bakje. Ze pelt de eitjes en vertelt er standaard bij dat het goed voor mij is deze op te eten.

Elke keer weer als ze dat doet, ben ik ontroerd vanwege haar trouwe vriendschap, vanwege het feit dat ze er gewoon is. Zonder dat ik maar hoef te vragen of ze wil komen, staat ze naast mijn bed. En elke keer als de gekookte eieren uit haar tas rollen, hou ik steeds meer van haar.

Dat de hele zaal ernaar stinkt, schijnt niemand te deren, iedereen merkt namelijk op dat dit een daad van vriendschap is. Ilse en haar roze porseleinen bakje met 4 gekookte eieren. Als je de betekenis hiervan moet vinden op internet zou er wat mij betreft met dikke gedrukte koeienletters VRIENDSCHAP staan.